σιωπη

επρεπε να παρει μια αποφαση..συντομα..εβρεξε το λαιμο της με μια γουλια ουισκυ..αλλα δε βοηθησε..μονο λιγο τη ζαλισε..ειχε και μια δυσπνοια..ενα σφιξιμο στο λαιμο..

το φως του φεγγαριου..νυχτερινος επισκεπτης.. σπασμενες φετες αναμεσα στις γριλιες..κι ο ουρανος στο μπλε των παραμυθιων..

εβγαλε το φορεμα της..φορεσε πυτζαμες..βουρτσισε τα δοντια της κι επεσε στο κρεββατι..
με ματια καρφωμενα στην οροφη..με καρδια..φτηνο χαλι ραμμενο απο μικρα κομματακια τυχαιων στιγμων..στερημενη ψυχης και δυναμης..

με τον ηχο της ανασας της..με τον ηχο της ανασας του..
το γυρισμα του κορμιου του..το γυρισμα του κορμιου της..
διπλο κρεββατι..το κενο αναμεσα να φωναζει..
κατι αγκαλιαζε το λαιμο της κι εσφιγγε δυνατα..με πιεση..
την ελουσε κρυος ιδρωτας..

μια τελειωτικη αποφαση..μα πως..πως να αποφασισει τον χωρισμο με τα αγαπημενα της προσωπα..γιατι ετσι ειναι..ετσι θα γινοταν..ηξερε..το διαισθανοταν..
αν αποφασιζε να ζησει με τον Παυλο..ποιος θα την ακολουθουσε
σ αυτο το σταυροδρομι της ζωης της..
ποιος την αγαπουσε τοσο..
μα για ποια αγαπη μιλουσε..το μισος τους θα γευοταν..
και θα ηταν πικρη η γευση του..

τα ματια της τωρα βυθιστηκαν στις φετες του φεγγαριου..
εσταζαν σιωπη..και δακρυα μαζι..
μικρη..τοτε που κρατουσε βιολεττες στην αγκαλια ..η χειροτερη σκεψη ..μετα τα μαλωματα των γονιων της..
απλα καθημερινα μαλωματα..η χειροτερη, η σκεψη του χωρισμου τους..
ενοιωθε μετεωρη..στο συλλογισμο ενος ξενου ατομου στο πλαι του ενος απο τους δυο γονεις της..κατι που δεν εγινε ποτε..

και τωρα να δωσει αυτη τη γευση στους ιδιους τους δικους της ανθρωπους..

απο την αλλη πως θα μπορουσε να κρατησει τη σιωπη της αλλα τοσα χρονια..!!
να ζησει ετσι..να ψαχνει την ομορφια σε μια ζωη χωρις ζωη..
να κτυπιεται σα θαλασσα ανοιχτη
συμβιβασμενη με ενα προωρο θανατο..
καταδικασμενη σε μια αιωνια θλιψη..σε ενα συνεχομενο και μη εξελισσομενο
κυκεωνα συναισθηματων..σε ενα καθημερινο ταξιδι στη μυρωδια του οξειδωμενου χαλκου..

τα ματια της εσταζαν το φεγγαρι..ακουσε την ανασα της να ρουφαει τη στιγμη..
πηρε την αποφαση της..



ηταν...