καθρέφτισμα

 

 

Πόσο σημαντικό υπήρξε για μένα,  να είσαι εσύ όνειρα από σύννεφα κι εγώ να γεμίζω σαν ποτάμι με νερό,  για να καθρεφτίζεσαι!

μια θάλασσα πλατειά

 

 

 

 Ξεκινούσε το αυτοκίνητο

πηγαίναμε εκδρομή

Βρισκόμασταν στο 1980 

η κασέτα έπαιζε

ένα πολύ μελωδικό τραγούδι

''μια θάλασσα πλατειά''

σιγοτραγουδούσες κι εσύ.

Φανταζόμουν τότε

τη ζωή μας  

μια απέραντη θάλασσα

στο πιο γλυκό μπλε της γης.

''Αυτός που τραγουδάει,  

είναι ο Σαββόπουλος'' μου είπες

και κάπως έτσι 

άρχισα να τον εκτιμώ

κι εγώ 

μαζί με σένα 

μέχρι σήμερα

και όσο ακόμη θα ζω 

θα επιστρέφω σε εκείνο το μπλε 

και στον ανεκτίμητο αοιδό μας 

 

.

μια όαση με ναι

 

 

 

 Εκείνη την εποχή,  αυτό που θέλαμε θα μπορούσε να συμβεί κάνοντας απλά μια προσευχή.  Με το νου μας φέρναμε το φως στο σπίτι,  τίποτα δεν μπορούσε να μείνει ακίνητο,  ανασυντάσσονταν  η ύπαρξη,  γινόταν ορατή η αύρα,  φούσκωναν σαν πανιά οι αναπνοές.  Ήταν μυστήριο το πώς έρχονταν έτσι στρωτά τα πράγματα,  πως ίσιωναν οι γραμμές,  και πώς οι λέξεις έπαιρναν την πρωτοβουλία να τοποθετούνται με ρυθμό στη σωστή αράδα. 

 

Τότε ακριβώς ήταν που φτιάχτηκε μια όαση με ναι, χαραγμένη στον χάρτη της ερήμου με τα όχι. 

  

Κι όλοι γνωρίζαμε πως το τέλος του πριν,  και η αρχή του μετά,  δεν θα έμοιαζε με τίποτα παλιό.

 

Κυριακή πρωί

 

Κυριακή πρωί!  Μια μέρα απίθανη,  λιακάδα και ζεστός καφές στο Οβάλ!  Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα όμορφα κι ακριβά ρούχα τους προσθέτουν γοητεία και αίγλη.  Σωστά το πιστεύουν.  Φιλόδοξοι από τη φύση τους.  Το ύφος των χιλίων καρδιναλίων τους,  μου σφίγγει την ψυχή,  νιώθω μια πίεση μ' αυτή την εικόνα που έχω μπροστά μου,  όμως απολαμβάνω και τις σκέψεις που μου δημιουργεί.  Τί μ' αρέσει και τί δεν μ' αρέσει και τί έχω αποφασίσει εγώ για τον εαυτό μου ανάλογα με το προσωπικό μου πακέτο.  

Η παρέα μου μιλάνε λίγο,  κοιτάζουν,  υποθέτω πως κάνουν τις ίδιες σκέψεις μ εμένα.  Νοσταλγούν,  μου το λένε.  Ξέρεις κάτι;  Νομίζω πως αυτό που νοσταλγούν είναι τα χρόνια που πίστευαν πως έχουν αυτό το κάτι που είναι συμπαγές και στέρεο και υποστηρικτικό για ένα μέλλον φιλόδοξο,  με γοητεία και αίγλη έστω σε μικρή δόση.  Δυστυχώς εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους,  εμείς αποτύχαμε φίλοι μου.  Βουτήξαμε σε θάλασσες,  μας σκέπασαν κύματα,  και βγήκαμε στη στεριά οι σημερινοί άνθρωποι.  Δεν εντυπωσιάζουμε πια μα ούτε προσδοκούμε ,  δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό,  ξέρω απλά πως έτσι είναι.  

 

η πολυθρόνα

 

 Θα σου επέτρεπα να διεισδύσεις στην ιδιωτικότητα μου,  με ένα περιποιημένο κομμάτι μηλόπιτας και ένα σωρό αναμμένα κεριά στο τραπέζι,  ίσως και μια λεπτή δόση απαλής μουσικής,  θα έβγαζες τα παπούτσια σου και θα κουλουριαζόσουν στην πληθωρική πολυθρόνα κι ό,τι διακρινόταν μέσα στο δωμάτιο θα ήταν ένα τσίμπημα οικειότητας,  σαν στίχοι από κάποιο παλιό,  γνώριμο τραγούδι κι έπειτα ένα κρακ της ψυχής,  ο ήχος μιας ανάσας,  το τρίξιμο του ξύλου,  και τα παπάκια σου κεντημένα αλλά ζωντανά στα κοντά σου καλτσάκια ίσως μαζί με μένα να γνώριζαν τον καλύτερο μου εαυτό.  Ξεκίνα να δίνεις!

τα άνθη

 

 

Με συγκινούσαν βαθιά τα άνθη στον κήπο,  στο βάζο,  στο ανθοπωλείο,  αποτύπωνα τις λεπτομέρειες τους με βελόνα και κλωστή και μικροσκοπικά κομματάκια από ρούχα παλιά,  υφάσματα που έζησαν μέρες σπουδαίες,  περήφανες,  ένα ψαλίδι στο τραπέζι με κινητοποιούσε,  έδιωχνε την καταιγίδα που συχνά,  στην καθημερινότητα απρόσκλητη ερχόταν.  

Με χαροποιούσαν τα μικρά απλά πράγματα κάθε φορά που το υπόγειο γέμιζε νερό,  κι η αίσθηση πως μπορώ να δίνω στον κόσμο μου μορφή,  πως είμαι ''εδώ''  και πως μπορώ να πλάθω το φως,  πράγματα απλά όπως η καφετιέρα,  το φρεσκοψημμένο ψωμί,  η φλόγα ενός κεριού,  μια ζεστή κουβέρτα και το μαξιλάρι μου το γεμισμένο με πούπουλα να φυλάνε όλα μου τα μυστικά,  ένιωθα μέσα μου ζεστασιά και άνεση και πληρότητα σαν παιδί που μόλις γέμισε τις τσέπες του με φρέσκα αμύγδαλα.

 

σε χρειάζομαι

 

 Σε χρειάζομαι αγάπη μου, γιατί όταν ξυπνάμε μαζί το πρωί, λέμε να, σήμερα έχει συννεφιά, αλλά εμείς θα ανάψουμε όλα τα φώτα, θα γεμίσουμε το σπίτι με μουσική και θα αφήσουμε να μας ταξιδέψουν νοερά τα γλυκά νερά του χρόνου, γιατί δεν μιλάμε με λέξεις εμείς, οι λέξεις μας περιορίζουν,  γεμίζουμε νερό από το ποτάμι κι αυτό μας δίνει πληρότητα,  κι όταν σου κρατάω το χέρι είναι σα να κρατάω μια μικρή,  αυτόφωτη πηγή,  από εκεί όπου ο χρόνος ξεκινά κι εκεί όπου μας αφήνει.