η διαφορά

 

 

 

Μια σιωπηλή φωνή,  με τραβούσε από το μανίκι.  Ανασκουμπώθηκα.  Τί είδους διαφορά ήθελα να κάνω;  Αποφάσισα!   Έσβησα από τους χάρτες μου όλα τα στρατόπεδα,  έριξα τις άμυνες κι άφησα τον χρόνο να φουσκώσει από αγάπη.  Τί είδους αγάπη;  Πρώτα πρώτα,  αλλοιώτικη από την παλιά.  Πιο βαθιά,  πιο πυκνή και πιο πηκτή σαν φρέσκια κρέμα φτιαγμένη με χωριάτικα αβγά και βούτυρο.  Θρεπτική και γενναιόδωρη.  Αγάπη κρυστάλλινη,  για έναν παράξενο λαγό με φτερά,  για μια μέλισσα με πόδια μακριά,  για μια πεταλούδα φερμένη από τον αντίποδα της γης,  για όσους ο χρόνος κι ο τόπος δεν φέρθηκαν καλά. Αγάπη για όλα όσα κράτησα αλλά και για όλα όσα πέταξα.    Αγάπη για το υπέροχο,  το θαυμάσιο,  το αξιαγάπητο στο χθες,  το σήμερα και το αύριο, που ήμουν εγώ αλλά που ήσουν κι εσύ.  

 

μικρά σημειώματα

 

 

 

Μικρά σημειώματα ξεπρόβαλλαν από τα πουκάμισα των αμούστακων αγοριών,  τα διάβαζαν κρυφά και καμάρωναν,  τα κορίτσια βούιζαν δίπλα τους σαν τις μέλισσες,  τα αγόρια με τα στήθη τα άτριχα,  λαχταρούσαν αυτό το βουητό,  σαν έναν κόσμο που ακόμη δεν καταλάβαιναν.  Ο ήλιος χαμογελούσε στα πρόσωπα τους,  κυλούσε πάνω στα χέρια τους,  τρύπωνε μέσα στα φορέματα και τα παντελόνια τους,  φωτίζοντας την ίδια την επιθυμία της ζωής να ξυπνήσει.  Χάνονταν μέσα στην αθωότητα τους,  φωνάζοντας οι μεν στους δε λέξεις αληθινές,  με σφοδρή επιθυμία,  να παίξουν το πιο ωραίο,  αιώνιο παιχνίδι της φύσης.

 

η νύχτα

 

 

 

 

Οι νύχτες σήμαιναν πάντα τέλος και είχαν ένα άρωμα από προσδοκίες ανικανοποίητες.  Μπορούσες να παίξεις μπάλα μ' αυτές,  να λύσεις σταυρόλεξα,  να ακούσεις μουσική,  να βγεις στο μπαλκόνι για ένα τελευταίο τσιγάρο αποζητώντας την λύτρωση της ηρεμίας,  ωστόσο οι ανησυχίες της ημέρας ήταν εκεί,  μούδιαζαν εθιστικά το σώμα από την κορφή των μαλλιών ως τα κάτω νύχια,  ανέβαζαν τους παλμούς της καρδιάς,  πίεζαν το αίμα στις φλέβες.  Πολλές φορές μέσα στη νύχτα θα ήθελες να ουρλιάξεις για να νιώσεις ακόμη πιο ζωντανός μα η φωνή σου πηκτή,  θα χώριζε το δωμάτιο στα δύο κι εσύ μετά;  σε ποιό θα κατοικούσες;

 

η ρουτίνα μας

 

Χουχουλιάζαμε μέσα στην ρουτίνα μας,  από το κρεββάτι στην καρέκλα κι από την καρέκλα στον καναπέ,  ακούγαμε τραγούδια,  ψωνίζαμε,  ανακατεύαμε με ρυθμό τα όσπρια που σιγόβραζαν στην κατσαρόλα.  Η κουζίνα γέμιζε ατμό,  κι ο χρόνος έμενε εδώ σ' αυτό το δωμάτιο,  σταθερός κι αμετάκλητος στη ροή του.   Στρώναμε το τραπέζι με το ριγέ τραπεζομάντηλο,  βάζαμε τα πιάτα γεμάτα από το φαγητό που μαγειρέψαμε και τρώγαμε,  τρώγαμε.  Έτσι με γεμάτο το στομάχι,  προσευχόμασταν,  τίποτα και ποτέ να μην στράβωνε αυτή τη ρουτίνα που με τόση στωικότητα επιλέξαμε. Αψηφούσαμε όλους τους πιθανούς φόβους.  Ούτε τα μεγάλα γεγονότα,  ούτε η ροή του χρόνου θα μπορούσαν να σπάσουν τον κύκλο τον οποίο εσύ κι εγώ περιδιαβαίναμε.

κόκκινα αγριολούλουδα

 

 

 

Ανεβαίναμε σαν τα τσακάλια τον λόφο,  με γέλια άγουρα,  με σώματα γεμάτα με μια σπίθα που δεν ξέραμε πως τα επόμενα χρόνια θα χαθεί.  Αγαπούσαμε μα και πληγώναμε βαθιά .  Μας έσπρωχνε η νιότη και το άγνωστο.  Είχαμε άγνοια του κινδύνου και ελπίδα πως κάπως,  κάπου υπήρχε ένα κάτι τις τεράστιο,  πολύ σπουδαίο.  Δεν ξέραμε τί ήταν,  δεν μιλήσαμε μαζί του ποτέ,  ούτε που το είδαμε.  Κι αυτό το ''κάτι''  ήταν μια αίσθηση προσδοκίας καθαρής,  που αργότερα λίγοι από μας κράτησαν,  με τη μορφή της λαχτάρας,  της ανάμνησης,  της σιωπής.  Στο μονοπάτι,  λίγα κόκκινα αγριολούλουδα που μαζέψαμε και βάλαμε σε ένα ποτήρι γεμάτο με νερό,  μια αλεπού που κυνηγούσε,  κι ένα πουλί που τραγούδαγε.  Η φύση ήξερε,  εμείς όχι.

 

 

ρωγμή στο όνειρο

 

Όταν τα ποιήματα είναι αληθινά,  όταν μιλούν για την πραγματικότητα με ρεαλισμό και ωμότητα,  όταν οι λέξεις δεν χαιδεύουν τα αυτιά,  τότε ταράζουν και πονάνε.  Κι εγώ που ζω σε ένα κόσμο με σπιτάκια,  λουλουδάκια και πουλάκια δεν θέλω τίποτα και κανέναν να σπάει βίαια την ροδόχρωμη τεράστια φούσκα μου.

 

τέλος του μήνα

 

Τέλος του μήνα λείπουν,  μέλι,  λάδι,  φρούτα,  αβγά.  Στη θήκη του βούτυρου,  μια κουταλίτσα.  Το βάζο με την μαρμελάδα άδειο.  Ένα κομμάτι ψωμί,  το έβγαλα να ξεπαγώσει από την κατάψυξη.  Ένα μπωλ με χθεσινά μακαρόνια περιμένει το μεσημέρι για να βγει,  και να ζεσταθεί,  από το ψυγείο.  Λίγο τυράκι.  Για ένα κομμάτι κέικ ή λίγη σπανακόπιτα ούτε κουβέντα.  Εσύ κι εγώ υπομένουμε βάζοντας τάξη στην αναρχία.  Πόσο το αγαπήσαμε αυτό το ατακτοποίητο μας!  Στα αριστερά του δωματίου,  ένα μωρό κλαίει.  Εσύ κι εγώ χέρι με χέρι,  η υπομονή μας, κι ένα μωρό.