το αλάτι κι μπαμπάς μου

Έχω συνδιάσει την αγάπη μου προς τον πατέρα μου με το αλάτι.  Ήμουν πολύ μικρή,  όταν μου έλεγε ένα λίγο ακαταλαβίστικο για την ηλικία μου παραμύθι.  Ήταν ένας βασιλιάς,  όπως σε όλα τα παραμύθια της εποχής μου,  που είχε μια πολύ όμορφη κόρη.  Η μικρή πριγκήπισσα ήταν ένα πολύ ευαίσθητο κοριτσάκι που ρωτούσε συνεχώς το μπαμπά της 

-μ' αγαπάς;-,  

-πόσο μ' αγαπάς;-  

κι είχε κι άλλες τέτοιες εκδηλώσεις ανασφάλειας,  όπως όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας της ίσως και λίγο παραπάνω.  Έτσι,  ο βασιλιάς πατέρας της της απαντούσε με πολύ αγάπη.  

-Σ' αγαπάω,  όσο αγαπάω και το αλάτι μικρή μου-.

Μια, δυό, τρεις,  τα χρόνια περνούσαν κι η μικρή πριγκίπισσα συνέχισε να ρωτάει,  έπαιρνε όμως πάντα την ίδια απάντηση από το στόμα του βασιλιά όμως αυτή η απάντηση δεν την έπειθε αντίθετα της δημιουργούσε περισσότερα ερωτηματικά.  Πώς μπορούσε ένας βασιλιάς,  αυτήν,  μια όμορφη πριγκίπισα,  την ίδια την μονάκριβη κόρη του, να την τοποθετεί μέσα στην καρδιά του ισάξια με το αλάτι.  

Μια μέρα όμως,  μετά από πολλά χρόνια,  ήρθε στο βασίλειο το άσχημο μαντάτο.  Το αλάτι που υπήρχε στις αποθήκες είχε καταναλωθεί και είχε τελειώσει.  Για κάποιο λόγο,  αλάτι δεν μπορούσε να βρεθεί πουθενά ούτε να δημιουργηθεί με κάποιο τρόπο.  Γύρω τους υπήρχαν πανύψηλα βουνά που προστάτευαν το βασίλειο τους κι η θάλασσα βρισκόταν χιλιάδες μίλια μακριά.  

Η μικρή πριγκίπισσα άρχισε να μην θρέφεται σωστά.  Κανένα φαγητό πια δεν της άρεσε,  της ήταν αδύνατον να βάλει στο στόμα της έστω και μια μπουκιά.  Και τότε,  κατάλαβε τη σημασία που είχε για τον πατέρα της αλλά και την ίδια τώρα πια το αλάτι και για πιο λόγο κατείχε τόσο σημαντική θέση στην καρδιά του πατέρα της.  

Δεν θυμάμαι το τέλος του παραμυθιού,  ο καθένας μας θα μπορούσε να δώσει το τέλος που επιθυμεί.  Εγώ θα ήθελα να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα οπότε κάτι,  κάπως θα γέμισε ξανά τις αποθήκες του παλατιού,  δεν μπορεί,  όλα τα παραμύθια κάπως έτσι τελειώνουν.

Μακάρι να ήσουν εδώ για όλο το αλάτι της γης μπαμπά,  κι ας μπορούσα σήμερα να σου το θυμίσω αυτό το παραμύθι.  Ας πίναμε παρέα τον καφέ που δεν ήπιαμε ποτέ μαζί,  ή ας μοιραζόμασταν ένα ποτηράκι κρασάκι.  Θα σου έβαζα να ακούσεις και τα τραγούδια της Μαρίζα Κωχ..  καροτσέρι τράβααα..  να πάμε στα Τατάβλααα..  Θα αγκαλιαζόμασταν όσο δεν αγκαλιαστήκαμε ποτέ και θα γελούσαμε όσο δεν γελάσαμε ποτέ.  Κι ας μην ξαναέβαζα ποτέ αλάτι στις καλοψημένες,  καλολαδωμένες φέτες φρέσκου ζυμωμένου ψωμιού που τόσο μου αρέσουν. 
 

ίσως στο μέλλον

 

Υπάρχει ένα παιδί,  που τα καλοκαίρια σκαρφαλώνει στα δέντρα για να πιάσει τα τζιτζίκια,  που παρατηρεί στρατιές από μυρμήγκια πού πάνε κι από πού έρχονται με τα ψίχουλα στο στόμα τους,  υπάρχει ένα παιδί που βουτάει στα αλμυρά νερά και επιστρέφει κρατώντας στις χούφτες του μαργαριτάρια,  που μετράει τις νύχτες τα λαμπερά αστέρια,  που διαβάζει ποιήματα,  που σκουπίζει με την ανάστροφη των χεριών τα μάγουλα του από το παγωτό,  που στεγνώνει με μια πετσέτα τα μαλλιά του μετά από τη βροχή,  που κλαίει για το γρατζουνισμένο του γόνατο,  που κυλιέται στο χωράφι με τα χρυσαφένια στάχυα,  που βάζει το σκαμνί για να φτάσει το ντουλάπι που κρύβει το βάζο με το γλυκό.

