Το ότι δεν είμαι το άτομο που θα σκηνοθετήσω στιγμές, το αντιλαμβάνομαι κυρίως τις αργίες. Σε αντίθεση με τη μαμά μου που (τότε που μπορούσε) οργάνωνε σκηνικό πολύ πριν την μέρα της παράστασης. Σκηνικό χριστουγέννων, σκηνικό πάσχα, σκηνικό πρωτομαγιάς κλπ κλπ Την ακολουθούσαμε και περνούσαμε αν και τότε δεν το ξέραμε, το καταλάβαμε όταν η μαμά σταμάτησε λόγω γήρατος να παίρνει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, περνούσαμε φίνα διότι άλλος τραβούσε την ευθύνη του πρωταγωνιστή, εμείς είμασταν απλώς κομπάρσοι. Βέβαια τότε υπήρχε κι ένα δωμάτιο στο σπίτι στο χωριό το οποίο τώρα δεν ξέρω σε τί κατάσταση θα βρίσκεται από την εγκατάληψη. Ακόμη παλιότερα υπήρχαν κι η γιαγιά και ο παππούς. Τεράστιες αξίες που στο σήμερα την νιώθω την έλλειψη τους. Όπως νιώθω και την έλλειψη πολλών καταστάσεων που τις έζησα αλλά για τους δικούς μου λόγους δεν είχα την δύναμη να τις συνεχίσω.
Τελικά, ακολουθήσαμε έναν τρόπο ζωής που δεν ξέρω αν μας βοηθάει στο σήμερα που οι ανάγκες μας έχουν αλλάξει. Εννοώ ακριβώς αυτό, πως κάποια πράγματα δεν έχουμε πια τη διάθεση να τα κάνουμε. Ή δεν μπορούμε. Και η διάθεση έχει άμμεση σχέση με το αν μπορώ. Το ένα σμπρώχνει το άλλο ή και το μηδενίζει πολλές φορές.
Όμως θα συνεχίσω την σκέψη μου όπως συνηθίζω και θα πω πως πολλά πράγματα αν όχι όλα δεν έχουν τόσο να κάνουν με το χαρακτήρα αλλά με το μυαλό. Με την ώριμη σκέψη. Που βοηθάει στο σωστό εστιασμό. Αλοίμονο αν δεν την έχεις. Αν και προικισμένα άτομα είμαστε δεν το αμφισβητώ απλά λίγο περισσότερος φωτισμός εκεί που χρειάζεται θα βοηθούσε παρά θα έκανε κακό. Ψάχνοντας πάντα για το καλύτερο!
Το να ψάχνεις πάντα το καλύτερο, σημαίνει ότι είσαι ζωντανός και παραμένεις άνθρωπος σε πλήρη ενεργητικότητα. Δεν έχεις παραιτηθεί, δεν έχεις ξοφλήσει.
ReplyDeleteΣίγουρα θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα αλλά δεν μάς βοηθάει η πραγματικότητα, η δυνατότητα να τα κάνουμε. Για παράδειγμα, θέλω να τακτοποιήσω ένα μου δωμάτιο αλλά είναι τόσο μη λειτουργικό, που με απωθεί να το κάνω. Αλληλένδετα το ένα με το άλλο.
Καλησπέρα Στέλλα μου.
Γιάννη καταλαβαίνω τί θέλεις να πεις. Συμφωνώ. Όμως οι γονείς μας έβρισκαν τον τρόπο. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο. Νομίζω είναι (και) θέμα επιλογών. Πχ ίσως να μην μπορώ να διαθέσω χρήματα για να βάψω το σπίτι αλλά ίσως να μπορώ να το κάνω μόνος μου. Ή μπορεί να μη μπορώ να πάω ένα μικρό ταξίδι την πρωτομαγιά αλλά μπορώ να καλέσω κάποιους φίλους στο σπίτι. Αυτά τα πράγματα θέλουν πρώτα το κίνητρο, τη διάθεση και δουλειά πολύ για την οργάνωση. Διαλέγεις και παίρνεις λοιπόν, ή θα κουραστείς ή θα μιζεριάζεις. Για μένα μιλάω κι ας χρησιμοποιώ 3ο πρόσωπο. Συνήθως διαλέγω το να μιζεριάζω κι αυτή η πλευρά του εαυτού μου δε μ'αρέσει καθόλου.
Deleteκαλησπέρα κι από εμένα :)