το σκυλί

 

Δεν ήθελα να ξεχωρίζω,  ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους,  που το μόνο κοινό που είχαν ήταν ότι στα πόδια τους φορούσαν παπούτσια,  στο σώμα τους ρούχα και στο στόμα τους γεύονταν καφέ,   ήθελα να είμαι -εγώ-,  η πιο αμίλητη,  η πιο αργή κι αν ήθελαν ακόμη και η πιο κουτή από όλους.  Όμως -εγώ- !  Οι ρόλοι και τα παιχνίδια εξουσίας με εξαγρίωναν και με εξουθένωναν συγχρόνως,  όμως όταν έπεφτα για ύπνο τις νύχτες,  ήμουν ένα μικρό ευχαριστημένο,  μοναχικό σκυλί,  που κουνούσε πέρα δώθε μια φουντωτή ουρά και κυνηγούσε πεταλούδες στη φύση.  

ίσως εγώ να μπερδεύτηκα

 

Πόσες αλλαγές έχει φέρει η μέρα μέχρι να πάει κουρασμένη να κοιμηθεί;  Πόσες ειδήσεις,  με θυμώνει η στάση σου,  με εξοργίζει,  δεν ξέρω πώς να σε διαχειριστώ μα κυρίως δεν ξέρω αν θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου.  Από την άλλη ένα τηλεφώνημα ζεστό,  σαν μια κούπα μυρωδάτο φλαμούρι,  βάλσαμο.  Λόγια!!!  Όμορφα,  γλυκά,  υποστηρικτικά.  Λόγια!!!  Που σκαλίζουν με καρφί την πληγή.  Ένα γιατί πάντα θα μένει ξεκρέμαστο σαν χαλασμένος προβολέας.  Κάποιοι άνθρωποι είναι σκοτάδι.  Κάποιοι άλλοι είναι φως,  σαν αυτό που μπαίνει μια Πέμπτη,  20 του μηνός,  ενός Νοέμβρη του έτους 2025.  Σε ένα ψηλοτάβανο,  μεγάλο δωμάτιο νοσοκομείου,  από ένα μεγάλο ξύλινο παράθυρο.  Βαθύ πράσινο.  Μεσημέρι,  και μετά από δυνατή βροχή.  Όλα πήγαν καλά αλλά κάποιος πρέπει να μάθει,  μια αλήθεια που δεν ξέρω αν θα είναι υποφερτή,  ίσως να γνωρίζει ήδη,  ίσως και να του είναι αδιάφορη.  Η ανάγκη πολλές φορές παραβλέπει το δίκιο, ακριβώς για να καλυφτεί.  

 

σαν μικρή προσευχή

 

 

Φτιάχνω  έναν κόσμο σαν δώρο για σένα,  σου στρώνω σεντόνια που μυρίζουν πράσινο σαπούνι,  και χνουδωτές κουβέρτες της γιαγιάς.  Βάζω στο τραπεζάκι,  μια κούπα με ζεστό κακάο,  δυό μπισκότα ψιχουλιαστά,  κι ένα κουταλάκι που ακουμπάει στο πιατάκι σαν μικρή προσευχή.  Στο παράθυρο αφήνω βιβλία με διπλωμένες σελίδες,  ώστε να βρίσκεις εύκολα μικρές οδηγίες ζωής.  Μολύβια καλοξυσμένα και χαρτάκια με σημειώσεις ''αν συμβεί αυτό,  θα κάνεις εκείνο''.  Στο άλμπουμ των φωτογραφιών,  είμαι εγώ το κορίτσι με το σκισμένο γόνατο.  Το σκυλί που τεντώνεται στον ήλιο δεν υπάρχει πια.  Θα ήταν σπουδαίο να το είχες γνωρίσει.  Η πόρτα είναι ορθάνοιχτη,  μπες ελεύθερα μέσα.  Στο πάτωμα,  άσε τα  κουρασμένα σου παπούτσια από τον ερχομό.  Άσε και την τσάντα στην καρέκλα,  θέλω να ξέρεις πως μπορείς να με εμπιστευθείς.  Και μετά,  έρχεται η νύχτα και φέρνει μαξιλάρια ζεστά,  μισοσβησμένα φώτα κι ένα λεπτό αεράκι που κουνάει τις κουρτίνες του μπαλκονιού.  Παίρνω λίγη ησυχία και μ' ένα βαμβακάκι σου την αλοίφω στο μέτωπο,  κι εσύ κοιμάσαι γλυκά.

 

δυσκολίες

 

Μου χάρισες μια θάλασσα κι εγώ έμαθα να κολυμπάω.

παφφφ

 

Γίνεται κάτι και για κάποιες μέρες,  κάθε πρωινό ξύπνημα είναι μια χαρούμενη έμπνευση.  Και μετά, αυτό το κάτι μια μέρα παφφφ εξαφανίζεται κι εσύ νιώθεις περίεργα,  σαν να είσαι όχι μόνο γυμνός αλλά και γεμάτος θλίψη.  Πώς να αντέξεις ότι δεν είσαι παρά ένας κανονικός άνθρωπος;

φωτεινό πράσινο

  

 

Σε διάφορα σημεία τις πόλης,  υπάρχουν άνθρωποι σαν μικρά,  μαλακά μαξιλαράκια όπου μπορώ να ακουμπήσω χωρίς να ματώσουν τα μάγουλα μου.  Είναι οι δικές μου διαδρομές όπου συναντάω τους ολόδικους μου ανθρώπους κι αυτό με την έννοια του πώς νιώθω εγώ όταν βρίσκομαι μαζί τους.  Αν είχαν χρώμα αυτές οι σχέσεις θα ήταν ένα φωτεινό,  μοναδικό πράσινο του γρασιδιού,  των ονείρων,  του παράδεισου.  Ένα πράσινο,  όπου επάνω του μπορείς να στρώσεις και να φας,  να κοιμηθείς,  να διαβάσεις,  να σκεφτείς,  να ηρεμήσεις,  να ησυχάσεις. 

 

το σφάλμα

 

Αγάπη μου,  η εφημερίδα σήμερα γράφει πως περιέπεσες σε σφάλμα απολύτως αναξιοπρεπές,  πώς να σε συγχωρήσω,  πες μου πως;

Μα δες τί όμορφα λουλούδια στο βάζο,  δες τα πουλιά πώς πετούν στον ουρανό,  και στη θάλασσα πώς γλυστρούν τα ψάρια!   Η πολυθρόνα με το πράσινο βελούδο πόσο θα μπορούσε να αντέξει μια απουσία αισθητή σαν την δική σου;  

Αμέσως ξεχνώ πριν καν προλάβω να θυμώσω!