κατά λάθος

 

Θα ήθελα

καλώντας ένα νούμερο τηλεφώνου

να σχηματίσεις  τον αριθμό μου

κατά λάθος.

Θα πω,  παρακαλώ!

Θα πεις,  συγνώμη λάθος,

τον Νίκο έψαχνα.

Κι εκείνα τα δύο δευτερόλεπτα

θα άκουγα τη φωνή σου

μπάσα,  ενοχική και με ερωτηματικά

ίσως

να σου θύμιζε κάτι η φωνή που μόλις άκουσες

κι ίσως να με ρωτούσες

είναι αλήθεια;

Πώς είσαι;  Τί κάνεις;

Θα σου απαντούσα,  είμαι καλά,  ήρεμη.

Σαν σήμερα,  πριν επτά ολόκληρα χρόνια έφυγε ο πατέρας μου

Θα με ρωτούσες,  λυπάσαι;

Ναι,  θα έλεγα

λυπάμαι για όλους όσους δεν

κατάφερα να αγκαλιάσω με τα χέρια μου

όσο πολύ τους άξιζε.

Θα σου απαντούσα

μεγάλωσα τόσο που τα όνειρα

έρχονται μόνο τις νύχτες

κι η λάμψη στα μάτια μου,

αν έχει μείνει κάτι από αυτήν στη μνήμη σου,

έχει σκοτεινιάσει.

Θα σου έλεγα,

δεν έχω κρατήσει τίποτα από την ομορφιά που κάποτε σε συγκίνησε.

Ίσως να το έκανα κι επί τούτου,

να μην έχω επάνω μου τίποτα ελκυστικό,

έτσι ώστε

να μην υπάρχει ο φόβος

για παρατράγουδα,

καταλαβαίνεις;

Κι η φωνή σου θα γινόταν τόσο γλυκιά,

συμπονετική,

υποσχόμενη,

ίσως και να μου ορκιζόσουν

πως 

όταν μια φορά αγαπάς

αυτό είναι για πάντα.

Κι εγώ θα σου έλεγα,

καλέ μου δεν υπάρχουμε για πάντα,

το σημαντικό,

το ουσιώδες,

είναι η στιγμή. 

Η στιγμή,

είναι κόψη μαχαιριού

τεμαχίζει,

ενώνει,

καταλήγει!