Ο βαθύς μεγάλος πόνος συνοδευόμενος από ανημπόρια αλλάζει την γενική εικόνα, το τί πχ μετράει στην καθημερινότητα σου. Χάνοντας πράγματα που νόμισες δεδομένα, αντιλαμβάνεσαι την πολυτιμότητα του έχω χέρια και ''παράγω'', από δημιουργία ως καθαριότητα.
Γενικότερα, όταν δεν μπορείς λόγω μιας τενοντίτιδας να κουνήσεις το χέρι σου χωρίς να ουρλιάξεις από τον πόνο, και δεν βρίσκεις την συμπόνοια ή την συμπαράσταση που επιζητείς, ξαναμοιράζεις με διαφορετικό τρόπο την τράπουλα.
Όποιος αντιλαμβάνεται δε την δική σου πολυτιμότητα, ας έρθει να σε βρει, κι αν κουραστεί να κάνει όλο το ταξίδι, ας βρεθείτε στα μισά της διαδρομής.
Σημασία έχει το ταξίδι, όμως για αυτό, τελικά, ελάχιστοι ενδιαφέρονται. Ίσως και να υπάρχει λόγος, για όλα υπάρχει. Ίσως το ''πολύ κοντά'' κάποιους ανθρώπους σαν κι εμένα να τους καίει.
Κάθε φορά που έχεις μια καινούργια ανάρτηση διαβάζω το κείμενο σου πολλές φορές ειδικά όταν έχει να κάνει με σχέσεις ανθρώπων.
ReplyDeleteΑν κάποιος δεν μπορεί να σταθεί δίπλα σου σε δύσκολες στιγμές ή όταν θέλεις να "ακουμπήσεις" επάνω του όταν δεν είσαι καλά ή δεν μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα λόγω πόνου ή τενοντίτιδας και θέλει μόνο να περνάει καλά τότε νομίζω ότι δεν είναι ο άνθρωπος σου.
Επειδή από παιδί ήθελα να έχω τους ανθρώπους κοντά μου και πάντα έκρινα σύμφωνα με αυτά που θα έκανα εγώ εάν κάποιος δικός μου άνθρωπος είχε ανάγκη μονίμως ήμουν απογοητευμένος ακόμα και με συγγενείς.
Ακόμα και η μητέρα μου είχε πρόβλημα με το πολύ κοντά.
Δεν το ήθελε. Και έβρισκε πάντα μια δικαιολογία για να με κράταει σε απόσταση.
Επειδή έχω μοιράσει αρκετές φορές την τράπουλα με διαφορετικό τρόπο στη ζωή μου αυτά τα 56 χρόνια που ζώ θα σου πω ότι αν και με κάνει κομμάτια μερικές φορές θα συνεχίσω να το κάνω εάν μετά από αρκετή σκέψη αισθανθώ ότι πρέπει.
Η μουσική μας σήμερα νομίζω ότι ταιριάζει με το κείμενο σου.
https://www.youtube.com/watch?v=uOx893Esvmk
Τί όμορφο τραγούδι!!!
DeleteΗ αίσθηση του ότι κάποιος νοιάζεται κι ότι ακουμπάμε, είναι ίδια με την αίσθηση του υπάρχω και αγαπιέμαι.
Πόσοι άνθρωποι μπορούν να το δώσουν αυτό;
Σε φιλική βάση θα έλεγα κανείς ή ίσως σε κάποιες φάσεις να βρεθεί ο ένας κι αυτός όχι πάντα ούτε για πάντα.
Σε συντροφική βάση το βρίσκω πιο εύκολο μια που η συντροφικότητα, η οικογένεια, έχουν συγκεκριμένα δεδομένα, ξέρεις ότι είσαι εκεί εσύ για τον άλλον κι ο άλλος για σένα.
Αν και δεν είναι τόσο ιδανική (η συντροφικότητα) για πολύ κόσμο που γνωρίζω.
Ναι, ακόμη και η ανάγκη να ακουμπήσεις κάπου αν είναι πολύ έντονη μπορεί να οφείλεται σε μια μητέρα ψυχρή και αποστασιοποιημένη, όπως ακριβώς κι η δική μου.
Καλό σου απόγευμα