δίπλα μου στα δύσκολα

 

Τί ακριβώς σημαίνει όταν λέμε ''αυτός στάθηκε δίπλα μου στα δύσκολα'';  Με ποιό τρόπο σου στέκεται κάποιος;  Αρκεί η παρουσία του;  Αρκούν τα λόγια;  Αρκεί το να πιούμε ένα καφέ;  Τί ζητούν οι άλλοι από μας;  Συμπαράσταση;  Κατανόηση;  Αποδοχή;  Να τους πούμε πως όσα έπραξες καλώς τα έπραξες,  εσύ έκανες το καλύτερο που μπορούσες;  Να τους πούμε ναι έχεις δίκιο ή πω πω κρίμα βρε παιδί μου;  Να τους δώσουμε οδηγίες κατεύθυνσης;  Να παραβρεθούμε όπου και όποτε μας καλέσουν;  Ή απλά να δηλώσουμε πως αν σε κάτι μας χρειαστούν είμαστε εκεί;  Ή κάθε φορά που μας τηλεφωνούν να έχουμε ένα διαθέσιμο αυτί για αυτούς;  

Θυμήθηκα,  λόγω κάποιων γεγονότων,  πως είχα μια φίλη πολύ κολητή στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου.  Την Λ.  Ο πατέρας της,  συμβολαιογράφος,  με τα μέσα του και τα έξω του εκείνη την εποχή,  ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο άτομο που την παίδεψε στη διάρκεια της εφηβείας.  Η Λ.  δεν τολμούσε ούτε σαν μαθήτρια στο σχολείο,  να κάνει μαζί με όλους μας αποχή γιατί φοβόταν τον πατέρα της.  1978,  1979,  τέτοιες χρονολογίες.  Μου παραπονιόταν συνεχώς και μιλούσε για αυτόν με μελανή διάθεση.  Είμασταν δεν είμασταν 19 χρονών εγώ και 21 αυτή,  όταν μου τηλεφωνεί μια μέρα και μου λέει ο πατέρας μου πέταξε στον ουρανό.  Καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Αθήνα.  

- Ααα ωραία!!!  της απάντησα εγώ.  Κι από κει και πέρα θες λόγω του χαρακτήρα μου θες λόγω της ανωριμότητας της ηλικίας μου,  δεν είπα τίποτα άλλο.  Ούτε στην εξόδιο ακολουθία πήγα,  ούτε το ξανακουβεντιάσαμε ποτέ το θέμα.  Έτσι κι αλλιώς οι συναντήσεις μας είχαν αραιώσει,  δεν είμασταν πια κολλητές,  η κάθε μια όπως ήταν φυσικό ακολουθούσε τον δικό της δρόμο.

Χρόνια μετά,  πολλά χρόνια μετά,  η Λ. μου πέταξε σε ανύποπτο χρόνο. 

- Έτσι κι αλλιώς,  στα δύσκολα μου δεν μου στάθηκες είπε. 

Το σκέφτομαι πολλές φορές,  την δικιά μου παιδική αλλά τόσο απαράδεκτη συμπεριφορά κι ακόμη χαμογελάω μέσα μου και λέω μα πώς μπόρεσα να πιστέψω πως θα χαιρόταν με το φευγιό του πατέρα της;  Πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της φιλίας μας αν της συμπαραστεκόμουν;  Και πως ανεξάρτητα με τα δικά της συναισθήματα εγώ θα έπρεπε να ήμουν εκεί!

Σε τρείς μέρες,  στις 8 του Γενάρη η Λ. έχει τη γιορτή της.  Θα της τηλεφωνήσω όπως κάθε χρόνο και αν το φέρει η κουβέντα ίσως να καταφέρω να της πω για αυτό το περιστατικό.  Είμαι σίγουρη πως δεν θα το θυμάται καν.