Από το περιθώριο των λογισμών

Ήταν πάρα πολύ μεγάλη έκπληξη κι ένα από τα πιο όμορφα δώρα που μου έχουν κάνει τούτο δω το καινούργιο βιβλίο.  Τίτλος του ''Από το περιθώριο των λογισμών''.  Συγγραφέας του ο Στράτος Δουκάκης,  φίλος διαδικτυακός και  blogger εδώ και πάρα πολλά χρόνια.  Ποιός  δεν τον γνωρίζει από τα κείμενα του που ξεχειλίζουν από συναισθήματα και από νοσταλγία!  Ένας πολύπλευρος άνθρωπος με αστείρευτη διάθεση,  ταλέντα και αγάπες όπως το γράψιμο (τα βιβλία του),  οι φωτογραφίες (θα τις δείτε στο instagram),  τα blogs του.  Ό Στράτος είναι πάρα πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος και θα έλεγα πως ανήκει στην κατηγορία αυτών των ανθρώπων που μοιάζουν ''μεταξωτοί''.   Μου έκανε την τιμή να μου ανοίξει πολλές φορές τις χαραμάδες της ψυχής του και να μου επιτρέψει να κοιτάξω μέσα.  Ήταν αφορμή να γνωρίσω λίγο περισσότερο την εξωτική Βενεζουέλα,  μια χώρα εντελώς άγνωστη για μένα,  κατάφερε με τις διηγήσεις του αλλά και τις φωτογραφίες που μου έστελνε ακόμη και να την λαχταρίσω.  Ο Στράτος,  μαζί με την υπέροχη οικογένεια του, πιστεύω πως έχει ζήσει δυό ζωές,  και οι δύο γεμάτες,  και οι δύο λαχταριστές η μια ανήκει σ'εκείνη,  στη χώρα όπου ενηλικιώθηκε, την Βενεζουέλα και η άλλη στη χώρα όπου γεννήθηκε,  την Ελλάδα.   Και οι δύο γεμάτες,  και οι δύο λαχταριστές γιατί όπως έχουμε πολλές φορές πει,  τις στιγμές τις κάνουν οι άνθρωποι,  και είναι  αυτός ο ίδιος,  η ευγένεια του,  το ανοιχτό του μυαλό,  η αντίληψη του,  η ματιά του,  η προσωπικότητα του που έχουν ποτίσει με δύναμη και  γοητεία αυτές τις στιγμές και τις κάνουν να δείχνουν τόσο ελκυστικά συναισθηματικές ώστε να προκαλούν λαχτάρα και νοσταλγία.

Γράφει λοιπόν στη σελίδα 16

Της Βενεζουέλας

Είναι γιατί η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου.

Είναι γιατί,  κοιτάζοντας πίσω,  όλα αυτά τα χρόνια

μου φαίνονται τα πιο ωραία.

Είναι γιατί αυτά έζησα,  αυτά μου ανήκουν.

Είναι απλά η ζωή που έχω να θυμάμαι.

Γι αυτό θα τη λατρεύω και θα τη μνημονεύω 

εσαεί,  είτε αυθόρμητα είτε - το πιθανότερο -

νοσταλγώντας την!

 Σελίδα 23

Θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι

Από το 1963 στη Βενεζουέλα.  Η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου.  Μια στοίβα (41ολόκληρα) έζησα εκεί.  Δεν τα λες και λίγα;  Τώρα,  εδώ και κάποια χρόνια διεκπεραιώνω την παρουσία μου εδώ,  στην πρώτη.

Πάλι μιλώ για ξένους τόπους κι όλο γυρνώ στα ίδια.  Γιατί,  όπου κι αν πάω εκεί γυρνώ κι εκεί,  στο ίδιο δρομολόγιο,  στριφογυρίζω.

Σε τούτη την περίπτωση,  ομολογώ,  δε φταίω εγώ,  είναι η Σ. που άρχισε - κι αυτή από τα ίδια συμπτώματα του χειμώνα - να ξεμυαλίζεται και να ονειρεύεται επίγειους παράδεισους!  Φούντωσε,  μέσα μου λοιπόν η νοσταλγία,  μαζί κι αυτό το ''saudade'' (το αλλιώτικο συναίσθημα,  της μελαγχολικής λαχτάρας,  της νοσταλγίας και της μνήμης) κι άρχισαν τα... ερεθίσματα.  Με ''παρέσυρε''!  Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ - για να παινέψω και να την εντυπωσιάσω - άρχισα να βρίσκω ό,τι καλύτερο είχα και πιο όμορφο από φωτογραφίες και συμβάντα εκείνης της πατρίδας,  να παρασύρομαι κι αντάμα να ταξιδεύω μαζί της.

Τον Στράτο Δουκάκη θα τον βρείτε:

https://mithymnaios.blogspot.com/

 https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/