Δεν θέλω να ξαναβγώ στον ήλιο εκτός κι αν είναι Οκτώβριος. Τσουρουφλίζει το δέρμα μου, ιδρώνουν οι μασχάλες μου, μουσκεύουν οι μπλούζες μου, δυσανασχετώ. Οι γειτονιές έχουν κήπους γεμάτους από τριαντάφυλλα, πικροδάφνες, φούλια, γιασεμιά. Κοιτάς από μια γωνιά του δρόμου ως πέρα κάτω και πρασινίζουν τα μάτια σου ευχάριστα. Ο φούρνος με τις κόκκινες στρογγυλές τέντες μας έκανε πελάτες. Έχω την αίσθηση ότι η πωλήτρια, ψιλοβαριέται να βάζει το ψωμί στο μηχάνημα που το κόβει φέτες. Σήμερα ζήτησα ένα κουλούρι με σταφίδες εξτρά, ήταν εξαιρετικό. Δεν πεινούσα, αλλά ήθελα κάτι να βάλω στο στόμα μου μέχρι να φτάσω στο σπίτι. Το μάσημα μερικές φορές κι η τοποθέτηση φαγητού στο στόμα λειτουργεί κατευναστικά. Το χρησιμοποιώ συχνά για να νεκρώνω αυτό το περίσσιο συναίσθημα που ξεχειλίζει παίρνοντας διάφορες μορφές, καλές και κακές. Πολλές φορές θέλω να γίνει το δικό μου ιδιαιτέρως αν αυτό ανήκει στα 3 ιδανικά στάνταρ μου. Δυσκολάκι! Όχι γιατί πρέπει να δουλέψω ενώ είμαι τεμπέλα, αλλά επειδή κάποια πράγματα είναι φτιαγμένα για να γίνονται για μας, χωρίς εμάς.
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Saturday, May 25, 2024
τσουρουφλίζει
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
δυό πλευρές
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές. Την μια, την άσχημη, την κρύβουμε επιμελώς. Κανείς δεν θέλουμε να την καταλάβει, θέλουμε να μας ...
No comments:
Post a Comment