Κανείς δεν αγάπησε τον άλλον περισσότερο από τον εαυτό του, κι ένα ''γειά'' μετά από ένα χωρισμό, ενδόμυχα θέλει να αναιρέσει το ΤέΛος και όσα μαζί του αντιληφθήκαμε. Ήταν ένα είδος εθισμού, ναρκωτικού, ντοπαμίνης και αυτό είναι που νοσταλγούμε. Όχι τον άλλον, αλλά τον εαυτό μας υπό το πρίσμα εκείνου του παραμυθιού.
Η αληθινή πλευρά των ανθρώπων φαίνεται σε σημαντικές στιγμές που έχουν πια περάσει. Κάποιοι συμβιβάζονται, κάποιοι παλεύουν να σώσουν μια κατάσταση μπορεί και με σκληρό τρόπο. Η αναμέτρηση με τα λάθη, έρχεται μετά. Δεν ξέρω αν είναι νοσταλγία ή εθισμός. Αν θέλουμε να τα 'χουμε καλά με τον εαυτό μας πρέπει να τον αποδεχόμαστε (το χωρισμό) συνειδητά.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ Στέλλα!
Επιτρεψε μου να διαφωνησω
ReplyDeleteΔεν είναι λίγοι εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να κάνουν αδιανόητα πράγματα για τον άνθρωπό τους και να τον βάλουν πάνω απ' όλους και απ' όλα