τελευταία μέρα του έτους

 

Αυτός ο χρόνος,  είχε αφαιρέσεις.  Πολλές.  Που πλήγωσαν.  Που αιμοραγούν.   Που τρέχουν πύον.  Που..  που..  νομίζω πως δεν θα γιατρευτούν ποτέ.  Δεν ξέρω αν φτάνει ένα ''έτσι είναι η ζωή''.  Γιατί πραγματικά δεν θέλω να είναι έτσι.  Κανείς δεν θέλει,  αλλά τί μπορείς να κάνεις;  

Αυτός ο χρόνος είχε και προσθέσεις.  Νέα ευχάριστα.  Γεγονότα όμορφα.  Είχε δημιουργία.  Είχε αυτό το ''έτσι γιατί γουστάρω''  στην ερώτηση ''γιατί το κάνεις;''.  Είχε παρέα,  είχε φίλους.  Είχε την Άννα που ήταν η επιλογή μου για να λέω αυτά που δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν.  Είχε δυσκολίες αλλά είχε κι ευκολίες.  Ομορφιές.  Φως.  Δύναμη.  Προσπάθεια.

Αυτός ο χρόνος είχε όρια.  Με μαθαίνω όλο και πιο καλά.  Δεν είχε,  κι αυτό είναι ευχάριστο,   απολογισμό.  Δεν θέλω να εξηγώ περισσότερο από όσο χρειάζεται,  δεν θέλω να απολογούμαι για το ότι ζω και αναπνέω.  Δεν θέλω να ζητάω συγνώμη που υπάρχω.  

Αγάπησα σιγά σιγά όλα τα συναισθήματα μου και είμαι χαρούμενη που τα νιώθω.  Συγκίνηση,  χαρά,  αγωνία,  αγάπη,  προσφορά,  σύνδεση.  Τίποτα δεν είναι απαγορευμένο ούτε ακόμη η αντιπάθεια και το μίσος.  Όλα φυσιολογικά και αποδεκτά αρκεί να μην ενοχλώ κανέναν.  

*Εύχομαι τα χρόνια που έρχονται να είναι γλυκά!!!