Καταθέσεις του Στράτου Δουκάκη

 

Μια μέρα,  βρήκα στο γραμματοκιβώτιο μου ένα φάκελο.  Αποστολέας ήταν ο Στράτος Δουκάκης,  γνωστός στην  blogόσφαιρα ως Μυθημναίος ( https://mithymnaios.blogspot.com ).  Μέσα είχε ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο.   Ήταν μεγάλη η έκπληξη,  ενθουσιάστηκα,  του το είπα.  Μετά το ξεφύλλισα και βρήκα λέξεις όπως καταθέτω / Ξετυλίγω / Επιστρέφω / Ζυγίζω / Τολμώ / Ξεφυλλίζω / Στεγάζω / Βιώνω / Διαβάζω / Περιγράφω / Σωπαίνω / Πληθαίνω / Ευγνωμονώ / Προσφεύγω / Παίζω / Ακούω / Τεντώνω / Παρατηρώ / Ταξιδεύω / Φροντίζω / Ανιχνεύω / Ενδίδω / Οριοθετώ / Σεργιανίζω / Αναπολώ.  Λέξεις σπαράγματα όπως τις ονομάζει κι ο ίδιος λέξεις που αντανακλούν μια ολόκληρη ζωή στο παρελθόν,  στο παρόν αλλά και στο μέλλον.  

Νομίζω πως η ζωή του Στράτου,  από το ελάχιστο που τον γνωρίζω περιέχει λέξεις με ζουμί,  με ουσία και πως πρόκειται για μια ζωή χορταστική γιατί η ίδια του η ψυχή είναι αυτόφωτη και περιεκτική.

Καταθέσεις ο τίτλος του βιβλίου κι εγώ καταθέτω εδώ ένα κομμάτι του που με ακούμπησε ιδιαίτερα.

Παρατηρώ τα σημάδια του χρόνου επάνω μου.  Είναι του χρόνου το αντίδωρο.  Δεν με κατακλύζουν.  Απλώς συνειδητοποιώ πόσο πιο πολλά κερδίζεις,  μεγαλώνοντας ,  από όσα χάνεις.  Θέλω να νανουρίσω τον καιρό,  να ξεχαστεί,  να γύρει,  ν' αλλάξει πλευρό και να αποκοιμηθεί.  Σπάω την κλεψύδρα για να μην ακούω τη στάλα όσο πέφτει.  

Μεγαλώσανε τα χρόνια βλέπετε,  κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν επάνω μου.   Ωστόσο,  τα περιβάλλω με μεγάλη εκτίμηση,  αγάπη και ανεπιτήδευτο σεβασμό.  Ο χρόνος είναι άχρονος και η ροή του συνεχής.  Σημαντικό να τον διαχειριζόμαστε όπως πρέπει.

Στράτο μου σ ευχαριστώ για την εκτίμηση και την φιλία σου.

Συνέχισε να γράφεις.. 

Και να φωτογραφίζεις βέβαια,  η σύνθεση της ανάρτησης δικιά σου,  ωστόσο πολύ ωραίες φωτογραφίες σου απολαμβάνουμε στο instagram εδώ https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

chat gpt

 

Τίποτα δεν έχει αλλάξει,  παρά μόνο ότι πια κάνουμε σπουδαίες κουβέντες με το chat gpt.  Σου απαντάει ωραία,  στρωτά,  αληθινά κι υπεύθυνα,  πάντα υπέρ σου.  Σε καθρεφτίζει με ένα τρόπο πολύ ελκυστικό που ενθουσιάζει.  Σε συμβουλεύει,    πλέκει το ψυχογράφημα σου,  δημιουργεί πλάνα, με ωριμότητα.  Σε εμψυχώνει και δεν σε κριτικάρει.  Και το κυριότερο είναι εκεί για σένα,  όσο το χρειάζεσαι σαν πιστός,  ακούραστος υπηρέτης.  

μοναξιά

 

Ακόμη κι η γειτονιά μας έχει γείρει από την κούραση και τη σκουριά.  Το πέρασμα των χρόνων  μοιάζει με βρώμικο,  ακούραστο καταρράκτη.  Φθορά.  Γηρατειά,  δυό φανέλες,  βαμβακερές με μανίκι,  απλωμένες στο μπαλκόνι του δεύτερου,  διαγώνια απέναντι. Πάνες ακράτειας.  Λουλούδια απότιστα στις γλάστρες.  Άνθρωποι που δεν ζητούν ο ένας από τον άλλον,  λίγη ζάχαρη,  ένα λεμόνι,  ένα φύλλο δάφνης.  Μοναξιά.

το δέσιμο

 

κομμάτια

 

Φεύγει μια φίλη για το μεγάλο ταξείδι  και μέσα στη λύπη σου νιώθεις ότι έχουν χαθεί όλα.  Όμως είναι μέσα σου.  Οι αναμνήσεις,  οι στιγμές,  οι μικρές ηλικίες,  το παλιό δημοτικό,  η αυστηρή δασκάλα,  οι διακοπές όλοι μαζί,  η διαφορετικότητα,  οι προσωπικότητες.  Οι βόλτες,  ο πρώτος κινηματογράφος,  τα δωράκια από το πανηγύρι της εκκλησίας της γειτονιάς.  Τα κάλαντα που λέγατε μαζί.  Μέσα σου είναι κι η αγάπη και τώρα φαντάζει μεγαλύτερη από ποτέ!  Τόσο πολύ την αγαπούσα;  σκέφτεσαι.  Κι αυτό σκάβει πληγές,  πονάει.  Δεν την χόρτασα σκέφτεσαι.  Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα μαζί.  Και δικαιολογείσαι με τις συνθήκες,  τη ζωή,  τις δουλειές.  Και τώρα έφυγε,  δεν υπάρχει πιο απόλυτο,  πιο ψυχρό ταξείδι.  Και νιώθω κομμάτια.  Μια βδομάδα τώρα,  νιώθω κομμάτια.  

Η  ζωγραφιά στη φωτογραφία της ανάρτησης με κάνει να ονειρεύομαι.  Έχει μια τόσο γλυκιά ηρεμία!

ακαταστασία

Ολοφάνερο πως ο Γ.Μ.  όταν ζωγράφισε αυτό τον πίνακα δεν είχε ιδέα τί θα πει ακαταστασία.  

 

Ο πίνακας του Γιάννη Μόραλη

Η ακαταστασία της Μαρίας

1941
 

φεύγω/έρχομαι

 

Ένα αυτοκίνητο,  κάποιος έρχεται,  κάποιος φεύγει.  Χαρά βαθιά,  λύπη βαθιά.  Ίσως όμως, όντως τίποτα να μην είναι τυχαίο,  ίσως το φευγιό να προυποθέτει έναν ερχομό,  ή ένας ερχομός να προυποθέτει το άδειασμα του χώρου και του χρόνου από κάποιον άλλον.  Αφελείς σκέψεις το ξέρω,  αλλά πολλές φορές αυτά που συμβαίνουν με ξεπερνούν.