Wednesday, November 29, 2006

τετραχρονη........

..η μαμα απο βορεια ελλαδα..
ο μπαμπας απο κρητη..νησιωτης..
πρεπει να γνωριστηκαν γυρω στο '58...'59...
λογικα..παντρευτηκαν κατα το '60..το '61 γεννηθηκα εγω..
εμειναν θεσσαλονικη..καπου στην κασσανδρου το πρωτο σπιτι..νοικι..
μηνας εμπαινε μηνας εβγαινε..ο μισθος του μπαμπα δεν εφτανε..αν ειχε δουλεια..
εγω ημουν μωρο..ειχα αναγκες..
τα χρηματα λιγα..η πιεση μεγαλη..το δακρυ κυλουσε στο γυναικειο μαγουλο..

εκεινα τα χρονια η μεταναστευση επαιρνε κι εδινε..
αντρες γυναικες εμπαιναν στο τραινο..με προορισμο τη χωρα που θα τους εδινε δουλεια..
ισως δυσκολευτηκαν να παρουν την αποφαση..
μα δεν πηγαινε αλλο..
ο πατερας μου ηρθε με την προσκληση στα χερια..
εφυγε.. μηνες ηταν μακρια μας..στο οκταμηνο επανω θα πηγαιναμε κι εμεις..
εν τω μεταξυ..εγω κι η μαμα μου βρεθηκαμε φιλοξενουμενες..στους παπουδες..
στο πατρικο του πατερα μου στην κρητη..
οι γονεις μου εστελναν ο ενας στον αλλο ατελειωτα γραμματα..

στις φωτογραφιες που αφιερωνω με αγαπη στο μπαμπα μου..
πρεπει να ειμαι εναμιση χρονων περιπου..

εχω ακομη την αισθηση του τραινου και την ψυχροτητα της φυγης..
δεν ξερω ομως αν αυτη η αισθηση ειναι απο οταν πηγαιναμε..
η απο οταν επιστρεφαμε..

θυμαμαι..τα παντα..με το τετραχρονο πενταχρονο μυαλο μου..
θυμαμαι ενα μεγαλο σπιτι με πολλα δωματια..καθε οικογενεια
απο ενα δωματιο το μπανιο κοινο..
ενα αλλο σπιτι..οπου στο περισσευουμενο δωματιο δεν επιτρεποταν να μπω..
αφου δεν ηταν στο συμφωνημενο νοικι..
το εργοστασιο που δουλευε ο πατερας μου..καλτσοποιια(ειχα βοηθησει μια φορα σε μια μου επισκεψη)
τη σοκολατοποιια που δουλευε η μητερα μου..
με αφηναν σε ενα παιδικο σταθμο..με κατι παχουλες, ψηλες,γερμανιδες αδερφες..
με εντυπωσιακα λευκα καπελα με φτερα αριστερα και δεξια..
σαν πουλια..βλοσυρα πουλια..
ακομη εχω την αισθηση της διψας και της δυσκολιας να εκφρασεις τα θελω σου
λογω αγνοιας της γλωσσας,λογω ηλικιας..αλλα και λογω εθνικοτητας πιστευω τωρα πια..
θυμαμαι τον πατερα μου να φευγει για δουλεια ξημερωματα..
και εγω να πρεπει να περιμενω κανενα μισαωρο εως να επιστρεψει η μανα απο τη
δικη της..
κι εκει να δεις που ο παραμικρος θορυβος μετατρεποταν σε τρομερο δρακο..
κι εκει να δεις κλαμα..μεσα στη μοναξια της νυχτας..

θυμαμαι τους Γερμανους φιλους των γονιων μου..με πολυ αγαπη..
ενα ζευγαρι που δεν ειχε παιδια..και μου ειχαν πολυ αδυναμια..
οταν ελειπε ο αντρας κοιμομουν τα βραδια με την αγαπημενη μου..
τα χριστουγεννα μαζι τους..τα δωρα τους..τις συμβουλες τους..
ενα αλλο ζευγαρι γερμανων..με κορη στην ηλικια μου..
ποσο πολυ παιζαμε..αργοτερα την ξαναβρηκα κι ανταλλασαμε γραμματα..
αλλα κι ενα χρονο αφου φυγαμε ηρθαν και μας επισκεφτηκαν καλοκαιρι στην ελλαδα..

