αδιαφορία

 

Είναι πολύ πεζό,  μα είναι αληθινό,  πίσω από τα λαμπερά φωτάκια και τις κατακόκκινες φανταχτερές κορδέλλες,  υπάρχει η αδιαφορία.  Οι άνθρωποι,  ξεχνάμε πως οι φίλοι,  οι γνωστοί,  οι συγγενείς,  είναι κι αυτοί όντα με σάρκα,  οστά και συναισθήματα.   Αποφεύγουμε να σχηματίσουμε τα νούμερα τους για να τους πάρουμε τηλέφωνο.  Συνομιλούμε μέσα από τα άψυχα chat και messenger και εκεί σταματάει το ενδιαφέρον.  Ίσως επειδή αυτά τα μέσα είναι επιφανειακά και απροβλημάτιστα.  Είναι πιο εύκολο να ρωτήσεις μέσα από αυτά τα κουτάκια κάποιον ''τί κάνει''  παρά να ακούσεις την φωνή του στο τηλέφωνο.  Η γραμματοσειρά δεν βγάζει συναίσθημα,  η φωνή όμως μπορεί να κάνει πολλά.  Να παραπονεθεί,  να κλάψει,  να διεκδικήσει.  Ποιός κάθεται να ασχοληθεί με τον άλλον όταν δεν τα έχει βρει ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό;  Ποιός αντέχει την έκθεση των συναισθημάτων του άλλου όταν ο ίδιος πνίγεται μέσα στα δικά του συναισθήματα;  Έτσι,  έχουμε ανθρώπους πιο μόνους από ποτέ.  Το βρίσκω πάρα πολύ άδικο,  ωστόσο ακολουθώ κι εγώ τη ρότα.   Στο messenger θέλεις;  Messenger θα σου δώσω κι εγώ.  Μήπως όμως τελικά αυτό που φταίει είναι ότι όλοι βολεύονται (έστω καταπίνοντας το αμάσητο) και κανένας δεν παίρνει την πρωτοβουλία να κάνει την διαφορά;  Μήπως όμως κι αυτός που θα κάνει πράξη τη διαφορά,  θεωρείται από τους παραλαμβάνοντες γραφικός;  Αυτός είναι ο φόβος μας;  Μη τυχόν κι αποδειχθούμε γραφικά συναισθηματικοί σε ένα κόσμο κυνικά αδιάφορο απέναντι σε κάθε είδους συναισθηματισμό;