Καθώς εκπνέει η μέρα, ο ουρανός σκοτεινιάζει κι η θάλασσα απλώνεται αποκαμωμένη νωχελικά, η γάτα γλύφει τα βελούδινα παπούτσια της κι ετοιμάζεται να έρθει να σε βρει, επιδιώκοντας λίγο παιχνίδι ακόμη πριν την βροχή, κι εσύ καταφθάνεις με λασπωμένες μπότες, ιδρωμένος και σκεπτικός για λίγο ακόμη, μέχρι να σε αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια, να σου πάρω την κούραση με δροσερό νερό και να αφήσεις όλες τις ταλαιπωρημένες σκέψεις σου πάνω σε ένα λευκό, καθαρό και φρεσκοσιδερωμένο τραπεζομάντηλο, που τα μικρά του λαχταριστά ανθάκια είναι κειμήλιο οικογενειακό. Και μετά, η βροχή ξεπλένει όλα τα αγκάθια της μέρας!
Ένα τόσο δα μικρό αφήγημα, πώς μπορεί να κρύβει τέτοια υπέροχα συναισθήματα και μια εικόνα γεμάτη συγκίνηση!
ReplyDeleteΜα η γραφή σου, Στέλλα μου.
Την καλησπέρα μου.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Χρόνια καλά, με όλες μου τις ευχές.