η παρέα

 

''Τί είναι πιο σημαντικό;''  ρώτησε το μεγάλο πάντα,  ''το ταξίδι ή ο προορισμός΄''

''Η παρέα'',  είπε ο μικρός δράκος.

 

Από το βιβλίο ''Το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος''

του James Norbury 

το (δικό μου) δάσος

 

Οι ''ερωτήσεις''  με φέρνουν αντιμέτωπη με έναν ολόκληρο κόσμο που είναι το παρελθόν,  άλλες φορές προσφιλής κι αποδεκτός κόσμος κι άλλες φορές δυσπρόσιτος μοιάζει με πυκνό δύσβατο δάσος από κάποιο παραμύθι με δράκους και  με μάγισσες.  Πολλές φορές το αναγνωρίζω αυτό το δάσος δίπλα μου και το αγνοώ κι άλλες πάλι φτάνει στα αυτιά μου ο θόρυβος από τα ψυθιρίσματα των φύλλων που υπάρχουν στα δέντρα του.  Όπως ο άνεμος ανακινεί τις φυλλωσιές έτσι κι εγώ ανακινώ τις μνήμες,  αναπολώ,  ξεσκαρτάρω ότι με δυσαρεστεί από ότι μου δίνει χαρά και προχωρώ.   Ξέρω ότι θα μου μιλήσεις για το παρόν,  συμφωνώ μαζί σου,  μα μερικά κομμάτια μας είναι δύσκολο να τα εξαφανίσουμε μια για πάντα.  Πού και πού ξεπροβάλλουν για να δείξουν την δύναμη τους,  να πουν οπ,  είμαι κι εγώ εδώ!

Συχνά πυκνά!!!

η αξία των πραγμάτων

 

 

 "Η αξία των πραγμάτων δεν είναι στο πόσο διαρκούν, αλλά στην ένταση με την οποία τα ζούμε.  Γι αυτό υπάρχουν αξέχαστες στιγμές , πράγματα ανεξήγητα και πρόσωπα ασύγκριτα." 

Fernando Pessoa

βιβλίο και καφεδάκι

 

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έχει λείψει αυτή η ανεμελιά κάποιων στιγμών,  όπως πχ σήμερα που πήγα και κάθησα σε ένα αγαπημένο καφέ εδώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,  αφού πρώτα αγόρασα ένα βιβλίο από εξίσου αγαπημένο βιβλιοπωλείο.  Το ξεφύλισσα,  κουβέντιασα,  απόλαυσα τον γάτο που κοιμόταν δίπλα μου στην πολυθρόνα και ξέχασα για δυό ολόκληρες ώρες όλα όσα με απασχολούν στην καθημερινότητα μου τον τελευταίο καιρό.  Έγινα ένα με το μαξιλάρι,  πάνω στο οποίο καθόμουνα!

*Όπου κι αν βρισκόμαστε,  οποιεσδήποτε κι αν είναι οι συνθήκες,  ο εαυτός μας είναι που κάνει τη διαφορά,  αυτό να το θυμάμαι όταν όλα τα βλέπω γκρίζα και σκοτεινά.

τετάρτη

 

Γίνεται να χαθεί μια μέρα της εβδομάδας;  Κι όταν βρεθεί να νιώθεις ότι κουμπώνει ιδανικά σαν τεταρτημόριο στο στρογγυλό της ζωής σου;  

αυλή / μανόλιες / mon amour / ήλιος / υπαίθρια αγορά / κουβέντες / κελαιδίσματα / ελληνικός διπλός / άνοιξη / απρίλιος / πόνος / χαρά / ανησυχία / γέλια / μακώ / μπροκάρ / μανό / αύρα / πρωινό
 

συνέπεια

 

 

 

Να σπάσουμε τη σιωπή μας,  να ζητήσουμε τη ''συγνώμη'' που δεν προφέραμε στον χρόνο που έπρεπε,  να δηλώσουμε πως ''τόση ήταν/είναι η αντοχή μας'',  τα λυπημένα βλέμματα να γίνουν τρυφερότητα,  φροντίδα και αγκαλιές,  να πάνε να χαθούν τα υπονοούμενα,  τα εννοείται,  τα υποκριτικά χαμόγελα,  τα γιατί εγώ κι όχι εσύ,  τα σφιγμένα χείλια,  το ύφος ''δε με μέλλει''!

Κανείς να μην αποκαλύψει κάτι γιατί τίποτα δεν θα έχουμε να κρύψουμε.

Πόσο ειλικρινής μπορείς να είσαι;  Λίγο;  πολύ;  καθόλου;

Έχει μια ελευθερία η αλήθεια,  μα πρέπει και τα δυό να τα λαχταράς.

Το ίδιο και την επαφή!

Ει ψιτ σου ψυθιρίζω όπως όταν είμασταν έφηβοι στο αυτί!  Θέλει συνέπεια, μπορείς;;;

μεταφορά

 

 

Ο έρωτας αρχίζει από μια μεταφορά. Μ’ άλλα λόγια: Ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται με μια από τις κουβέντες της στην ποιητική μας μνήμη. 

Μίλαν Κούντερα