εσωτερική ανησυχία

 

Ξέρεις,  δεν έχει πάντα η ψυχή την πολυπόθητη ηρεμία.  Την τακτοποίηση στα σωστά κουτάκια.  Το καλοστρωμένο τραπέζι και τα ταιριαστά  επάνω του αντικείμενα.  Δεν σε περιμένει πάντα ένα παγκάκι να ξαποστάσεις κι ούτε γύρω από την είσοδο του σπιτιού είναι πλεγμένη με περίσια ομορφιά μια τριανταφυλλιά.  

Πολλές είναι οι φορές που η ψυχή ανακατεύεται από την εσωτερική ανησυχία,  από τον φόβο που τη βγάζει από την ασφάλεια της καθημερινότητας.  Μοιάζει με μέρα φθινοπωριάτικη,  βροχερή,  που ο δρόμος γεμάτος λιμνούλες λιμνούλες από τα νερά γεμίζει λασπόφυλλα.  Κι ας είναι άνοιξη!

Δεν αποδέχεται η ψυχή την ''απόριψη''.  Πονάει ακόμη κι αν σύντομα συγχωρεί και γελάει.  Κάνει πως δεν βλέπει.  Διώχνει μια μια τις σκέψεις μακριά.  Όμως δεν ξεχνάει.  Τα αγκαθάκια,  μικρά και μεγάλα χώνονται στο δέρμα και πληγώνουν, όσα φάρμακα κι αν ρίξεις από πάνω.  Ρωτάς γιατί και μετά απαντάς μόνος σου.  Γιατί έτσι είναι ζωή.  Μια περιπέτεια.  Με τους δρόμους της,  άλλοτε κακοτράχαλοι κι άλλοτε ομαλοί,  τα συναισθήματα της,  με το μαύρο αλλά και με το λευκό της.  Κι όλα αυτά είναι μέσα σου κι ολόδικα σου.  Μόνο δικά σου.  Για τον άλλον δεν μπορείς να ξέρεις.  Έχεις βέβαια κάθε δικαίωμα ως αιώνιος ρομαντικός να περιμένεις.  Ίσως και να ζητάς.  Γιατί έτσι θέλεις κι έτσι σου αρέσει να κάνεις. Γιατί αυτός ο άνθρωπος έχεις επιλέξει να είσαι,  στην τελική.