Εκείνο το καλοκαίρι δεν είχα μυαλό για τίποτα, ούτε να δω την έκλειψη, ούτε να με φροντίσω, ούτε καν να φάω. Ήθελα μόνο να μπω στους θάμνους και να μαζέψω βατόμουρα. Ήθελα να νιώσω τον κίνδυνο. Δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστη η αίσθηση του ''είμαι εδώ'' αλλά το ''εδώ'' να μην είναι στέρεο και η έννοια του στέρεου να μοιάζει ασαφής, σαν να έχω βρεθεί σε λάθος τόπο και χρόνο, σαν κάτι άλλο να ήθελα να κάνω από νωρίς το πρωί, αλλά μέχρι να μεσημεριάσει το ξέχασα.
Ναι έτσι είναι Στέλλα μου. Καμμιά φορά η πίεση επιβίωσης ή ακόμα και η επιθυμία για κάτι έχει αρνητικό πρόσημο και δεν μας αφήνει να χαλαρώσουμε και να ευχαριστηθούμε καταστάσεις, ακόμα και να φροντίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
ReplyDeleteΔεν είναι σημάδι αδυναμίας. Είναι η ίδια η ζωή που το επόμενο 24ωρο θα σου δώσει ξανά τη δύναμη και τη διάθεση που χρειάζεσαι.
Καλό ξημέρωμα!
Είναι η κούραση θα συμπληρώσω, την καθημερινότητας. Καλό βράδυ Αννίκα μου :)
Delete«Αύριο λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ» – Τάσος Λειβαδίτης
ReplyDeleteαυτό ένιωσα Στέλλα μου
καλο μεσημερι
Έκανες πολύ καλά κι ένιωσες αυτό το ποτέ και την αναβλητικότητα που παραμονεύει συχνά Κική. Ωραίος κι ο Λειβαδίτης :)
Delete