ανθάκια

 

Έχει μια ευελιξία αυτή η εποχή και μια ροπή προς το παιχνίδι,  πιτζάμες  με αλογάκια και κόκκινα χρώματα,  ανθίζει ο αλεξανδρινός και ο κάκτος των χριστουγέννων μου, γέμισε αμέτρητα μικρά σκούρα ροζ ανθάκια κι έχω να χαίρομαι κάθε πρωί που κάνω την βόλτα μου στον κήπο.  Πάντα υπάρχουν οι κουβέντες που δεν οδηγούν πουθενά και μετά το το τέλος τους αναρωτιέμαι πιο το όφελος της συμμετοχής μου,  αν και τελευταία έχω μάθει και επενδύω πολλές φορές στο παιχνίδι της αδιαφορίας.  Είναι μια λύση, απλά να υπάρχεις,  να είσαι εκεί χωρίς να παρεμβαίνεις,  χωρίς να θέλεις να αλλάξεις την άποψη του άλλου αλλά και χωρίς να δίνεις εξηγήσεις για την δική σου άποψη.  Αν θέλει κάποιος να σκέφτεται αδιέξοδα είναι θέμα του δικού του μυαλού και όχι του δικού μου.  Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που παρ' όλες τις δυσκολίες τους συνεχίζουν και ανθίζουν,  αυτούς τους αγαπώ.  

υ.γ.  έχω περάσει 64 χρόνια ζωής δικαιολογώντας συμπεριφορές που φυσικά καμία δικαιολογία από όσες υπολόγιζα εγώ δεν είχαν.  Κι αυτό ήταν δύσκολο,  πολύ δύσκολο γιατί αγαπούσα.

 

επίχρισμα

 

 

Συχνά,  θα ήθελα να επιστρέψω στις συναντήσεις μου με ανθρώπους,  που ενώ φαινομενικά η σχέση μας έφτανε σε μια κορυφή που μου προκαλούσε ευφορία κι ένιωθα να ακουμπάω σε ένα μαξιλαράκι πληρότητας,  την επόμενη μέρα,  με ένα μαγικό τρόπο,  το επίχρισμα της ευφορίας εξαφανιζόταν και η σχέση έφτανε στο τέρμα της.  Θα ήθελα να προσθέσω λίγο παραπάνω συνέπεια και υπευθυνότητα από την δική μου πλευρά στα υλικά και τότε αυτό το μαγείρεμα των σχέσεων θα μπορούσε να προχωρήσει με επιτυχία και να προσέδιδε ευτυχία στις τυχόν ανούσιες στιγμές μου .  Ίσως τότε οι σημερινές μου μνήμες να ήταν κατά τι πιο φιλικές.

ξεχωριστοί άνθρωποι

 

Να γιατί σ' αγαπώ,  γιατί μέσα σε ένα κύκλο ξεχωρίζεις,   γνωρίζεις την τέχνη της σύνδεσης,  τραγουδάς Σιδηρόπουλο,  διαβάζεις Φρόυντ,  αναγνωρίζεις την ανθρωπιά,  σκιαγραφείς ράμματα που σχηματίζουν μια διαδρομή,  αφηγείσαι ιστορίες ζωής,  μιλάς για τις αναμνήσεις σου με σεβασμό,  ακούς τη σιωπή,  ψιθυρίζεις τα όνειρα που ονειρεύεσαι κι έχεις μια ένταση όταν κοιτάς,  όταν με κοιτάς στα μάτια αγάπη μου.

 

 

αντιθέσεις

 

Πόσες αντιθέσεις μπορεί να έχει μια μέρα,  ένας άντρας που μου χαρίζει ένα κουλούρι,  ένα σφηνάκι κονιάκ,  ένα σοκολατάκι με γέμιση αμυγδαλόψιχας και ένα φλυτζάνι ελληνικό καφέ,  πικρό.

Ενώ ένας άλλος άντρας ήταν ήδη θαμμένος κάτω από το χώμα.

Μια ατέλειωτη ζάλη

Και τέλος ένας ήλιος στη δύση του,  μελένιος!

Ο πρώτος άντρας,  μοιάζει με λουκούμι.  Είναι τόσο γενναιόδωρος,  γλυκός και τρυφερός.  Ή μάλλον,  απαλός και γλυκός.  Γλυκός και μαλακός.  

 

ο αέρας θα μύριζε γλυκό πορτοκάλι

 

 

 

 

 

Πάντα είχα την εντύπωση πως ο Νοέμβρης κατέχει ουσιαστικό κομμάτι της αλυσίδας του χρόνου,  σαν ένας σύνδεσμος του χθες και του αύριο,  κι ό,τι έβαζα με το νου μου,  αφού το ανακάτευα  στην κατσαρόλα του κεφαλιού μου,  σιγά σιγά και στοργικά,  θα γινόταν μια όμορφη πραγματικότητα σαν παραμύθι γλυκιά και καθησυχαστική,  ενώ ο αέρας θα μύριζε γλυκό πορτοκάλι βουτηγμένο σε πικρή σοκολάτα και στο στόμα θα έλιωναν οι φρεσκοψημένες φλωρεντίνες,  και γύρω γύρω όλα σε χρώματα γήινα και τρυφερά,  υφάσματα βαμβακερά και βελούδα απαλά,  και μια χήνα,  ένα μισοφέγγαρο και μια μικρή αρκούδα,  τρία πράγματα με τα οποία θαρρώ γνωριζόμασταν καιρό,  κι ίσως κάποτε,  αν η γη συγκρουστεί με έναν άλλο πλανήτη,  εγώ,  κι εσύ,  κι όλα τα ωραία να χαθούν όμως τώρα,  σήμερα,  φωλιάζει σιγά σιγά μέσα μου,  μια αγάπη διαφορετική από τους τρόπους που ως τώρα ξέρω και που είμαι απόλυτα αποφασισμένη να συναντήσω και κατά συνέπεια να ζήσω και να φροντίσω. 

 

ταξίδι χωρίς επιστροφή

 

 Μερικοί άνθρωποι δεν το σκέφτονται ποτέ,  όμως αν κοιτάξουν καλά,  ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά των δέντρων,  τα αποξηραμένα φύλλα στο έδαφος,  πίσω από τα κλειστά φωτισμένα παράθυρα ή στο βάθος τα φώτα της πόλης που σβήνουν στην ομίχλη,  Αν ακολουθήσουν το φτερούγισμα των πουλιών και τον άνεμο που σφυρίζει πίσω από τις καμινάδες,  Αν κοιτάξουν βαθιά μέσα στην ψυχή τους ό,τι τους έκανε να χαμογελάσουν και να αγκαλιάσουν τότε,  θα βρουν όλους όσους από τους αγαπημένους τους χάθηκαν σε ένα ταξίδι άδικο,  χωρίς επιστροφή.

 

συμβουλή της γιαγιάς

 

 

Πέντε φορές την ημέρα

ψήνω τσάι

αγαπώ την ζεστασιά του στα χέρια μου

και τη γεύση του μελιού στη γλώσσα μου

νιώθω ζωντανή

κι αλλιώτικη από χθες

Αλλάζω συνεχώς

εξασκούμαι  στο φως, 

Είμαι ασφαλής, 

μεγαλώνω,

εξασκούμαι στη χαρά 

και στις ευχάριστες ειδήσεις. 

 Ένα λεμονάκι

σε σχήμα μισοφέγγαρου,

ίσως και το ίδιο το φεγγάρι,

αρωματίζει το τσάι μου.