Έφυγα από την Α. με ένα διάπλατο χαμόγελο. Χαμογελούσα μέχρι να φτάσω στο σπίτι, κρυφά βέβαια γιατί ντρεπόμουν. Η βιτρίνα του βιβλιοπωλείου ήταν γεμάτη σχολικά κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να δω καινούργιους τίτλους βιβλίων ώστε να ψάξω μετά σχετικές πληροφορίες στο διαδίκτυο. Βγήκα με την Σ. για καφέ και πειράζω κάθε μέρα την Μ. για το μωρό. Τηλεφώνησα χθες στην Λ. και της είπα σ αγαπώ και μου είπε πως κι αυτή μ αγαπάει. Ωστόσο είχα πάντα το παράπονο ότι ήμουν εκτός της ζωής της. Αποκλείεται να μην είχα βάλει κι εγώ το δαχτυλάκι μου για να συμβεί αυτό. Είμαι σίγουρη πως το πιο δύσκολο πράγμα να ειπωθεί δεν είναι ούτε το ''όχι'' ούτε ''η συγνώμη'' είναι το σ αγαπώ κι εγώ αργοπορημένη κατά 43 χρόνια, ελπίζοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά κι όλα συμβαίνουν στον χρόνο τους. Εν τέλει, τίποτα στην ζωή μας δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα ούτε καν τα όνειρα μας τις νύχτες. Μικρές ιστορίες θρίλερ θα τα ονόμαζα με ανθρώπους που χάθηκαν πριν 2 χρόνια, 4 ή 25 από τη ζωή μας και ζουν κάπου άλλου τώρα πια, σε άλλη πόλη, άλλη χώρα ή ακόμη και σε κάποιο άλλο σύμπαν. Ανοίγουν παραθυρόφυλλα που είναι καιρό κλειστά, φωτίζονται πίσω από τις μισόκλειστες κουρτίνες τα ερημωμένα σαλόνια και οι ''εκλείποντες'' κάθονται στον παλιό βελούδινο καναπέ και μιλούν και γελούν δυνατά όπως τότε. Κι έπειτα ξυπνάω και τηλεφωνώ στην Λ. και της λέω σ αγαπώ σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
