Αυτό το blog έκλεισε 18 χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Αλλαγές. Σαν ένας άλλος άνθρωπος να το ξεκίνησε. Μια άλλη Στέλλα, μια άλλη φεγγαρένια. Ένα κορίτσι που ήθελε να αγκαλιάσει το φεγγάρι και δεν ήξερε πώς. Και στην πορεία έμαθε πως το φεγγάρι είναι τόσο μακριά που μπορείς να χαζεύεις όλες του τις φάσεις αλλά που δεν μπορείς να το αγκαλιάσεις. Και τότε άρχισε να κοιτάει δίπλα του. Κι εκεί υπήρχαν άπειρες αγκαλιές πολύ χορταστικές και απολαυστικές.
Ήταν μια Κυριακή, το ημερολόγιο έγραφε 19 Νοεμβρίου 2006 όταν, έτσι ξαφνικά, «εισέβαλα» κι εγώ σ’ αυτόν τον μαγικό κόσμο της «Φυλής» των Bloggers. Δηλαδή εσύ ένα μήνα πριν, πήρες αγκαλιά το φεγγάρι για ένα υπέροχο ταξίδι στον κυβερνοχώρο και δεν το μετάνιωσες.
ReplyDeleteΕύχομαι, λοιπόν, ολόκαρδα να συνεχίσεις για άλλα 18 κι ακόμα παραπάνω χρόνια να αφήνεις το σημάδι σου στο φεγγάρι σου!
Wow! Αν το blog ήταν άνθρωπος θα θεωρούνταν ενήλικος πια! Tόσα χρόνια, τόσα γεγονότα και στιγμές. Να 'σαι γερή Στέλλα μου. Να συνεχίζεις να blogάρεις, με μεράκι, δημιουργικότητα και έμπνευση όπως πάντα. Με το καλό και στα επόμενα χρόνια. Cheers!
ReplyDeleteΝα σαι καλά, να ναι και το μπλογκάκι σου πολύχρονο. Να είσαστε μαζί στο χώρο με πολλές αγκαλιές.
ReplyDeleteΚαλή συνέχεια Στέλλα μου.
Χρόνια πολλά