Οι παλιές φιλίες, που ξαναβρίσκονται μετά από καιρό, μοιάζουν με σπίτια που έμειναν στη σιωπή για χρόνια. Κανείς δεν πήρε την ευθύνη να σπάσει την σιωπή τους. Ωστόσο το νοικοκυριό αποδεικνύεται πλήρες, κι ο κήπος παρ' όλη την έλλειψη φροντίδας, ανθίζει ακόμη.
Ζήλευα αυτή την αίσθηση της σκέψης που πετάει σαν πουλί από το κέντρο της καρδιάς και πάει και αφήνεται σε ένα χαρτί με μορφή μικρών ψηφίων τυπωμένα σαν σποράκια και τη βρήκα σε τούτο εδώ το τετράδιο, που το κουβαλάω για τουλάχιστον 19 χρόνια στην τσέπη της τσάντας μου. Δεν χρησιμοποιώ τις σελίδες τυχαία, αλλά με τη σειρά, γεγονότα ειπωμένα με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε όταν και αν κάποια στιγμή τα διαβάσω ξανά, θα μου επιτραπεί να επιστρέψω σε μια σειρά εμπειριών κι αισθήσεων που γράφτηκαν σιωπηλά αλλά με αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό στο χαρτί.
Ο Οκτώβρης είναι ο γενέθλιος μήνας του blog/τετραδίου μου!
Ζωγράφιζα τη θάλασσα σε ένα χαρτί, ένα καράβι στο βάθος είχε ανοιχτά τα πανιά, κάπου σε ένα κόσμο διαφορετικό, ένας φοιτητής σκεφτόταν το κορίτσι που αγαπά, μια ταξιθέτρια στέγνωνε και σιδέρωνε τη στολή της, μια έγκυος έχανε το φως της, ένας νέος άντρας εργαζόταν υπερωρίες, ένας μετανάστης είχε τη νύχτα εφιάλτες από τον πόλεμο που έζησε, ένα παιδί μικρό παρακαλούσε για λίγο φαγητό, ένας γέρος καρδιοχτυπούσε από φόβο για το θάνατο, μια γυναίκα ετοίμαζε τη βαλίτσα της, ένα κορίτσι νύσταζε από την κούραση και δεν έβλεπε την ώρα να πάει στο σπίτι και να κοιμηθεί κι εμένα μου έλειπε η ορμή της κι ο τρόπος που τους προηγούμενους μήνες κολυμπούσα μέσα στα νερά της. Ενώ ζωγράφιζα, τυχαία πέρασες από εκεί, απλώθηκες πλάι στο κύμα προσεκτικά για να μη βραχείς κι εγώ άκουγα κι άκουγα την κοσμοθεωρία σου κι ένιωσα πως δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής, καθώς ακουμπούσες με το δείκτη του δεξιού σου χεριού, το βαμμένο άψογα βλέφαρο σου ενώ μιλούσες, παρατηρούσα τον τρόπο που άνοιγες κι έκλεινες το στόμα σου, τα κατακόκκινα σου χείλη κι όπως ήμουν έτσι ήδη λαμπερή εξαιτίας της παρουσίας σου, δίπλωσα τη ζωγραφιά δυό φορές στη μέση, έβαλα το πινέλο σε ένα ποτήρι νερό, κι έτσι όπως έγινε η θάλασσα ένα τετράγωνο μικρή, την τσαλάκωσα και σε έκρυψα στην ζεστή μου τσέπη, σαν από πάντα να (μην) μ ενδιέφερες.
Πόσο σημαντικό υπήρξε για μένα, να είσαι εσύ όνειρα από σύννεφα κι εγώ να γεμίζω σαν ποτάμι με νερό, για να καθρεφτίζεσαι!
Πέντε φορές την ημέρα ψήνω τσάι αγαπώ την ζεστασιά του στα χέρια μου και τη γεύση του μελιού στη γλώσσα μου νιώθω ζωντανή κι αλλιώτικη α...
