Χθες ήταν τα κεράσια. Σήμερα φυτρώνουν στο σπίτι μου μαργαρίτες. Είναι μικρούλες που πρέπει να τις μεγαλώσω. Πρέπει! Πρέπει να ξυπνήσω το πρωί και να δω τη μαμά. Πρέπει να της πάω το πιεσόμετρο. Την έχω συνηθίσει να πίνουμε μαζί καφέ αλλά σήμερα θέλω να πιώ με τον εαυτό μου. Λυπάμαι μαμά μα έχω κι εγώ τα όρια μου. Τις δουλειές μου. Πάμε ξανά στις μαργαρίτες. Να προσθέσω ακόμη μια στο κέντρο. Να βάλω κι άλλο λευκό να μεγαλώσουν τα πέταλα τους. Να μη χάνονται. Να προβάλλονται όμορφα μπροστά. Πόση προσπάθεια για να φανεί η ομορφιά; Πόσο μεγάλο το άγχος του φαίνεσθαι; Πόση μαεστρία να κρύβεις κάθε φορά το σκοτάδι σου και να αφήνεις να φαίνεται μόνο το φως. Θέλω να τις κοιτάζω και να μου αρέσουν οι μαργαρίτες. Να τις αγαπώ. Θέλω να με κοιτάζουν και να τους αρέσω οι φίλοι μου. Θέλω να μ'αγαπούν.
Καλησπέρα Στελ,
ReplyDeleteΕύχομαι να όλα
Όπως τα θέλεις
Γίνουν!
Καλησπέρα Νικ.
Deleteμακάρι
ευχαριστώ :)
Συμφωνώ, για την αγάπη την ανιδιοτελή, αυτή που σου δίνει μια καλή σχέση με τον εαυτό σου!
ReplyDeleteΣτέλλα μου φιλιά, Καλό βράδυ!
Η καλή σχέση με τους άλλους προυποθέτει καλή σχέση με τον εαυτό μας. Καλημέρα Αννίκα μου :)
Deleteσε νιώθω, την ίδια ανάγκη έχω κι εγώ.
ReplyDeleteΚική "blog εκφράσου"
Καλημέρα Κική, έχει ενδιαφέρον να ταυτιζόμαστε στα σημεία έστω.
DeleteΚαλημέρα!!!