Υπάρχει ένα παιδί,  που υπόσχεται πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να ευτυχήσει στη γη,  που  ορκίζεται πως θα αγαπήσει και την σκόνη και την σκουριά,  πως θα τιμήσει την μνήμη και πως θα συμβαδίσει με το χρόνο.

Υπάρχει ένα παιδί που λαχταράει τα συναισθήματα,  τις εικόνες,  τη μουσική,  τον αέρα,  την παγωνιά,  τον ήλιο.  Το χάδι,  την τρυφερότητα,  την σφιχτή αγκαλιά και την ζεστή ανθρώπινη ανάσα.  

Υπάρχει ένα παιδί που δεν έχει γεννηθεί ακόμα κι εγώ θέλω να του ψήσω μπισκότα,  και να πιάσω το δικό του νεανικό με το δικό μου γέρικο χεράκι και να πάμε μαζί στην παιδική χαρά.

 

με ένα φλυτζάνι τσάι

 

Αυτές τις μέρες,   το στομάχι μου καταδέχεται περισσότερο το τσάι από τον καφέ,  τα εισπνεόμενα σταμάτησαν τον έντονο βήχα κι έπειτα ξεκίνησε το συνάχι,  καθοριστικό και απόλυτο στην γενικότερη κατάρρευση.  Η μύτη μου έχει ζηλέψει τη μύτη του Ρούντολφ,  μετά από τόνους πυκνόρρευστων εκκρίσεων κι έχω γεμίσει κι έχω πετάξει σακούλες με τόνους από χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα.  Στα όνειρα μου σε βλέπω.  Έρχομαι μεσάνυχτα κι αφήνω στο μαγαζί σου άλλες φορές μια σοκολάτα LACTA κι άλλες φορές ένα τριαντάφυλλο.  Καμμιά φορά σε βρίσκω μέσα και σε παίρνω να πάμε μια βόλτα κρατώντας σε από το μπράτσο.  Ακόμη;  με ρωτάς.  Ακόμη,  σου απαντάω.  Δεν αλλάζει εύκολα το μυαλό των ανθρώπων.  Ακόμη καμμιά φορά κι αν ξέρουν πως αυτό τους διαλύει.  Μερικοί άνθρωποι,  βρίσκουν το συναίσθημα και την ομορφιά παντού.  Άλλοι πάλι όλα τα βλέπουν μαύρα κι από όλα τα πουλιά του ουρανού θα διαλέγανε τα κοράκια και τις κάργιες.  Εγώ θα διάλεγα ένα παπαγάλο για τα χρώματα και τη φωνή.  Θα του μάθαινα να σου λέει σ αγαπώ κι αν τον δυσκόλευε θα το έγραφα σε ένα μικρό χαρτάκι και θα το έδενα στο πόδι του.  Όταν δεν νιώθεις καλά,  να γίνεσαι.   Είναι φάρμακο το σ αγαπώ,  είναι βάλσαμο τα χρώματα,  είναι  ό,τι άξιζε σ αυτή τη ζωή κι αν θα επέλεγα να ξαναζήσω σ αυτόν τον πλανήτη για αυτό το λόγο θα το επέλεγα. 

