Εικόνες από το παρελθόν! Ζυγίζω το τότε, συγκρίνω με το τώρα. Ουσιαστικά, δεν βρίσκω τεράστιες διαφορές, ωστόσο υπάρχουν. Πολλές.
Όμως υπάρχει κι ένα μεγάλο κοινό. Η υπομονή και η επιμονή της προσδοκίας. Καρτερικότητα. Αμφισβητούμενη συμβατικότητα κι ένα ψήγμα ευελιξίας.
Στο ''τώρα'', όλα έχουν μια ταυτότητα, ένα όνομα, κι ένα σοβαρό λόγο να υπάρχουν.
Κάποτε μιλούσαμε για θάλασσες, σήμερα για ποτήρια γεμάτα με δροσερό νερό. Όμως πίνουμε τα πιο νόστιμα καφεδάκια ever. Άμα γουστάρεις πολύ κάτι, τότε του δίνεις και αξία.
Ιούλιος, άλλοι δυό μήνες ως τον αγαπημένο μου Σεπτέμβρη
Δεν μ' ενδιέφερε ποτέ να γράψω κάτι που να γίνει κατανοητό από τους άλλους, ίσα ίσα τα μπερδεμένα και τα ακατανόητα έδιωχναν το κοκκίνισμα από τα μάγουλα μου κι έβγαιναν αβίαστα μέσα από την καρδιά μου. Στην Άννα, στο μικρό δωμάτιο με το άνετο καναπεδάκι και το πλαστικό μπουκάλι γεμάτο κρύο νερό ακουμπισμένο επάνω σε ένα κεραμικό, λευκό λουλούδι, οι έγνοιες μου μικραίνουν και γίνονται τόσες δα. Είναι σαν να εισχωρώ στο χώρο ως ηφαίστειο και σαν να αποχωρώ με συγκατάβαση, με συμβατικότητα, με πραότητα, με γέλιο κι ένα δε βαριέσαι ''τελικά εγώ το μόνο που οφείλω είναι τον εαυτό μου να κοιτάξω''. Μάζεψα τα μαλλιά μου με ένα χρυσαφένιο και γεμάτο στράς κοκαλάκι και κατέβηκα τις μαρμαρένιες σκάλες. Ανακουφισμένη, πήγα ως το βιβλιοπωλείο. Θέλω να το υποστηρίζω όποτε μπορώ αυτό το βιβλιοπωλείο, μικρό κι ασήμαντο σε μια όμορφη γειτονιά με πολύ συμπαθητικές επιλογές στην βιτρίνα. Ο ήλιος δυνατός, καταμεσήμερο κι οι σκιερές γωνιές στους δρόμους, ελάχιστες. Επέστρεψα στο σπίτι ηλιοταλαιπωρημένη, αλλά ανακουφισμένη, με ένα καινούργιο βιβλίο, μια μικρή ζυγαριά κι ένα πολύ νόστιμο freddo cappuccino από γνωστή κι αγαπημένη αλυσίδα καφέ. Το βιβλίο από τις πρώτες του σελίδες φαίνεται καλό, δεν έχω ξαναδιαβάσει Αραμπούρου, για τη ζυγαριά έχω μια επιφύλαξη.. αν θα καταφέρω ποτέ να οργανωθώ με τέτοιο τρόπο ώστε να μου φανεί χρήσιμη. Εύκολο για μένα όταν θέλω, αλλά πάρα πολύ δύσκολο όταν δεν θέλω.. κι εγώ τα τελευταία χρόνια δεν θέλω να μπω σε μετρημένα καλούπια.
Μια μέρα, βρήκα στο γραμματοκιβώτιο μου ένα φάκελο. Αποστολέας ήταν ο Στράτος Δουκάκης, γνωστός στην blogόσφαιρα ως Μυθημναίος ( https://mithymnaios.blogspot.com ). Μέσα είχε ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο. Ήταν μεγάλη η έκπληξη, ενθουσιάστηκα, του το είπα. Μετά το ξεφύλλισα και βρήκα λέξεις όπως καταθέτω / Ξετυλίγω / Επιστρέφω / Ζυγίζω / Τολμώ / Ξεφυλλίζω / Στεγάζω / Βιώνω / Διαβάζω / Περιγράφω / Σωπαίνω / Πληθαίνω / Ευγνωμονώ / Προσφεύγω / Παίζω / Ακούω / Τεντώνω / Παρατηρώ / Ταξιδεύω / Φροντίζω / Ανιχνεύω / Ενδίδω / Οριοθετώ / Σεργιανίζω / Αναπολώ. Λέξεις σπαράγματα όπως τις ονομάζει κι ο ίδιος λέξεις που αντανακλούν μια ολόκληρη ζωή στο παρελθόν, στο παρόν αλλά και στο μέλλον.
