ποιοί θα είμαστε μετά;

 

Δεν ξέρουμε οι άνθρωποι να συμπεριφερόμαστε δεν ξέρουμε να αγαπάμε ξέρουμε να επιβεβαιωνόμαστε,  ξέρουμε να μισούμε,  να περηφανευόμαστε,  να φέρνουμε καπάκι τον άλλον εσύ δεν ξέρεις εγώ ξέρω καλύτερα,  σου την έφερα,  σε κορόιδεψα,  βγήκα από πάνω.  Σε διέλυσα αλλά τί σου έκανα;  τί είπα;  γιατί θυμώνεις;  Στρουθοκαμηλίζουμε,  θέλουμε,  ελπίζουμε πως ο άλλος είναι κατώτερος,  δεν θα καταλάβει το σκοτάδι μας,  την ανάποδη μας πλευρά,  το στριμμένο έντερο που φυλάμε καλά μέσα μας,  αυτόν τον μαύρο μας εαυτό που δεν τον χωνεύουμε ωστόσο τον κουβαλάμε και δεν έχουμε ιδέα ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν για αυτό και με ένα ατίθασο ''έτσι μου αρέσει'' κάνουμε πως ευχαριστιόμαστε ακριβώς αυτό που μισούμε.  Δεν αγαπάμε,  πατάμε επάνω στην συμπόνοια του άλλου,  στην ενσυναίσθηση,  την συναδερφικότητα,  πατάμε γερά και με όλη μας τη δύναμη μας αρέσει να συνθλίβουμε ό,τι καλό βρούμε στο δρόμο μας,  να το κλωτσάμε σαν τον κουβά με το γάλα,  γιατί το καλό μας ρίχνει τις άμυνες κι εμείς δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς αυτές,  άλλωστε ποιοί θα είμαστε μετά αν δεν κρατάμε τα όπλα ψηλά.