Είχα πέντε ολόκληρες μέρες να βγώ,  φοβόμουν πως το κρύο θα επιδεινώσει την κατάσταση μου,  σήμερα ο ήλιος γλύκανε το σύμπαν μου και θυμήθηκα πως έχω πόδια,  παπούτσια και κάλτσες.  Τύλιξα το πλεκτό κασκόλ τρυφερά στο λαιμό μου.  Η γειτονιά μου μοιάζει με μικρό χωριό,  που οι κάτοικοι μεγάλωσαν πολύ και άρχισαν να το παραμελούν.  Ένας μεγάλος κύκλος όλος κι όλος,  βρωμιά παντού.  Η πιο θλιβερή εικόνα,  είναι το όμορφο αγόρι έξω από την εκκλησία,  καθισμένο στο παγκάκι.  Εθισμένο στις ουσίες,  ζητάει λεφτά,  οτιδήποτε,  ακόμη και με μερικά 20λεπτα χαίρεται.  Μας μιλάει,  τί κάνετε,  πώς είστε.  Τα γαλάζια του μάτια είναι λαμπερά.  Μοιάζει λιγότερο ταλαιπωρημένος από το πώς τον είδαμε την τελευταία φορά.  Μας χαμογελάει.  Κατεβάζει το κεφάλι.  Τον λυπάται η ψυχή μου.  Τί κάνουν η μαμά,  ο μπαμπάς,  η αδερφή;  Δεν έχει πια καμμία σχέση μαζί τους.  Αυτός και τα περιστέρια και τα αναμμένα κεριά στο παρεκκλήσι που τσιρτσιρίζουν κάτω από τις εικόνες.  Τί μπορούν να κάνουν οι εικόνες σε μια κοινωνία σκληρή και διαβρωμένη;  Τίποτα!  Για αυτό σου λέω.  Να ξυπνάς το πρωί και να ονειρεύεσαι και να νοσταλγείς.  Να ανασαίνεις βαθιά.  Πάντα υπάρχουν χαραμάδες που από μέσα τους βγαίνει φως και πάντα  να το καταπίνεις το φως,  να το μασάς,  να το αναπνέεις,  και να ψάχνεις τους παπαγάλους στα πόδια,  έχουν δεμένα χαρτάκια με γραμμένα ποιήματα.  Να ένας ακόμη λόγος που θα ξανά ερχόμουν στη γη.  Για αυτές τις συμπυκνωμένες μπουκιές ζωής.

η φωτιά

 

Όποτε χιόνιζε,  ήθελα να σου τηλεφωνήσω και να σου πω πως σ αγαπώ,  όσες είναι οι νιφάδες του χιονιού που πέφτουν απαλά επάνω μου,  τόσο πολύ σ αγαπώ.   Φέτος δεν είδα ούτε μια νιφάδα.  Μόνο κρύο,  κόκκινα μάγουλα και παγωμένα χέρια.  Σήκωσα το δέντρο και τα στολίδια του.  Η θέση κενή,  άδεια.  Καμία διακόσμηση σπιτιού δεν μπορεί να το αντικαστήσει.  Ξέρεις..  έχω ένα μικρό,  ξύλινο έπιπλο όπου κρατάω τα στολίδια που αξίζει να τα έχω όλο το χρόνο παρέα μου.  Τα αραδιάζω στα τρία ράφια του και τα χαζεύω πίσω από τα διάφανα τζάμια του.  Σου άρεσαν τα χριστούγεννα κι ο χειμώνας.  Πολύ.  Ένιωθες υπέροχα στις χαμηλές θερμοκρασίες τυλιγμένος με διπλά κασκόλ και γάντια που εγώ,  με βελόνες και μαλλί,   σου έπλεκα.  Σου τα έστελνα τυλιγμένα σε ένα όμορφα πακέτα και μ ευχαριστούσες λέγοντας μου πως πάντα ήταν μια ωραία έκπληξη.  Μια μέρα,  ανάψαμε παρέα το τζάκι και διαβάσαμε το ίδιο βιβλίο.  Παρέα!  Τί ωραία λέξη,  πόσο περιεχόμενο,  τί χαρά,  σχεδόν ευτυχία!  Εσύ διάβαζες,  θυμάμαι τη φωνή σου μπάσα,  ζεστή με ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις.  Εγώ άκουγα.  Και χάζευα τη φωτιά.  Εσύ ήσουν/είσαι (για μένα) η φωτιά.

ένα παράδειγμα

 

Ακόμη κι από τους πιο ηλίθιους,  ένα παράδειγμα έχεις να πάρεις,  προς γνώσην..

αγροτικό τοπίο

 

Πολλές φορές,  οι συναντήσεις με την Ά.  μοιάζουν με ξεκάθαρο αγροτικό τοπίο.  Στο κέντρο το σπίτι,  ξύλα για το τζάκι,  ένα τραπέζι,  ένα κρεββάτι,  κάποιος καναπές,  γύρω η λίμνη με καθαρό νερό και πολλά ψάρια,  πίσω η γη που δίνει τα φρούτα και τα λαχανικά και που και που η ομορφιά ενός δέντρου φουντωμένου και ανθισμένου.  Όλα τοποθετημένα στο σωστό τόπο,  τη σωστή χρονική στιγμή!

τσιμπήματα

 

Όπως είπε μια μέρα μια φίλη μου,  ποτέ δεν καταλαβαίνεις απόλυτα τον πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου.  Υποψιάζεσαι.  Σίγουρος δεν είσαι ποτέ.  Ίσως επειδή χάνεται ή αν θέλεις κρύβεται μέσα στην ποικιλία χαρακτήρων γύρω μας.  Είναι τόσοι οι διαφορετικοί,  που είναι πιο εύκολο να σκεφτείς,  να άλλη μια διαφορετικότητα.  Κάτι με τσιμπάει ανά διαστήματα αλλά αφού βολεύομαι όλο το υπόλοιπο χρονικό διάστημα..   ok.