Ξεκινούσε το αυτοκίνητο
πηγαίναμε εκδρομή
Βρισκόμασταν στο 1980
η κασέτα έπαιζε
ένα πολύ μελωδικό τραγούδι
''μια θάλασσα πλατειά''
σιγοτραγουδούσες κι εσύ.
Φανταζόμουν τότε
τη ζωή μας
μια απέραντη θάλασσα
στο πιο γλυκό μπλε της γης.
''Αυτός που τραγουδάει,
είναι ο Σαββόπουλος'' μου είπες
και κάπως έτσι
άρχισα να τον εκτιμώ
κι εγώ
μαζί με σένα
μέχρι σήμερα
και όσο ακόμη θα ζω
θα επιστρέφω σε εκείνο το μπλε
και στον ανεκτίμητο αοιδό μας
.
Ό,τι ωραίο μας άφησε ο Σαββόπουλος, αποτέλεσε κομμάτι αυτής της ονειρικής συνέχειας που επηρέασε τις ζωές μας. Τι νιάτα τότε, Στέλλα, κι εγώ από μακριά τότε να αναζητώ τα τραγούδια του και να ονειρεύομαι μ’ αυτά…
ReplyDeleteΤί νιάτα τότε Στράτο, νοσταλγικά χρόνια, σαν παιδιά ζούσαμε αλλά και περιμέναμε τις γλυκές μέρες μιας ζωής που ακόμη δεν γνωρίζαμε.
DeleteΜη μου το πεις, οι παλιοί μας φίλοι, μην το πείς, ότι χαθήκαν…
ReplyDeleteΑκόμη κι αν δεν τον γνωρίσαμε από κοντά, ήταν εκείνος ο φίλος των μουσικών αναμνήσεων.
Το φευγιό του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, εκείνης της ρομαντικής, με τα τραπεζάκια της ψυχής μας έξω…
Το τέλος μιας εποχής που το ζούμε ποικιλοτρόπως τα τελευταία χρόνια Γιάννη κι είναι πικρό αυτό.
Delete