το ''πολύ'' μου

 

Το ''πολύ''  μου δεν το άντεξε κανείς,  εδώ που τα λέμε ούτε εγώ η ίδια,  ίσως επειδή δεν ήταν μόνο ''πολύ'',  ήταν και μπερδεμένο.  Ασαφές.  Αόριστο.  Υπερβολικά συναισθηματικό,  σαν χείμμαρος που έρχεται κατά πάνω σου και σου δημιουργεί ανασφάλεια και φόβους πνιγμού.  Από παντού άκουγα ένα ''μην πολύ''.  Μη φωνάζεις,  μη βρίζεις,  μη θυμώνεις,  μην,  μην,  μην.  Μη νομίζεις ότι πολυκαταλάβαινα πώς τέλος πάντων θα έπρεπε να ήμουν χωρίς αυτό το ''μην πολύ''  και στην τελική ποιά θα ήμουν χωρίς αυτό και ποιό ρόλο θα έπαιζα στους ρόλους μου ως μάνα,  ως κόρη,  ως σύζυγος,  ως φίλη;  Έτσι άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι ''λίγη'' ,  ούτε καλή μάνα,  ούτε καλή κόρη,  ούτε καλή σύζυγος,  ούτε καλή φίλη.  Ήμουν ''λίγη''  για πάρα πολλά χρόνια και ανιπεβεβαίωτη γιατί ποιός μπορεί να σε επιβεβαιώσει αν εσύ ο ίδιος δεν επιβεβαιώνεις από την ώρα που ξυπνάς και ως την ώρα που θα κοιμηθείς τον εαυτό σου;  Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός και φτάσαμε στο σήμερα και η μάνα μου μου λέει γλυκόλογα,  τα παιδιά μου μου δίνουν αγκαλιές και φιλάκια και το άλλο μου μισό μου λέει ''πολύ καλά το σκέφτηκες όπως το σκέφτηκες και το έκανες''.  Σήμερα είναι μια χαρούμενη μέρα,  ηλιόλουστη και τρυφερή,  και γιορτινή,  γιορτάζουν οι μανούλες μας,  γιορτάζουμε κι εμείς οι μαμάδες.  Σκέφτομαι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να είσαι μαμά..  

χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες

χρόνια πολλά και στους πατεράδες που μας έκαναν μαμάδες και στέκονται στο πλάι μας μια ολόκληρη ζωή