Καμιά φορά νιώθω ότι όλη η πόλη είναι ένα μικρό, πυκνό δάσος κι ένας κορυδαλλός με το τραγούδι του ενώνει τις κλωστές από τις οποίες κρατιόμαστε σαν μικρές μαριονέτες. Τόσο τυχαία που η έκπληξη μπορεί να είναι πιο μεγάλη, ακόμη κι από την ευχαρίστηση. Κι αυτή η ένωση κρατάει πραγματικά όσο μερικές νότες στη σειρά ίσως επειδή ελάχιστα είναι αυτά που μπορεί πραγματικά να μας δένουν, ίσως όμως και όχι.
Νομίζω ότι μας δένουν πολλά περισσότερα Στέλλα μου! Η ανάγκη επικοινωνίας, η κατανόηση, η κραυγή διαμαρτυρίας για ότι άδικο, η ελπίδα να έχουμε καλύτερους ανθρώπους δίπλα μας, τα βιώματα και οι εμπειρίες και άλλα τόσα. Η αλήθεια είναι πως μέσα σ' αυτή την φρενήρη εποχή ψάχνουμε να βρούμε έναν άνθρωπο να μας ταιριάζει.
ReplyDeleteΚαλή Κυριακή να έχεις!