ένα όνειρο

 

Το σπίτι μου είναι ένα από αυτά που βρίσκονται γύρω από την μικρή πλατεία.  Διαγώνια,  ακριβώς απέναντι,  είναι μια οικοδομή μπεζ με παντζούρια μουσταρδί.  Από εκείνα τα πολύ παλιά,  τα ξύλινα!  Στην οικοδομή αυτή,  στο πρώτο όροφο,  πριν πάρα πολλά χρόνια, κατοικούσε η κυρία Ρ.  Ελάχιστα την θυμάμαι,  δεν ξέρω καν αν σήμερα θα είχε την ηλικία της μάνας μου ή αν θα είχε περάσει το χρονικό προσδόκιμο της ζωής.  Μια μέρα,  η κυρία Ρ.  αρρώστησε και τότε γνωρίσαμε και την κόρη της που της έμοιαζε πάρα πολύ εμφανισιακά και που ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα για να την δει και να την βοηθήσει στην καθημερινότητα.  Κάποια μέρα,  η κυρία Ρ. έφυγε από τη ζωή κι από τότε δεν ξαναείδαμε ούτε την κόρη της,  ούτε τα μουσταρδί παντζούρια ανοιχτά.  Από τότε θα πρέπει να έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια. 

Πάνε πέντε μέρες τώρα που ήταν περασμένα μεσάνυχτα,  κοιμόμουν στο κρεββάτι μου και είδα φως στο παράθυρο του διαμερίσματος της κυρίας Ρ.  Μου έκανε εντύπωση,  ήταν ένα αμυδρό φως πίσω από το κλειστο παντζούρι,  όπου κινιόταν μια ανθρώπινη σκιά.  Προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν η μάνα ή η κόρη.  Ήταν και οι δύο τους και μαζί τους εμφανίστηκαν άλλα δύο άτομα.  Κινήθηκαν κάπως περίεργα μα γρήγορα κατάλαβα πως έκαναν κύκλο γύρω από ένα τραπέζι,  στο οποίο και κάθησαν.  Είχαν λέει μια συνάντηση για να καλέσουν το πνεύμα της κυρίας Ρ.   

Φαντάζομαι ότι είχαν όλα τα αξεσουάρ που χρησιμοποιούν οι πνευματιστές μαζί τους,  δεν πρόλαβα να δω γιατί συνειδητοποίησα ότι βλέπω όνειρο και ξύπνησα.