κα-μία επικοινωνία

 

Τα πουλιά που στέλνω κάθε νύχτα στο σπίτι σου επιστρέφουν σε μένα άπρακτα.  

Μου περιγράφουν τις γύρω εικόνες,  μια φωτεινή ταμπέλα από ένα φροντιστήριο αγγλικών,   ένα ιδιωτικό πάρκινγκ.  Μια σημαία στη γωνία που ανεμίζει.   Ένα μπαλκόνι. 

Κι έπειτα;  ρωτάω

Το μαύρο,  το τίποτα,  ένα τοίχος απροσπέλαστο.  Καμία ανάσα, κανένα φως,  καμία κίνηση.  Δεν διακρίνονται καν παράθυρα,  κανείς δεν ζει πια εκεί.  Τουλάχιστον όχι κάποιος ο οποίος θα ήταν διατεθειμένος να μας δώσει κάποια πληροφορία.

Κι όμως,  λίγες ώρες μετά,  πήρα ένα γράμμα.  Είχε πνεύμα θετικό όσο περίεργο κι αν ακούγεται.  Ίσως οι άνθρωποι αλλάζουν,  τα χρόνια που περνάνε γλυκαίνουν τον τρόπο τους,  συγχωρούν,  γίνονται πιο ανεκτικοί.  Ίσως νιώθουν,  καταλαβαίνουν.   

Καθώς διάβαζα το γράμμα,  άκουγα τη φωνή της,  είχε μια απρόσμενη τρυφερότητα.  

Είμαστε καλά έλεγε,  ηρεμήσαμε,  μια δύσκολη αρρώστια με παίδεψε ως το πάσχα του 2024 αλλά εδώ κι ένα χρόνο είμαι πάρα πολύ καλά.