44 βαθμοί

 

Το ξέρεις πως  παρόλα τα τραγικά που συμβαίνουν,  στο  βάθος του μυαλού μου έχω μπλε θάλασσες και καταπράσινα δάση από χώρες μακρινές που μάλλον δεν θα επισκεφθώ ποτέ.  Έτσι δροσίζω τις σκέψεις μου όταν η θερμοκρασία φτάνει στους 44 βαθμούς.  Μετρημένη στη βεράντα και κάτω από την πορτοκαλένια τέντα. 

Πάντοτε εκ του ασφαλούς και μέσα από σχέσεις που τις χαρακτηρίζουν η φιλία και η συντροφικότητα και οι κουβέντες και οι συζητήσεις κι ας μην είναι πάντοτε εφικτές.  Τα καλοκαίρια ζούμε ολομόναχοι μαζί.  Οι γύρω οικοδομές,  τα διαμερίσματα αδειάζουν.  Οι νύχτες είναι σκοτεινές με ελάχιστα φωτισμένα παράθυρα.  Στιγμές στιγμές με κάνει να ζηλεύω ο γείτονας που καταφέρνει κι έχει ένα ακόμη σπίτι κάπου αλλού,  μια εναλλακτική,  έναν δεύτερο τρόπο ζωής.

Κάποιος άγνωστος τηλεφωνεί 04.49 ξημερώματα Κυριακής στο κινητό μου.  Παίρνω την πληροφορία το πρωί όταν πια έχω ξυπνήσει.  Μοιάζει με λάθος πάνω σε πανικό και απελπισία.  Μόνο κάποιος πολύ δυστυχισμένος μπορεί να το κάνει αυτό.  Κάποιος πχ που πιστεύει πως μ'αυτόν τον τρόπο θα σωθεί.  Από τον εαυτό του,  από μια καταιγίδα,  από μια φωτιά.