γιατί οι άνθρωποι είναι κάπως έτσι

 

 

"Με αγαπάς;" ρώτησε η Αλίκη.
 

«Όχι, δεν σε αγαπώ» απάντησε το Λευκό Κουνέλι. 

Η Αλίκη συνοφρυώθηκε και ένωσε τα χέρια της, όπως έκανε πάντα, όταν ένιωθε πληγωμένη. "Βλέπεις;" απάντησε το Λευκό κουνέλι, παρατηρώντας. 

 «Τώρα θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι σε κάνει τόσο ατελή και τι έκανες λάθος, ώστε να μην μπορώ να σε αγαπήσω τουλάχιστον λίγο. Ξέρεις, γι' αυτό δεν μπορώ να σε αγαπήσω. Δεν θα είσαι πάντα αγαπητή, Αλίκη. 

Θα υπάρξουν μέρες που οι άλλοι θα είναι κουρασμένη με τη ζωή, θα πετάνε στα σύννεφα, και θα καταλήξουν να σε πληγώσουν. Γιατί οι άνθρωποι είναι κάπως έτσι, μερικές φορές. 

Κάπως έτσι, καταλήγουν να πληγώνουν ο ένας τα συναισθήματα του άλλου, είτε από παραμέληση, είτε από παρεξήγηση, ή από τις εσωτερικές τους συγκρούσεις. 

Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, έστω λίγο, αν δεν δημιουργήσεις μια πανοπλία αυταγάπης κι ευτυχίας γύρω από την καρδιά σου, οι αναποδιές που προκαλούν οι άλλοι θα γίνουν θανατηφόρες και θα σε εξοντώσουν. 

Την πρώτη φορά που σε είδα έκανα ένα σύμφωνο με τον εαυτό μου: Θα αποφύγω να σε αγαπήσω μέχρι να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου!». 

*Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον,  κάπου στο διαδίκτυο