τα παιδικα μου ματια εβλεπαν παντου αγαπη..
και παιχνιδια..απο αυτα τα ωραια παιχνιδια που στην ελλαδα ηρθαν 10-15
χρονια μετα..
δανεικο το ποδηλατο..και το πατινι..
οι τσουληθρες με τα ελκυθρα στη χιονισμενη κατηφορα..
το χιονι..που ξεπερνουσε το μποι μου..
δικο μου το μαγαζακι με την αληθινη ταμειακη..το ξυλινο κρεββατι της κουκλας..
οι κουκλες..τα πορσελανινα μινι σερβιτσια..τα κουζινικα..
ονειρεμενο το ψευτικο ραδιοφωνακι της γερμανιδας φιλης μου..που ομως
επαιζε μουσικη..

και το ηθος των γερμανων αγαπησα..και την απολυτη καθαριοτητα τους..
τα πανεμορφα σπιτια(μονοκατοικιες)με το φρεσκοκομμενο γκαζον γυρω γυρω..
τις περιεργες εκκλησιες..τα περιποιημενα παρκα..
τα νοστιμα φαγητα τους..το γκουλας..τις κρεπες..
ισως εφταιγε το μικρο της ηλικιας μου..αλλα ποτε δε σκεφτηκα πως εδω μπορει να μη μας θελουν..
πως ειμαστε ξενοι..
ακομη και τη μερα που γυρισα στο σπιτι κλαιγοντας..
γιατι σε μια μοναχικη μου βολτα..περνωντας απο ενα παρκο..
οπου επαιζαν γερμανακια..αρχισαν να με πειραζουν..να με σπρωχνουν..
μου γεμισαν με ξυλαρακια την πλατη..και δεν εφτανε ολο αυτο..
προσπαθωντας να ξεφυγω..επεσα με τις παλαμες στο χωμα..προφανως επανω σε καποια μελισσα..γιατι βρεθηκα με ενα κεντρι χωμενο στο χερι..
ακομη και τοτε δε μου περασε απο το παιδικο μυαλο πως καποιοι μπορει να μη μας αγαπουσαν..

μ αυτα και μ αυτα περνουσαν οι μερες..μεγαλωνα..
ωσπου μια μερα ακουσα πως φευγουμε..
επρεπε να παω σχολειο..ηδη εχανα μια χρονια..παρ ολο που ηξερα να διαβαζω απο τα ιδιωτικα μαθηματα που μου παρεδιδε ο πατερας μου..
(αργοτερα..πολλα χρονια μετα..εμαθα πως η επιστροφη ειχε να κανει με την μελαγχολια
που ειχε αρρωστησει τη μητερα μου..η διαγνωση των γιατρων ελεγε..
"νοσταλγια για την πατριδα")
εγω ομως δεν νοσταλγουσα καμμια πατριδα..
μηπως την ηξερα??μηπως μια χαρα δεν μεγαλωνα..??

η αισθηση του τραινου και η ψυχροτητα της φυγης ξανα..
και τα πρεπει της δυσκολης επαναπροσαρμογης..
ημουν πολυ θλιμμενη..ορκιστηκα πως μια μερα θα ξαναγυρισω πισω..να δω ολους αυτους που μου εδωσαν την αγαπη τους..
ποτε δεν το εκανα..μονο τα γραμματα με την γερμανιδουλα..

