Έτσι κι αλλιώς ο φετεινός Μάιος, ήταν ομπρέλλα και βροχή μα και σήμερα που η μέρα είναι πάρα πολύ καλή, είναι βροχερό το μέσα μου. Αντέχω, αλλά τόσο όσο. Αμφιβολίες, κι αν; Πονάει το κεφάλι μου και μετράω πίεση. Είναι πάντα προς τα κάτω. Μου λένε να φάω κάτι αλμυρό. Το αφήνω να περάσει έτσι. Κούραση που όμως όταν σε βλέπω κατά ένα μυστήριο λόγο φεύγει. Μου χαμογελάει η ηρεμία σου. Και η μεθοδικότητα σου. Και η καλοσύνη σου. Δεν μπορούσα παρά από την πρώτη στιγμή που σε είδα να σε αγαπήσω. Δεν το μετάνιωσα, δεν έπεσα έξω. Πώς να γινόταν αλλιώς;
*πάω να φτιάξω σουφλέ τυριών!
**και μπουγιουρντί!!
***σαν Κυριακή σήμερα!!!
Ξέρεις ότι είμαι θαυμαστής αυτών των υπέροχων μικρών σου μονόλογων, Στέλλα; Ξέρεις ότι μού ακούγονται με έναν τρόπο έντονα συναισθηματικό, σαν αφήγηση θεατρικού μονόλογου.
ReplyDeleteΠόσο όμορφο αυτό το άνοιγμα ψυχής.
Καλό Σαββατοκύριακο καλή μου φίλη.
Ευχαριστώ Γιάννη
Deleteκαλημέρα
καλή ψήφο :)