Δεν μ' ενδιέφερε ποτέ να γράψω κάτι που να γίνει κατανοητό από τους άλλους, ίσα ίσα τα μπερδεμένα και τα ακατανόητα έδιωχναν το κοκκίνισμα από τα μάγουλα μου κι έβγαιναν αβίαστα μέσα από την καρδιά μου. Στην Άννα, στο μικρό δωμάτιο με το άνετο καναπεδάκι και το πλαστικό μπουκάλι γεμάτο κρύο νερό ακουμπισμένο επάνω σε ένα κεραμικό, λευκό λουλούδι, οι έγνοιες μου μικραίνουν και γίνονται τόσες δα. Είναι σαν να εισχωρώ στο χώρο ως ηφαίστειο και σαν να αποχωρώ με συγκατάβαση, με συμβατικότητα, με πραότητα, με γέλιο κι ένα δε βαριέσαι ''τελικά εγώ το μόνο που οφείλω είναι τον εαυτό μου να κοιτάξω''. Μάζεψα τα μαλλιά μου με ένα χρυσαφένιο και γεμάτο στράς κοκαλάκι και κατέβηκα τις μαρμαρένιες σκάλες. Ανακουφισμένη, πήγα ως το βιβλιοπωλείο. Θέλω να το υποστηρίζω όποτε μπορώ αυτό το βιβλιοπωλείο, μικρό κι ασήμαντο σε μια όμορφη γειτονιά με πολύ συμπαθητικές επιλογές στην βιτρίνα. Ο ήλιος δυνατός, καταμεσήμερο κι οι σκιερές γωνιές στους δρόμους, ελάχιστες. Επέστρεψα στο σπίτι ηλιοταλαιπωρημένη, αλλά ανακουφισμένη, με ένα καινούργιο βιβλίο, μια μικρή ζυγαριά κι ένα πολύ νόστιμο freddo cappuccino από γνωστή κι αγαπημένη αλυσίδα καφέ. Το βιβλίο από τις πρώτες του σελίδες φαίνεται καλό, δεν έχω ξαναδιαβάσει Αραμπούρου, για τη ζυγαριά έχω μια επιφύλαξη.. αν θα καταφέρω ποτέ να οργανωθώ με τέτοιο τρόπο ώστε να μου φανεί χρήσιμη. Εύκολο για μένα όταν θέλω, αλλά πάρα πολύ δύσκολο όταν δεν θέλω.. κι εγώ τα τελευταία χρόνια δεν θέλω να μπω σε μετρημένα καλούπια.