η διαθεση για προσαρμογη αναγκαια αλλα και δυσκολη..
αλλη χωρα η ελλαδα..αλλοι ανθρωποι οι ελληνες..
μπηκα στην πρωτη δημοτικου..γνωρισα παιδια..ελληνακια τα φωναζα..
αλλα αισθανομουν παντα 'διαφορετικη'..
οι γονεις μου μου προτειναν να συνεχισω σε ενα φροντιστηριο ξενων γλωσσων
τα αρκετα καλα γερμανικα που ηξερα..
δε το δεχτηκα με τιποτα..
για μενα ηταν ενα κομματι της ζωης μου που τελειωσε..και δεν ηθελα να μου το θυμιζει τιποτα..οχι γιατι ηταν κακο..απεναντιας επειδη ηταν πολυ ομορφο..

πολλες φορες τα τελευταια χρονια..οταν βλεπω τους ξενους στη χωρα μας ..θυμαμαι..
μα και..λυπαμαι..
λεω..ετσι μας εβλεπαν κι εμας τοτε..

ζω μαζι τους ..τους μιλαω..συνεργαζομαστε..
μερικους τους εχω αγαπησει..
αλλα στο βαθος βαθος της καρδιας μου..
την ελλαδα την θελω με ελληνες..
κι οταν καποτε στα παιδια των παιδιων μας θα κυλαει αιμα ξενο..
δε λεω πως δε θα με πειραζει..


τα ομορφοτερα χρονια της παιδικης μου ηλικιας..ηταν αυτα..
να ηταν επειδη δεν καταλαβαινα??

21 comments:

  1. Όταν είσαι παιδί διαφορές εικόνες μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη σου.. αυτά τα δύσκολα χρόνια που μας περιέγραψες.. κι όμως θυμάσαι με νοσταλγία τα παιδικά σου χρόνια.
    Κράτησε τα βαθιά μέσα σου.
    Καλό βράδυ.

    ReplyDelete
  2. This comment has been removed by a blog administrator.

    ReplyDelete
  3. Δε μπορώ να εκφράσω κάτι πέρα από μία συμπόνοια για τις τραυματικές αναμνήσεις και γνωρίζω τι σημαίνει για ένα παιδί. Πρέπει όμως να επικροτήσω τις διατυπωθείσες στο τέλος απόψεις σου, όπως εκφράζονται. Συμφωνώ. Όλοι θα ενοχλούμασταν και όλοι αραιά και που σαρκάζουμε έναν πρόσφυγγα ή έναν μετανάστη. Όλοι όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι άνθρωποι, ειδικά σε μία χώρα που παλιά ξεπουλούσε τα κορμιά των παιδιών της.

    ReplyDelete
  4. @..shades..πανεμορφα ηταν..τα καλυτερα..μεσα μου..καλησπερα!!

    ReplyDelete
  5. ..δειμο..ειναι τραυματικες οι αναμνησεις??καλησπερα!!

