η μαύρη γάτα

 

 Καθώς εκπνέει η μέρα,  ο ουρανός σκοτεινιάζει κι η θάλασσα απλώνεται αποκαμωμένη νωχελικά,  η γάτα γλύφει τα βελούδινα παπούτσια της κι ετοιμάζεται να έρθει να σε βρει,  επιδιώκοντας λίγο παιχνίδι ακόμη πριν την βροχή,  κι εσύ καταφθάνεις με λασπωμένες μπότες,  ιδρωμένος και σκεπτικός για λίγο ακόμη,  μέχρι να σε αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια,  να σου πάρω την κούραση με δροσερό νερό και να αφήσεις όλες τις ταλαιπωρημένες σκέψεις σου πάνω σε ένα λευκό,  καθαρό και φρεσκοσιδερωμένο τραπεζομάντηλο,  που τα μικρά του λαχταριστά ανθάκια είναι κειμήλιο οικογενειακό.   Και μετά,  η βροχή ξεπλένει όλα τα αγκάθια της μέρας!

Κυριακή

 

Κυριακή είναι,  όταν το σπίτι είναι ζεστό και ο κήπος γεμάτος από φως κι από λουλούδια.  Είμαστε μαζί,  αγαπάμε ο ένας τον άλλον,  τους ανθρώπους,  την ισότητα μεταξύ των γυναικών και των ανδρών,  τους ομοφυλόφιλους,  τους μετανάστες,  τα ζώα και τη φύση  μ' ένα τόσο απλό τρόπο όπως η γη δέχεται τη βροχή.

 

το βιβλίο

 

 

 Μ' ενθουσιάζουν οι ώρες

της βαθιάς νύχτας

όπου το μπλε είναι πιο μπλε από ποτέ

όταν συναντάω τους ήρωες

ενός βιβλίου.

Θα μπορούσες να πεις

πως

ξεφυλλίζοντας,

και γνωρίζοντας τους 

σιγά σιγά, 

βρίσκω τον εαυτό μου

που κατά καιρούς έχω χάσει.

Μέσα σε ένα δικό μου καθρέφτη

πίσω από τη δική μου πόρτα

αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον,

του λέω,  κάτσε να τα πούμε

θέλεις λίγο τσάι;

πώς νιώθεις τώρα;

πού περπατάς;

ποιές είναι οι ανάγκες σου;

Λέω,

ας ξανά γνωριστούμε

ας συμφιλιωθούμε

ας ξανά αγαπηθούμε

κι ας ξανά φλερτάρουμε ο ένας τον άλλον

ας αναγνωρίσουμε

πως 

είμαστε ποτισμένοι με θαύματα

και πως 

έχουμε χίλιους τρόπους

να πετύχουμε τον σκοπό μας

ας δώσουμε 

λίγο

επιπλέον χώρο και χρόνο

και ας χορέψουμε

μαζί 

σα να μη μας βλέπει κανείς.

ως το ξημέρωμα,

κάθε νύχτα

και κάθε ξημέρωμα.

 

 

το σκυλί

 

Δεν ήθελα να ξεχωρίζω,  ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους,  που το μόνο κοινό που είχαν ήταν ότι στα πόδια τους φορούσαν παπούτσια,  στο σώμα τους ρούχα και στο στόμα τους γεύονταν καφέ,   ήθελα να είμαι -εγώ-,  η πιο αμίλητη,  η πιο αργή κι αν ήθελαν ακόμη και η πιο κουτή από όλους.  Όμως -εγώ- !  Οι ρόλοι και τα παιχνίδια εξουσίας με εξαγρίωναν και με εξουθένωναν συγχρόνως,  όμως όταν έπεφτα για ύπνο τις νύχτες,  ήμουν ένα μικρό ευχαριστημένο,  μοναχικό σκυλί,  που κουνούσε πέρα δώθε μια φουντωτή ουρά και κυνηγούσε πεταλούδες στη φύση.  

ίσως εγώ να μπερδεύτηκα

 

Πόσες αλλαγές έχει φέρει η μέρα μέχρι να πάει κουρασμένη να κοιμηθεί;  Πόσες ειδήσεις,  με θυμώνει η στάση σου,  με εξοργίζει,  δεν ξέρω πώς να σε διαχειριστώ μα κυρίως δεν ξέρω αν θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου.  Από την άλλη ένα τηλεφώνημα ζεστό,  σαν μια κούπα μυρωδάτο φλαμούρι,  βάλσαμο.  Λόγια!!!  Όμορφα,  γλυκά,  υποστηρικτικά.  Λόγια!!!  Που σκαλίζουν με καρφί την πληγή.  Ένα γιατί πάντα θα μένει ξεκρέμαστο σαν χαλασμένος προβολέας.  Κάποιοι άνθρωποι είναι σκοτάδι.  Κάποιοι άλλοι είναι φως,  σαν αυτό που μπαίνει μια Πέμπτη,  20 του μηνός,  ενός Νοέμβρη του έτους 2025.  Σε ένα ψηλοτάβανο,  μεγάλο δωμάτιο νοσοκομείου,  από ένα μεγάλο ξύλινο παράθυρο.  Βαθύ πράσινο.  Μεσημέρι,  και μετά από δυνατή βροχή.  Όλα πήγαν καλά αλλά κάποιος πρέπει να μάθει,  μια αλήθεια που δεν ξέρω αν θα είναι υποφερτή,  ίσως να γνωρίζει ήδη,  ίσως και να του είναι αδιάφορη.  Η ανάγκη πολλές φορές παραβλέπει το δίκιο, ακριβώς για να καλυφτεί.  

 

σαν μικρή προσευχή

 

 

Φτιάχνω  έναν κόσμο σαν δώρο για σένα,  σου στρώνω σεντόνια που μυρίζουν πράσινο σαπούνι,  και χνουδωτές κουβέρτες της γιαγιάς.  Βάζω στο τραπεζάκι,  μια κούπα με ζεστό κακάο,  δυό μπισκότα ψιχουλιαστά,  κι ένα κουταλάκι που ακουμπάει στο πιατάκι σαν μικρή προσευχή.  Στο παράθυρο αφήνω βιβλία με διπλωμένες σελίδες,  ώστε να βρίσκεις εύκολα μικρές οδηγίες ζωής.  Μολύβια καλοξυσμένα και χαρτάκια με σημειώσεις ''αν συμβεί αυτό,  θα κάνεις εκείνο''.  Στο άλμπουμ των φωτογραφιών,  είμαι εγώ το κορίτσι με το σκισμένο γόνατο.  Το σκυλί που τεντώνεται στον ήλιο δεν υπάρχει πια.  Θα ήταν σπουδαίο να το είχες γνωρίσει.  Η πόρτα είναι ορθάνοιχτη,  μπες ελεύθερα μέσα.  Στο πάτωμα,  άσε τα  κουρασμένα σου παπούτσια από τον ερχομό.  Άσε και την τσάντα στην καρέκλα,  θέλω να ξέρεις πως μπορείς να με εμπιστευθείς.  Και μετά,  έρχεται η νύχτα και φέρνει μαξιλάρια ζεστά,  μισοσβησμένα φώτα κι ένα λεπτό αεράκι που κουνάει τις κουρτίνες του μπαλκονιού.  Παίρνω λίγη ησυχία και μ' ένα βαμβακάκι σου την αλοίφω στο μέτωπο,  κι εσύ κοιμάσαι γλυκά.

 

δυσκολίες

 

Μου χάρισες μια θάλασσα κι εγώ έμαθα να κολυμπάω.