πανηγύρι

 

Μ' αρέσει πολύ ο Ιούνιος σαν μήνας και η επιθυμία μου θα ήταν με το τελείωμα του να άρχιζε φθινοπωράκι.  Αναζητώ τη δροσιά,  η ζέστη κάνει τις βόλτες μας επίπονες,  επιπλέον κούραση και ιδρώτας.  Νιώθω την ησυχία της Κυριακής.  Νιώθω την ανησυχία όσων δεν μου αρέσουν,  όλα αυτά που ξεκινούν από τον παραέξω κόσμο και φτάνουν ως το εσωτερικό μου μεδούλι.   Αν ήμουν 20 χρονών,  30 ή 40 και ερωτευόμουν,  θα έπαιρνα το άλλο μου μισό και θα πήγαινα στο νησί που αγαπούσα κι εκεί θα παντρευόμασταν.  Στο δημαρχείο.  Ούτε εκκλησίες,  ούτε παπάδες,  ούτε κόσμος,  ούτε καρσιλαμάδες.  Το σκηνικό ενός παραδοσιακού γάμου δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου.  Με δεσμεύουν οι τυπικότητες.  Επίδειξη χρημάτων χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Νιώθω αλυσοδεμένη.  Πνίγομαι.  Και σκέφτομαι πως ευτυχώς που έκανα κάποια πράγματα στα 21,  ναι τόσο μικρή ήμουν,  τότε που δεν καταλάβαινα πολλά πολλά.  

Αλήθεια,  γιατί μας αρέσουν τα νυφικά κι όλο αυτό το νταβαντούρι του πανηγυριού;