Νομίζω πως η ζωή του Στράτου, από το ελάχιστο που τον γνωρίζω περιέχει λέξεις με ζουμί, με ουσία και πως πρόκειται για μια ζωή χορταστική γιατί η ίδια του η ψυχή είναι αυτόφωτη και περιεκτική.
Καταθέσεις ο τίτλος του βιβλίου κι εγώ καταθέτω εδώ ένα κομμάτι του που με ακούμπησε ιδιαίτερα.
Παρατηρώ τα σημάδια του χρόνου επάνω μου. Είναι του χρόνου το αντίδωρο. Δεν με κατακλύζουν. Απλώς συνειδητοποιώ πόσο πιο πολλά κερδίζεις, μεγαλώνοντας , από όσα χάνεις. Θέλω να νανουρίσω τον καιρό, να ξεχαστεί, να γύρει, ν' αλλάξει πλευρό και να αποκοιμηθεί. Σπάω την κλεψύδρα για να μην ακούω τη στάλα όσο πέφτει.
Μεγαλώσανε τα χρόνια βλέπετε, κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν επάνω μου. Ωστόσο, τα περιβάλλω με μεγάλη εκτίμηση, αγάπη και ανεπιτήδευτο σεβασμό. Ο χρόνος είναι άχρονος και η ροή του συνεχής. Σημαντικό να τον διαχειριζόμαστε όπως πρέπει.
Στράτο μου σ ευχαριστώ για την εκτίμηση και την φιλία σου.
Συνέχισε να γράφεις..
Και να φωτογραφίζεις βέβαια, η σύνθεση της ανάρτησης δικιά σου, ωστόσο πολύ ωραίες φωτογραφίες σου απολαμβάνουμε στο instagram εδώ https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/
Πολλά πλάσματα αφήνουν επάνω μας το στίγμα τους, μακάρι να μπορούσα να πω ότι πάντα είναι για καλό.
Τα πουλιά που στέλνω κάθε νύχτα στο σπίτι σου επιστρέφουν σε μένα άπρακτα.
Μου περιγράφουν τις γύρω εικόνες, μια φωτεινή ταμπέλα από ένα φροντιστήριο αγγλικών, ένα ιδιωτικό πάρκινγκ. Μια σημαία στη γωνία που ανεμίζει. Ένα μπαλκόνι.
Κι έπειτα; ρωτάω
Το μαύρο, το τίποτα, ένα τοίχος απροσπέλαστο. Καμία ανάσα, κανένα φως, καμία κίνηση. Δεν διακρίνονται καν παράθυρα, κανείς δεν ζει πια εκεί. Τουλάχιστον όχι κάποιος ο οποίος θα ήταν διατεθειμένος να μας δώσει κάποια πληροφορία.
Κι όμως, λίγες ώρες μετά, πήρα ένα γράμμα. Είχε πνεύμα θετικό όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Ίσως οι άνθρωποι αλλάζουν, τα χρόνια που περνάνε γλυκαίνουν τον τρόπο τους, συγχωρούν, γίνονται πιο ανεκτικοί. Ίσως νιώθουν, καταλαβαίνουν.
Καθώς διάβαζα το γράμμα, άκουγα τη φωνή της, είχε μια απρόσμενη τρυφερότητα.
Είμαστε καλά έλεγε, ηρεμήσαμε, μια δύσκολη αρρώστια με παίδεψε ως το πάσχα του 2024 αλλά εδώ κι ένα χρόνο είμαι πάρα πολύ καλά.
Χάνομαι μέσα στον ίδιο μου το χρόνο, πάντα τόσο λίγος για να κάνω όλα αυτά που χρειάζομαι. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μαζί. Πάντα κάτι μένει απραγματοποίητο κι εσύ με ένα γλυκό παράπονο ανημπόριας. Είμαι τόσο μικρούτσικη σε σχέση με τα όνειρα μου και το ημερολόγιο μου διαθέτει μικρές σελίδες σε σχέση με τα πλάνα μου. Όμως κάτι γίνεται, πάντα κάτι όμορφο καταφέρνω που μου κρατάει συντροφιά και μου λέει παραμύθια με χρώματα.
Εικόνες από το παρελθόν! Ζυγίζω το τότε, συγκρίνω με το τώρα. Ουσιαστικά, δεν βρίσκω τεράστιες διαφορές, ωστόσο υπάρχουν. Πολλές. ...
