Οι μήνες για τους οποίους λυπάμαι όταν τελειώνουν είναι ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος. Ίσως επειδή τυς υπερφορτώνω μα -θα- που στο τέλος τους σπάει σαν σαπουνόφουσκα. -Θα- πάω διακοπές ή -θα- φροντίσω να γεμίσω τον χειμώνα μου με πράγματα που μου αρέσουν. Δεν ξέρω πώς όλες οι ευφάνταστες ιδέες τείνουν να χωνεύονται σε μια καθόλου ευφάνταστη καθημερινότητα. Πώς να συμβιβαστείς με μια τέτοια αντίθεση;
Είναι δύσκολο, να πεις σε 10.000 ανθρώπους 1-2-3 λάθη σου και να μην σου επιτεθούν. Πετροβολείστε με, στείστε με στον τοίχο. Σκίστε μου τα ρούχα, αφήστε με γυμνή και μπήξτε τα νύχια σας στις σάρκες μου. Κανένας τους δεν μπορεί να μπει στη θέση μου. Κανένας τους δεν θα καταλάβει πως ένα ανώριμο παιδί μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει χωρίς να διαισθάνεται τον κίνδυνο του τί κάνω τώρα; Τί αντίκτυπο θα έχει αυτό; Πόσο θα μου κοστίσει αύριο μεθαύριο;
Ίσως η εσωστρέφεια είναι ακριβώς αυτό, η άλλη πλευρά, η αντανάκλαση, το καθρέφτισμα που σε βυθίζει μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό, σε ένα βάθος όπου χάνεσαι ή σε κερδίζεις κάθε λεπτό. Η αναμέτρηση, η σύγκριση, το μέγεθος, ο εγκλωβισμός ή ο απεγκλωβισμός δεν έχουν να κάνουν με κανέναν άλλο παρά μόνο με σένα.
Ο νεαρός στο ταμείο του super market πριν από μένα, φάνηκε πως είχε μεγάλη ανάγκη από comfort food γιατί ο πάγκος είχε γεμίσει από προιόντα τύπου κρουασάν, ψωμάκια, μπισκότα, μαρμελάδες και nutela. Διάλεξα από το διάδρομο των μπισκότων ένα κουτί με μικρά, στρόγγυλα και φουσκωτά, δίχρωμα και με γέμιση σοκολάτας. Δεν έκαναν την δουλειά που ήθελα, παρέμεινα αποσυντονισμένη, χαμένη με τις ώρες και τις μέρες. Μια τόση δα μικρή αλλά σημαντική αλλαγή στη ζωή μας και πώς να τη διαχειριστείς όταν είναι γεμάτη από λύπη. Ωστόσο τα βγάζουμε πέρα με πολύ υπομονή. Ως εδώ τουλάχιστον. Το καταπληκτικό είναι ότι μπορούμε και πάμε βόλτα, τα πρωινά, τα μεσημέρια, όποτε μας κάνει κέφι. Και το φθινόπωρο που είναι εδώ με 20 βαθμούς θερμοκρασία. Συννεφιά και βροχούλα. Είναι ένα είδος ευτυχίας και αυτό.
Έφυγα από την Α. με ένα διάπλατο χαμόγελο. Χαμογελούσα μέχρι να φτάσω στο σπίτι, κρυφά βέβαια γιατί ντρεπόμουν. Η βιτρίνα του βιβλιοπωλείου ήταν γεμάτη σχολικά κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να δω καινούργιους τίτλους βιβλίων ώστε να ψάξω μετά σχετικές πληροφορίες στο διαδίκτυο. Βγήκα με την Σ. για καφέ και πειράζω κάθε μέρα την Μ. για το μωρό. Τηλεφώνησα χθες στην Λ. και της είπα σ αγαπώ και μου είπε πως κι αυτή μ αγαπάει. Ωστόσο είχα πάντα το παράπονο ότι ήμουν εκτός της ζωής της. Αποκλείεται να μην είχα βάλει κι εγώ το δαχτυλάκι μου για να συμβεί αυτό. Είμαι σίγουρη πως το πιο δύσκολο πράγμα να ειπωθεί δεν είναι ούτε το ''όχι'' ούτε ''η συγνώμη'' είναι το σ αγαπώ κι εγώ αργοπορημένη κατά 43 χρόνια, ελπίζοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά κι όλα συμβαίνουν στον χρόνο τους. Εν τέλει, τίποτα στην ζωή μας δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα ούτε καν τα όνειρα μας τις νύχτες. Μικρές ιστορίες θρίλερ θα τα ονόμαζα με ανθρώπους που χάθηκαν πριν 2 χρόνια, 4 ή 25 από τη ζωή μας και ζουν κάπου άλλου τώρα πια, σε άλλη πόλη, άλλη χώρα ή ακόμη και σε κάποιο άλλο σύμπαν. Ανοίγουν παραθυρόφυλλα που είναι καιρό κλειστά, φωτίζονται πίσω από τις μισόκλειστες κουρτίνες τα ερημωμένα σαλόνια και οι ''εκλείποντες'' κάθονται στον παλιό βελούδινο καναπέ και μιλούν και γελούν δυνατά όπως τότε. Κι έπειτα ξυπνάω και τηλεφωνώ στην Λ. και της λέω σ αγαπώ σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Υπάρχουν πάντα και οι μέρες που είναι από το τίποτα υπέροχες. Με τις μαύρες τρύπες δεν ξέρω τί θα κάνουμε.
Ο Σεπτέμβρης είναι μήνας που θέλω να βιώσω όλες τις αλλαγές, όχι όμως αυτές που με τρομάζουν πολύ!
Δεν ένιωσα ξαφνικά φόβο για αυτή τη ρωγμή που θύμιζε μάγισσα, όχι βέβαια -- ήξερα πολύ καλά πως τέτοιου είδους ανθρωπομορφισμοί είναι φαντασιοπληξίες που οφείλονται στην εγωπάθεια μας και στην τάση μας να θεωρούμε τον εαυτό μας μέτρο των πάντων. Ήξερα επίσης ότι άλλοι άνθρωποι, άνθρωποι πιο ευτυχισμένοι από μένα, δεν θα έβλεπαν σ αυτή τη ρωγμή μια παραμορφωμένη ραχοκοκαλιά, αλλά ένα ποτάμι, ένα χάρτη ίσως μιας βυθισμένης ηπείρου, με λίγη φαντασία ακόμα κι ένα βουνό με μια κινέζικη παγόδα στην κορφή του, μια παγόδα με την κλιμακωτή της στέγη γεμάτη κρέμα σαντιγί. Βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας είναι απόρροια των βαθύτερων αναγκών μας, αυτό το μαθαίνεις στην Εισαγωγή στην Ψυχολογία, που ήταν υποχρεωτικό μάθημα στο κολέγιο μου. Όχι, αυτό που με τρόμαξε στη ρωγμή του ταβανιού πάνω από το κρεβάτι μου ήταν το ότι ήταν ακόμη εκεί. Πάντα εκεί. Αμετακίνητη κι επίμονη. Αποφασισμένη να είναι για πάντα μαζί μου. Κομμάτι δικό μου.
Από το βιβλίο, ΠΕΤΡΙΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ, της Carol Shields, σελ. 328
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