    ReplyDelete
  6. Προσωπικά, όπως τις διαβάζω, δυσκολεύομαι να τις χαρακτηρίσω τραυματικές αυτές τις αναμνήσεις σου. Τα επίθετα, που μου έρχονται στον νου πιο αυθόρμητα και άμεσα, είναι : "γνήσιες", "αληθινές",
    "πηγαίες", "ζωντανές"... σίγουρα ζωντανές και ακόμη έντονες, παρά τα χρόνια, που μεσολάβησαν...
    Δεν έχω τέτοιες ούτε αντίστοιχες αναμνήσεις, δεν είχα δύσκολα παιδικά χρόνια. Θα τα χαρακτήριζα μάλλον προστατευμένα - λαμβάνοντας υπ' όψιν κάποιες οικογενειακές αντιξοότητες, που δεν αφέθηκαν ουσιαστικά να με αγγίξουν.
    Αργότερα, βέβαια, είχα γενναίο μερίδιο σε γεγονότα προσωπικά, που θα μπορούσαν να με έχουν τσακίσει. Δεν με τσάκισαν, ωστόσο, όχι γιατί είχα εξαιρετικές δυνάμεις ειδικά εγώ, αλλά απλώς γιατί όλοι οι άνθρωποι στην ανάγκη βρίσκουν μέσα τους δυνάμεις, που δεν υποψιάζονταν καν ότι είχαν, και επιβιώνουν, πορεύονται, μεγαλουργούν...
    Έφυγα από το θέμα σου, το ξέρω, αλλά ελπίζω να τα συνδέσω όλα. Νοιώθω, λοιπόν, κατ' αρχάς ότι από αυτά τα όχι εύκολα παιδικά χρόνια και τα βιώματά τους αντλείς διδάγματα και εμπειρίες, που σου φωτίζουν το σήμερα, κατά τον ίδιο τρόπο, που κι εγώ αντλώ δύναμη μάλλον από τα χρόνια των αντιξοοτήτων, που αντιμετώπισα μόνος μου, παρά από τα παιδικά χρόνια στο κουκούλι της οικογενειακής προστασίας.
    Κι αν τυχόν έρθει ώρα, που τα παιδιά σου θα σου παρουσιάσουν ξένο ως έτερον ήμισυ, είμαι βέβαιος πως, αντλώντας από την δική σου Γερμανική εμπειρία, θα τον αποδεχθείς και θα συνηθίσεις την ιδέα, έστω και σταδιακά. Το κύριο μήνυμα και το κλειδί, πιστεύω, για την στάση μας έναντι των όποιων ξένων δεν είναι αναγκαστικά η αφομοίωση (γιατί, όταν δεν υπάρχουν κοινά σημεία αναφοράς, κοινό αξιακό σύστημα, κοινή παιδεία, αρχές κ.λπ., είναι δύσκολη η επίτευξή της), αλλά μάλλον η ανοχή, η αποδοχή, το να είμαστε ανοιχτοί στα ιδιαίτερα προσδιοριστικά χαρακτηριστικά τους. Και, νομίζω, αυτό θα το καταφέρεις κι εσύ και πολλοί από μας, όσο κι αν κάπως μας τρομάζει ως ιδέα τώρα...

    ReplyDelete
  7. Όταν πάω να σκεφτώ κάτι αρνητικό για τους ξένους που κατέκλυσαν την Ελλάδα, σκέφτομαι τους έλληνες μετανάστες.Και τότε μετανιώνω.
    Αν και δεν είμαι φανατική πατριώτισσα.
    Τελικά ισχύει το "όπου γης και πατρίς".

    ReplyDelete
  8. @..aster-oid..μα και βεβαια υπαρχει ανοχη κι αποδοχη..προς τους ξενους..αλλα οταν υπαρχει περιπτωση ενας απο αυτους να γινει πατερας των παιδιων των παιδιων μου..τοτε δεν αρχιζουμε να μιλαμε για αφομοιωση??
    πολυ ενδιαφερον το σχολιο σου..σ ευχαριστω..καλημερα..!!

    ReplyDelete
  9. @..amo..εχεις δικιο..καλημερα!!

    ReplyDelete
  10. Σε μια τέτοια περίπτωση, ασφαλώς μιλάμε για έναρξη διαδικασίας αφομοιώσεως. Για να φθάσουμε εκεί, ωστόσο, θα πρέπει να περάσουμε, προηγουμένως, από την ανοχή και την αποδοχή προσωπικά εμείς και, κατόπιν, να τις διδάξουμε, να τις εμφυσήσουμε στα παιδιά μας.
    Υποπτεύομαι, πάντως, ότι τα παιδιά μας ήδη μεγαλώνουν "ερήμην μας" σε έναν κόσμο πιο πολύχρωμο από τον δικό μας και εκ των πραγμάτων οικοδομούν ένα πνεύμα πιο ευρύ και ευρύχωρο. Στα σχολεία, στις γειτονιές, στις πλατείες συγχρωτίζονται, συναναστρέφονται, μεγαλώνουν μαζί με παιδιά άλλων φυλών ή παιδιά μεικτών γάμων και, αν δεν υπάρχει αρνητική παρέμβαση από την οικογένειά τους, θεωρούν φυσική την παρουσία τους - ακόμη κι αν για λόγους άλλους δεν συνάπτουν φιλίες...

