ξεχωριστοί άνθρωποι

 

Να γιατί σ' αγαπώ,  γιατί μέσα σε ένα κύκλο ξεχωρίζεις,   γνωρίζεις την τέχνη της σύνδεσης,  τραγουδάς Σιδηρόπουλο,  διαβάζεις Φρόυντ,  αναγνωρίζεις την ανθρωπιά,  σκιαγραφείς ράμματα που σχηματίζουν μια διαδρομή,  αφηγείσαι ιστορίες ζωής,  μιλάς για τις αναμνήσεις σου με σεβασμό,  ακούς τη σιωπή,  ψιθυρίζεις τα όνειρα που ονειρεύεσαι κι έχεις μια ένταση όταν κοιτάς,  όταν με κοιτάς στα μάτια αγάπη μου.

 

 

αντιθέσεις

 

Πόσες αντιθέσεις μπορεί να έχει μια μέρα,  ένας άντρας που μου χαρίζει ένα κουλούρι,  ένα σφηνάκι κονιάκ,  ένα σοκολατάκι με γέμιση αμυγδαλόψιχας και ένα φλυτζάνι ελληνικό καφέ,  πικρό.

Ενώ ένας άλλος άντρας ήταν ήδη θαμμένος κάτω από το χώμα.

Μια ατέλειωτη ζάλη

Και τέλος ένας ήλιος στη δύση του,  μελένιος!

Ο πρώτος άντρας,  μοιάζει με λουκούμι.  Είναι τόσο γενναιόδωρος,  γλυκός και τρυφερός.  Ή μάλλον,  απαλός και γλυκός.  Γλυκός και μαλακός.  

 

ο αέρας θα μύριζε γλυκό πορτοκάλι

 

 

 

 

 

Πάντα είχα την εντύπωση πως ο Νοέμβρης κατέχει ουσιαστικό κομμάτι της αλυσίδας του χρόνου,  σαν ένας σύνδεσμος του χθες και του αύριο,  κι ό,τι έβαζα με το νου μου,  αφού το ανακάτευα  στην κατσαρόλα του κεφαλιού μου,  σιγά σιγά και στοργικά,  θα γινόταν μια όμορφη πραγματικότητα σαν παραμύθι γλυκιά και καθησυχαστική,  ενώ ο αέρας θα μύριζε γλυκό πορτοκάλι βουτηγμένο σε πικρή σοκολάτα και στο στόμα θα έλιωναν οι φρεσκοψημένες φλωρεντίνες,  και γύρω γύρω όλα σε χρώματα γήινα και τρυφερά,  υφάσματα βαμβακερά και βελούδα απαλά,  και μια χήνα,  ένα μισοφέγγαρο και μια μικρή αρκούδα,  τρία πράγματα με τα οποία θαρρώ γνωριζόμασταν καιρό,  κι ίσως κάποτε,  αν η γη συγκρουστεί με έναν άλλο πλανήτη,  εγώ,  κι εσύ,  κι όλα τα ωραία να χαθούν όμως τώρα,  σήμερα,  φωλιάζει σιγά σιγά μέσα μου,  μια αγάπη διαφορετική από τους τρόπους που ως τώρα ξέρω και που είμαι απόλυτα αποφασισμένη να συναντήσω και κατά συνέπεια να ζήσω και να φροντίσω. 

 

ταξίδι χωρίς επιστροφή

 

 Μερικοί άνθρωποι δεν το σκέφτονται ποτέ,  όμως αν κοιτάξουν καλά,  ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά των δέντρων,  τα αποξηραμένα φύλλα στο έδαφος,  πίσω από τα κλειστά φωτισμένα παράθυρα ή στο βάθος τα φώτα της πόλης που σβήνουν στην ομίχλη,  Αν ακολουθήσουν το φτερούγισμα των πουλιών και τον άνεμο που σφυρίζει πίσω από τις καμινάδες,  Αν κοιτάξουν βαθιά μέσα στην ψυχή τους ό,τι τους έκανε να χαμογελάσουν και να αγκαλιάσουν τότε,  θα βρουν όλους όσους από τους αγαπημένους τους χάθηκαν σε ένα ταξίδι άδικο,  χωρίς επιστροφή.

 

συμβουλή της γιαγιάς

 

 

Πέντε φορές την ημέρα

ψήνω τσάι

αγαπώ την ζεστασιά του στα χέρια μου

και τη γεύση του μελιού στη γλώσσα μου

νιώθω ζωντανή

κι αλλιώτικη από χθες

Αλλάζω συνεχώς

εξασκούμαι  στο φως, 

Είμαι ασφαλής, 

μεγαλώνω,

εξασκούμαι στη χαρά 

και στις ευχάριστες ειδήσεις. 

 Ένα λεμονάκι

σε σχήμα μισοφέγγαρου,

ίσως και το ίδιο το φεγγάρι,

αρωματίζει το τσάι μου. 

 

 

 

συνάντηση με παλιούς φίλους

  

Οι παλιές φιλίες,  που ξαναβρίσκονται μετά από καιρό, μοιάζουν με σπίτια που έμειναν στη σιωπή για χρόνια.  Κανείς δεν πήρε την ευθύνη να σπάσει την σιωπή τους.  Ωστόσο το νοικοκυριό αποδεικνύεται πλήρες,  κι ο κήπος παρ' όλη την έλλειψη φροντίδας,  ανθίζει ακόμη.  

πράγματα που ειπώθηκαν

 

 

 Ζήλευα αυτή την αίσθηση της σκέψης που πετάει σαν πουλί από το κέντρο της καρδιάς και πάει και αφήνεται σε ένα χαρτί με μορφή μικρών ψηφίων τυπωμένα σαν σποράκια και τη βρήκα σε τούτο εδώ το τετράδιο,  που το κουβαλάω για τουλάχιστον 19 χρόνια στην τσέπη της τσάντας μου.  Δεν χρησιμοποιώ τις σελίδες τυχαία,  αλλά με τη σειρά,  γεγονότα ειπωμένα με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε όταν και αν κάποια στιγμή τα διαβάσω ξανά,  θα μου επιτραπεί να επιστρέψω σε μια σειρά εμπειριών κι αισθήσεων που γράφτηκαν σιωπηλά αλλά με αγάπη,  εκτίμηση και σεβασμό  στο χαρτί.  

Ο Οκτώβρης είναι ο γενέθλιος  μήνας του blog/τετραδίου μου!