Υπάρχει ένα παιδί, που τα καλοκαίρια σκαρφαλώνει στα δέντρα για να πιάσει τα τζιτζίκια, που παρατηρεί στρατιές από μυρμήγκια πού πάνε κι από πού έρχονται με τα ψίχουλα στο στόμα τους, υπάρχει ένα παιδί που βουτάει στα αλμυρά νερά και επιστρέφει κρατώντας στις χούφτες του μαργαριτάρια, που μετράει τις νύχτες τα λαμπερά αστέρια, που διαβάζει ποιήματα, που σκουπίζει με την ανάστροφη των χεριών τα μάγουλα του από το παγωτό, που στεγνώνει με μια πετσέτα τα μαλλιά του μετά από τη βροχή, που κλαίει για το γρατζουνισμένο του γόνατο, που κυλιέται στο χωράφι με τα χρυσαφένια στάχυα, που βάζει το σκαμνί για να φτάσει το ντουλάπι που κρύβει το βάζο με το γλυκό.
Υπάρχει ένα παιδί, που υπόσχεται πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να ευτυχήσει στη γη, που ορκίζεται πως θα αγαπήσει και την σκόνη και την σκουριά, πως θα τιμήσει την μνήμη και πως θα συμβαδίσει με το χρόνο.
Υπάρχει ένα παιδί που λαχταράει τα συναισθήματα, τις εικόνες, τη μουσική, τον αέρα, την παγωνιά, τον ήλιο. Το χάδι, την τρυφερότητα, την σφιχτή αγκαλιά και την ζεστή ανθρώπινη ανάσα.
Υπάρχει ένα παιδί που δεν έχει γεννηθεί ακόμα κι εγώ θέλω να του ψήσω μπισκότα, και να πιάσω το δικό του νεανικό με το δικό μου γέρικο χεράκι και να πάμε μαζί στην παιδική χαρά.
Εκπέμπει ένα συναισθηματισμό το κείμενό σου Στέλλα μου! Στα χρόνια της αθωότητας ναι υπάρχουν παιδιά που ζουν στην πολιτεία των ονείρων, που έχουν μια μοναδικότητα στα συναισθήματα, βασικό στάδιο για την ανάπτυξή τους, αρκεί να συντονιζόμαστε μαζί τους, να μοιραζόμαστε τα όνειρα, τις ανησυχίες τους, τα ερωτηματικά τους. Έτσι τουλάχιστον θα περάσουν ομαλά στην ενηλικίωση και την ωριμότητα. Σ’ έναν κόσμο που τρέχει να προλάβει τις ανάγκες του, ας θυμόμαστε πως προτεραιότητα είναι τα παιδιά.
ReplyDeleteΚαλό Σαββατόβραδο!
Φιλιά!