ασπρομαυρες πουεντ

..ο δρομος ευπλαστος καθρεφτης μετα τη βροχη..ο ουρανος σπασμενα λαμπιρισματα..μεταξενιες λεπτες γραμμες..
τραβηξε το βλεμμα της απο το παραθυρο..
ηταν πορσελανινη τις τελευταιες μερες..σκληρη,ακαμπτη..
ο μετρητης της αμυνας της εκτιναγμενος ψηλα..
να μη δειχνει..να μη φανερωνεται..μα η επεξεργασια να γινεται κρυφα μεσα της..

βολεψε ενα τοσο δα ξωτικο στο χριστουγεννιατικο δεντρο και αναψε τα λαμπακια..
εστρωσε το μεγαλο τραπεζι..να ακουμπησει τα μελομακαρονα και τους κουραμπιεδες..αχνη και κανελλα ποτησαν το δερμα της..

..κουλουριαστηκε στη γωνια της,διπλα στο φωτισμενο δεντρο..
καλοδεχοταν την πολυποθητη μοναξια της,την αποζητουσε..
βοηθουσε να σπαει τη σκεψη της σα ροδι,να ξεχυνονται μυριαδες ζουμεροι σποροι..
αλλοτε να σταζουν τρυφεροτητα,ερωτα κι αγαπη κι αλλοτε να αφηνουν μια στιφαδα να τσιτωνει τη γλωσσα και τον ουρανισκο..

η μνημη της ειναι σε εγρηγορση..γυριζει πισω και μαζευει..
..τσακισμενα λουλουδια..
απο τη μια..
παντου εγωισμος και καθε χρονο η αποσταση να μεγαλωνει πιο πολυ..

απο τη αλλη..
τελευταια αναμνηση η συναντηση τους..τρυφερη,ανθρωπινη..
τα λογια του ποτισμενα ελπιδα πρωτα για τον ιδιο μετα γι αυτην..
η απογραφη της ζωης του,η λεπτη διαχωριστικη γραμμη αναμεσα στην επιβιωση
και την ποιοτητα ζωης..
η προσδοκια να ξαναβρει..αν βεβαια υπηρχε ακομη..τη γουβα του σωματος του σημαδι στην αγκαλια της..

μοναχικος χορος οι σκεψεις της..
κι ακομη πιο δυσκολες..
ισορροπια σε ασπρομαυρες πουεντ..
οι αποφασεις της..