    ReplyDelete
  11. Πόσο σε καταλαβαίνω!
    Κάπως έτσι……
    Έζησα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στη Κωνσταντινούπολη με Τούρκους, Εβραίους και Αρμεναίους μεγάλωσα….μετά εδώ αυτή τη χώρα δεν την ήξερα ούτε και τους ανθρώπους της….έτσι όπως τα λες…

    ReplyDelete
  12. εχω τα ίδια βιώματα...
    μόνο η χώρα αλλάζει ηταν η Αυστραλία!
    Γύρισα πίσω χωρίς τους δικούς μου για να πάω Ελληνικό σχολείο, οι δικοί μου ήρθαν 3 χρόνια μετά,
    δύσκολα χρόνια συναισθηματικά,
    ποτέ δεν θα ξεχάσω κάποιες τέτοιες στιγμές που αναφέρεις,
    πάντα σου μένουν χαραγμένες στο τότε "παρθένο" μυαλό μας!
    Ενα αρκουδάκι, μια φωτογραφία,μιά αναφορά...
    σου γυρίζουν τις αναμνήσεις πίσω!!!
    καλημέρα σου

    ReplyDelete
  13. @..aster-oid..τα λες ολα τοσο ομορφα..που οποιαδηποτε παρεμβολη μου τη θεωρω περιττη..και ναι πραγματι τα παιδια μας ζουν σε ενα κοσμο πιο πολυχρωμο..τους αρεσει??το επελεξαν??
    ..τελικα τι επιλεγουμε μεσα στο δικο μας τοπο..??εχω την εντυπωση πως τα παντα μας επιβαλλονται κι εμεις ανεχομαστε..υπομενουμε..αφομοιωνουμε..
    αλλα νομιζω το τραβηξα..την καλησπερα μου!!

    ReplyDelete
  14. @..μαυρη νταλια..εεετσι ακριβως..δυσκολη η προσαρμογη..αλλα εφικτη..την καλησπερα μου!!

    ReplyDelete
  15. @..melomeno..μου..τα δικα σου ακομη πιο δυσκολα..τρια χρονια μακρια απο γονεις..κοντα σε μια γιαγια η συγγενεις ισως..και τα ματια να αφαιρουνται..να σκεφτονται και να νοσταλγουν..:)))))..χαμογελο..!!

    ReplyDelete
  16. Καλημερα...Τα παιδικα μας χρονια ειναι τα πιο ομορφα χρονια λογω τηα αθωοτητας!!!Κατα την αποψη μου οι γονεις σου προσπαθουσαν να μην καταλαβαινεις οτι ολα αυτα που συμβαινουν ειναι ασχημα, για να μην στιγματησουν αυτες σου τις στιγμες με ασχημες σκεψεις!Και μπραβο τους...
    Τωρα εχουν κατασταλαξει στο μυαλο σου και ειναι αναμνησεις,που τις θυμασαι με νοσταλγια και οχι με απεχθια...

    Φιλια πολλα:)

    ReplyDelete
  17. ούτε που φαντάζεσαι πόσα κοινά έχουμε...
    και πόσα κοινά αποκτήσαμε μετά...
    xxxx

    ReplyDelete
  18. με τους Γερμανούς ποτέ δεν είχα προβλήματα. με αγάπησαν από την πρώτη στιγμή.
    ο γυιός μου δηλώνει Γερμανός, εγώ εδώ νιώθω ξένη....και στην Ελλάδα ακόμα πιο ξένη.

    ReplyDelete
  19. @..ανατολη..ετσι πραγματι..!!

    ReplyDelete
  20. @..κι αν αποκτησουμε κι αλλα..ακομη πιο μετα?? :)))))φιλι

    ReplyDelete
  21. @..κι εγω αυτο δηλωνα..σα το γυιο σου..εσυ πουθενα..εκει ξενη κι εδω ακομη περισσοτερο..σε καταλαβαινω..καληνυχτα..!!

    ReplyDelete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...