ο κάκτος

 

 

 Αποφασίζουμε και αναιρούμε κι ο χρόνος περνάει,  ας νιώσουμε τουλάχιστον την ευτυχία όπως μια λιβελούλα που λικνίζεται πάνω από τα μεθυστικά ανθάκια ενός κάκτου ή σαν μια τρελούτσικη πεταλούδα που χορεύει με τα ποδαράκια της,  παραμερίζοντας τα αγκάθια των διαφορετικών αξιών,  της υπερπροσπάθειας,  της ανηδονίας,  της έλλειψης φαντασίας,  των δυσκολιών.  

    

η ευτυχία

 

 

Να λοιπόν που η ευτυχία,  είναι σαν ένα φύλλο χρυσού,  που φωτίζει το παράθυρο ενός κατά τα άλλα ήσυχου σπιτικού,  είναι η πιο τρυφερή στιγμή καθώς ο ήλιος φτάνει στη δύση του,  η νύχτα απλώνεται σταθερή κι εσύ νιώθεις μέσα σου τη ψυχή σου να πάλλεται,  να κολυμπάει γλυκά σα να βρίσκεσαι στην ασφάλεια μιας μήτρας γιατί κάτι που περίμενες πολύ,  πάρα πολύ,  σου δίνεται δίχως κόπο κι αυτό από μόνο του είναι κήπος,  δέντρα,  φύλλα,  ανθάκια κι όλα αυτά σε πολύ μεγαλύτερη αξία από ότι τα ήξερες.  

το κίτρινο τέρας

 

 

 

Είδα το μίσος να φαρδαίνει και να απλώνεται,  να παίρνει χρώμα κίτρινο,  να γίνεται αγριόχορτα,  να τυλίγει σαν παράσιτο όλο το χωριό.  Είδα να στερεύουν τα πηγάδια,  να αφυδατώνονται οι κήποι,  να παθαίνουν αλαλία τα πουλιά.  Να εγκλωβίζονται όλα σε ένα άσχημο κύκλο,  τα φαγητά να γίνονται πικρά και οι κουβέντες αηδιαστικές.  Θέριευε τόσο μέρα με τη μέρα,  έδειχνε μη αναστρέψιμο,  ξεκινώντας μια καταστροφή,  από το συκώτι του ενός ανθρώπου μέχρι τη χολή του άλλου κι εγώ κουρασμένη από την πίκρα,  φύτεψα τόσα πολλά ζαχαροκάλαμα,  για να βουτάω μπουκίτσες από ψωμί στο νερό και στη ζάχαρη, να γλυκαθεί το τέρας.  

 

το τσαγιερό

 

 

 

Ερχόταν ο αέρας με ορμή,  τα δέντρα λύγιζαν, τα ανθάκια σκόρπιζαν στο πλακόστρωτο,  τα κλαδιά γυμνώνονταν από φύλλα,  οι εργάτες αποκολλούσαν με προσοχή τις κεραμικές πλάκες της βεράντας,  καλύτερα να επιδιορθώσεις κάτι παρά να το πετάξεις,  δούλευαν από νωρίς το πρωί ως αργά το απόγευμα και με τα 4 στιβαρά χέρια τους,  αδιάκοπα,  ο αέρας σήκωνε τα μαλλιά τους και έτσουζε τα μάτια τους,  δυσκόλευε τις ζωές τους χτυπώντας με δύναμη το πρόσωπο,  καθώς ήσαν αφιερωμένοι σε μια επίπονη διαδικασία από την αρχή ως το τέλος.  Κι εσύ επιστρέφοντας,  φορούσες τις χνουδωτές σου τις παντόφλες κι έλεγες πως η βόλτα στο δάσος,  έμοιαζε με αντίδοτο στην σπατάλη των συναισθημάτων και στην ανάγκη για ικανοποίηση.  Έβαλες τσάι ζεστό από το τσαγιερό,  τα βοτάνια μοσχομύριζαν και το πολύτιμο πουλί που έφερες μαζί σου από το δάσος μιλούσε στη γλώσσα των ανθρώπων.  

 

τραπέζι

 

Στο τραπέζι της εισόδου,  ένα βάζο με φρέσκα χρυσάνθεμα,  ένα καπέλο ψαθί μετά από ένα περίπατο που κουβαλά την μυρωδιά του ήλιου,  τη σκόνη των φύλλων,  το απαλό βάρος των χρόνων στα ξέφτια του.  

Ένας κήπος απλωμένος ήσυχα στα πόδια του σπιτικού.  Το χορτάρι ευωδιάζει λεμόνι και χώμα,  οι χρυσόμυγες κινούνται αεράτες και οι πέτρες θυμούνται λιακάδες και καταιγίδες.  Ένας τόπος που δημιουργεί τέχνη και μόνο που υπάρχει.  Εδώ, η έμπνευση εμφανίζεται ακούσια ακόμη κι όταν δεν την αναζητήσεις.  Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να πιάσω το ύφασμα,  να τοποθετήσω το κάθε κομμάτι δίπλα στο άλλο,  να αφήσω τις αποχρώσεις να μιλήσουν μεταξύ τους.  Να έχω τον έλεγχο,  να δυσκολεύομαι,  να δυσανασχετώ και τέλος τέλος να με οδηγεί το ίδιο το υλικό σε ένα αποτέλεσμα που δεν είχα σκεφτεί καθώς θα συμβεί η ισορροπία ανάμεσα στο χρώμα,  το ύφασμα και την κλωστή.  

γλυκιά σιωπή

 

 Πρόκειται για μια γλυκιά,  γεμάτη αναμονή σιωπή,  διαφορετική από τη σιωπή ενός πρωινού στο δάσος,  ακόμη κι από τη σιωπή ενός άντρα που κάθεται σε μια μαλακιά πολυθρόνα και ρεμβάζει από το παράθυρο.   Δεν μοιάζει με τη σιωπή ενός διαμερίσματος στην πόλη.  Ούτε με τη σιωπή μιας σταγόνας αίματος που κυλάει στο δέρμα από μια πληγή,  ή τη σιωπή της μοναξιάς μιας γυναίκας που προσπαθεί με ελπίδα να ξαναβρεί τον εαυτό της.  

Είναι η χαρωπή σιωπή ενός σπάγκου δεμένου στο δάχτυλο ενός κοριτσιού που θέλει να κρατήσει σαν μπαλόνι,  έναν ροζ,  πελώριο ήλιο, ένα καλοκαιρινό πρωινό στο πήλιο,  βουτηγμένο τρυφερά σε ήρεμα,  ασημένια νερά.

δικαιοσύνη

 

 

Να κοίτα,  κοιμάται ένα πουλί στο παράθυρο μου κάθε νύχτα,  ονειρεύεται στ' αλήθεια,  και κάθε πρωί,   δημιουργεί χώρο να αναπνεύσει,  να τολμήσει,  να παίξει,  να προσευχηθεί για όσα αγωνιά κι όσα ελπίζει,  και να χτυπήσει τα φτερά του  τόσες φορές ώστε να φύγει ελεύθερο μακριά,  εκεί όπου τα περιστέρια τσιμπούν με το στόμα τους ένα κλαδί ελιάς και μεταφέρουν ειρήνη και δικαιοσύνη διαλύοντας τον παλιό και δημιουργώντας ένα καινούργιο κόσμο στηριζόμενο στη λογική των πολλών και όχι στην ευκολία των λίγων.  Γιατί η ελευθερία του χώρου και του χρόνου δεν είναι προορισμός,  είναι ρυθμός,  επανάληψη,  αγώνας κι αξιοπρέπεια.