τσιγκουνιές

 

Να πω την αλήθεια,  όλα αυτά τα τζίρτζιλι μίρτζιλι,  τα μαζεμένα εδώ και χρόνια,  χαριτωμένα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια του σπιτιού μου,  ονειρευόμουν μια μέρα να τα παίξω με μικρά παιδάκια που θα μπορούσαν να είναι τα εγγόνια μου.  Πάντα το μυαλό μου -πηδούσε- το τώρα κι έφτανε στο -πολύ μετά-.  Ωστόσο το να φύγουν από το δικό μου σπίτι,  το να τα χαρίσω όπως μου χάριζε η μαμά μου χωρίς δεύτερη σκέψη τα δικά της πράγματα,  μου είναι δύσκολο (έως αδύνατο).  Γιατί σκέφτομαι,  εγώ με τί θα έχω να παίζω μετά;