Ακόμη κι η γειτονιά μας έχει γείρει από την κούραση και τη σκουριά. Το πέρασμα των χρόνων μοιάζει με βρώμικο, ακούραστο καταρράκτη. Φθορά. Γηρατειά, δυό φανέλες, βαμβακερές με μανίκι, απλωμένες στο μπαλκόνι του δεύτερου, διαγώνια απέναντι. Πάνες ακράτειας. Λουλούδια απότιστα στις γλάστρες. Άνθρωποι που δεν ζητούν ο ένας από τον άλλον, λίγη ζάχαρη, ένα λεμόνι, ένα φύλλο δάφνης. Μοναξιά.
Με τα καθημερινά προβλήματα που έχουμε όλοι λίγο - πολύ είχα καιρό να περάσω από το blog σου.
ReplyDeleteΜου αρέσουν πολύ τα κείμενα σου.Βγάζουν μια ευαισθησία,μια τρυφερότητα μερικές φορές αλλά μια αλήθεια.
Η μοναξιά είναι η λέξη που πάντα με κάνει να αισθάνομαι φόβο.
Δεν μπορώ λεπτό να είμαι μόνος. Το έχω από παιδί αυτό.
Δυστυχώς στις μέρες μας έχει χαθεί η επικοινωνία.
Ο κόσμος κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του.
Φοβάται να μοιραστεί αισθήματα, πράγματα, αλλά και αναμνήσεις.
Ο καλύτερος φίλος αρκετών ανθρώπων είναι το κινητό και ο υπολογιστής.
Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς να ενδιαφέρομαι για φίλους, γνωστούς και να μοιράζομαι προσπαθώ να είμαι πάντα όσο μπορώ κοινωνικός.
https://www.youtube.com/watch?v=kkvYsWlvpKc
Και εγώ δεν την θέλω την μοναξιά για αυτό και παρόλο που είμαι αρκετά εσωστρεφής φροντίζω να έχω ανθρώπους που αγαπώ δίπλα μου.
DeleteΟι γειτονιές μας έχουν αλλάξει, οι μεγάλοι άνθρωποι έγιναν πολύ μεγαλύτεροι, κάποιοι έφυγαν από τη ζωή, κάποιοι άλλοι νεώτεροι άλλαξαν γειτονιά και σπίτι.
Και γέμισε ο τόπος airbnb και ξένους ανθρώπους μεταξύ τους.
Σ ευχαριστώ για την ωραία μουσική σου αφιέρωση