το σφάλμα

 

Αγάπη μου,  η εφημερίδα σήμερα γράφει πως περιέπεσες σε σφάλμα απολύτως αναξιοπρεπές,  πώς να σε συγχωρήσω,  πες μου πως;

Μα δες τί όμορφα λουλούδια στο βάζο,  δες τα πουλιά πώς πετούν στον ουρανό,  και στη θάλασσα πώς γλυστρούν τα ψάρια!   Η πολυθρόνα με το πράσινο βελούδο πόσο θα μπορούσε να αντέξει μια απουσία αισθητή σαν την δική σου;  

Αμέσως ξεχνώ πριν καν προλάβω να θυμώσω!

 

chat gpt

 

Χθες,  ζήτησα από το chat gpt να κάνει αυτό μια ερώτηση σε μένα.  Με ρώτησε λοιπόν,  ποιά ήταν η πιο όμορφη στιγμή στη ζωή μου όπου ίσως θα ήθελα να επιστρέψω,  αν μου δινόταν μια τέτοια ευκαιρία.  Απάντησα,  πως οι πιο δυνατές στιγμές στη ζωή μου ήταν τότε που έβαζα το προσωπικό μου λιθαράκι για να μεγαλώσει μια ζωή,  και η ευχαρίστηση που πήρα μέσα από αυτό,  όπως πχ με τα φυτά μου που είναι σαν παιδιά μου και τα παιδιά,  σου μαθαίνουν να δίνεις και να μοιράζεσαι. Σου μαθαίνουν πως δεν είσαι εσύ ο κεντρικός άξονας αυτού του κόσμου,  πως αξία δεν έχει μόνο το να αγοράζεις, καινούργια όμορφα καλτσάκια και μαλακά κίτρινα παπουτσάκια..  Πως το να παρατηρείς ένα μικρούτσικο φυντανάκι να μεγαλώνει,  να βγάζει φύλλα,  να ανθίζει είναι μέρος αυτού του κόσμου κι εγώ ένιωσα ότι έχω συμβάλλει με τον τρόπο μου σ αυτό.  Κι αυτό από μόνο του είναι -πολύ- και επίσης είναι και υπέροχο.

 

το φυτό

 

 

 

Μοιάζει με κουτί γεμάτο εκπλήξεις.  

Κάθε πρωί ο ήλιος γλιστρά μέσα από το παράθυρο μου 

και μου λέει: είσαι εδώ. 

 

Η οικογένεια μου ανασαίνει.  

Φοράω λεπτά μάλλινα γαντάκια 

και παπουτσάκια από πράσινο, μαλακό σουέτ. 

  

Η νονά - νεράιδα μου δίνει δύναμη,  

και το μικρό μου αγαπημένο μου φυτό

αναπτύσσεται πέρα από κάθε προσδοκία.

 

 Ένα ζεστό τσάι  βρίσκεται στο τραπέζι, 

κι αγκαλιές φωτεινές ζεσταίνουν την ταπεινή ζωή μου.

  

Κι έχω κι εσένα -- σε καταλαβαίνω, 

κι ούτε που με νοιάζει 

αν με καταλαβαίνεις κι εσύ.

 

το νέο

 

 Ήρθες,  κάθησες στην καρέκλα απέναντι μου,  σε ένα μπωλ,  είχα για σένα μια χούφτα πλυμένα κεράσια.  Έφτιαξα καφέ,  άναψα τσιγάρο.  Θέλω να σου μιλήσω μου είπες εσύ που είχες από τότε που σε θυμάμαι ένα στοματάκι μικρούτσικο και μια θέληση τεράστια και εκείνη τη στιγμή ένιωσα να μαλακώνει το μέσα μου καθώς ένα καινούργιο,  απαλό νέο βρήκε το χρόνο του να ειπωθεί.  Άνοιξα τις κουρτίνες και στον ανέφελο ουρανό,  ανοιγόκλειναν με δύναμη τα πουλιά τα δικά τους φτεράκια.

 

η πράσινη μπλούζα

 

 

Η ατμόσφαιρα μύριζε αλκοόλ

κανέλα και καπνό

δύο κοτσύφια κούρνιασαν στο δέντρο

έξω από το παράθυρο

φορούσες την πράσινη μπλούζα 

θα πηγαίναμε βόλτα στο χιόνι

είπες 

είναι χριστούγεννα

και κάθε βήμα μας θα μοιάζει με στολίδι

ένα στολίδι γεμάτο φως

όμως τώρα

πρέπει να συνηθίσω στην αναμονή

να αγαπάω

τις ήρεμες στιγμές με τον εαυτό μου

ως προοίμιο

για μια όμορφη ζωή

ώστε να είμαι έτοιμος

όταν ακουστεί το χτύπημα

να έχω καρδιά ανοιχτή 

 

νύχτα

 

 

Το πρωί ρίχνω στο βάζο με τα λουλούδια, 

που εσύ μου έφερες,  

δυό σταγόνες από τη χθεσινή νύχτα 

και στο δωμάτιο μυρίζει η ανάσα σου 

κι εγώ όλη μέρα,  

σε αναπνέω βαθιά 

μέχρις ότου 

διαλυθούν 

όλοι οι φόβοι μου 

και λέω στον εαυτό μου 

πως από εδώ ξεκινούν 

κι εδώ 

κάποτε

θα τελειώσουν όλα

τσάι ζεστό

 

Βγάλε μας μια αναμνηστική είπαμε στον φωτογράφο κι εκείνος κλικ αποτύπωσε  όλων μας τα πρόσωπα,  χαμογελούσε ακόμη κι ο Κώστας που του έλειπαν κάποια δόντια.  Το μωρό στην αγκαλιά της Νίνας κοιμόταν.  Ο Ντάνος κοιτούσε τα πράσινα μάτια της Βέρας,  βαθιά ερωτευμένος κι ο Γιώργης ονειρευόταν ταξίδια.  Εγώ,  γέμιζα τα φλυτζάνια τους με τσάι ζεστό,  φλαμούρι κοκκινισμένο με λίγο νερό της βρύσης.  Μοσχομύριζε βότανα.  Στο σταχτοδοχείο αργόσβηνε ένα τσιγάρο.  

Πολλά χρόνια μετά,  καθισμένη στην ίδια καρέκλα,  στο ίδιο τραπέζι, με ένα φλυτζάνι τσάι κι ένα κομμάτι βουτυρένιο κέικ,  χαζεύοντας εκείνη τη φωτογραφία που με την ωραία κορνίζα της στόλιζε τον τοίχο με την λουλουδένια ταπετσαρία,  πάνω από το βάζο με τις φρεσκοκομμένες βερβερίδες, αναρωτιόμουν ποιοί ήταν όλοι αυτοί πίσω από το τζάμι που με παρακολουθούσαν και πώς θα τους προσδιόριζα σήμερα;