Την ξέχασα
Λησμόνησα την πι' όμορφή μου αγάπη
Την ξέχασα
Λησμόνησα την πιο ισχυρή μου αγάπη
Λησμόνησα την πιο δυστυχισμένη.
Λησμόνησα μια τραγική αγάπη.
Λησμόνησα μια τρυφερή.
Λησμόνησα;
Ή μήπως λέω ψέμματα πως δε θυμάμαι...
ΜΠΟΖΙΝΤΑΡ ΜΠΟΖΙΛΩΦ
μετάφραση
ΡΙΤΑΣ ΜΠΟΥΜΗ ΠΑΠΑ
ερώτηση:
που πάει ο έρωτας όταν χάνεται;όλη εκείνη η τρέλλα, το πάθος,τα όνειρα ,τα 'μαζί',τα θέλω..
που εξαφανίζονται;
και λίγη δροσιά:
προτείνω ένα όμορφο video για να δούμε πως ένας πραγματικός ζωγράφος ζωγραφίζει ένα παγωτό.Υπομονή μέχρι το τέλος αξίζει..
Χάνεται ή γίνεται κάτι άλλο; Ή μπαίνει μέσα σε χιλιάδες πράγματα; Ή μήπως έρωτας είναι όπως χρόνος. Όσο περνά ποτέ δεν γυρίζει πίσω; Χριστέ μου, τι λέω πρωινιάτικα; Καλημέρααααααα!
ReplyDeleteέρωτας, έρως .....
ReplyDeleteφυσικά και φεύγει...
ξεθυμαίνει δεν ξέρω μπορεί και να χάνεται...ή μάλλον μεταμορφώνεται σε αγάπη...ε και μετά μπορεί να ξανάρθει......κοινώς μην την ψάχνεις....
άσε τον χρόνο να κυλά...και την ζωή να παίζει...
καλημέρα Φεγγαρένια ...η Σαλονίκη φλέγεται σήμερα...
Η απάντηση αυτοπροσώπως ;)
ReplyDeleteΟ έρωτας δεν χάνεται, δεδομένου ότι είναι κάτι θεωρητικά άυλο, μια κατάσταση, κάτι το ιδεατό, μετουσιώνεται σε άλλα πράγματα και συναισθήματα: σε πόνο, σε τέχνη, σε θάνατο, τολμώ να πω. Για να μη χαθεί, χρειάζονται αμέτρητα πράγματα. Ίσως ακόμη-ακόμη, λόγω του ότι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι ζήτημα χημείας. Συγκινονούντα δοχεία: εκχύεται κάπου αλλού, σε άλλο αγωγό...
Καλημέρα + αγκαλίτσα :)))
Συγκινωνούντα και ουχί συγκινΟνούντα, συγνώμη!
ReplyDeleteΓια τον έρωτα δεν ξέρω που πάει αλλά για το παγωτό που έτρωγα βλέποντας το βίντεο ξέρω που πήγε γιατί μου έκατσε καθώς το έτρωγα βιαστικά για να μην πάθει τα ίδια με τον πίνακα!
ReplyDeleteΟ ΄Ερως είναι σαν το παγωτό.
ReplyDelete΄Αν είναι ωραίο σου μένει η γλύκα και τη θυμάσαι ΠΑΝΤΑ!
Αν είναι χάλια....δεν το τελειώνεις με ΤΙΠΟΤΕ! Στον κάλαθο απορριμμάτων καταλήγει.
Γλαρένιες δροσερές αγκαλιές
Μετατρέπεται! Σε τί; Στο βίωμα του καθενός.
ReplyDeleteΔεν κάνει τίποτα το παγωτό στη ζέστη. Μύθος είναι κι'αυτό.
@..industrial..γυριζει πισω..πολλες φορες..αλλα με αλλη μορφη,με αλλη ενταση,ποιοτητα!!και πληγωνει οπως κ ναχει!!
ReplyDelete@..fatale..φευγει,ερχεται,ξαναφευγει..το σιγουρο ειναι πως κατι που εχει φυγει μια φορα δεν ξαναγυρναει για καλο εε??
ReplyDelete@..fatale..δεν ειναι η θεσσαλονικη που φλεγεται,ειναι το μυαλο μου που εχει φτασει σε σημειο βρασμου!!
ReplyDelete:)))
καληνυχτα
@..ερωτα μου..καπου αλλου,σε αλλο αγωγο..ευκολο το βρισκεις??
ReplyDeleteφιλιααα
@..αθεοφοβε..μα κι εσυ τι φοβηθηκες μη βαλει ο ζωγραφος χερι κ στο αρπαξει??
ReplyDelete:))
ωραιο το βιντεακι εε??
@..φυρδην-μιγδην..κι αν ειναι ειναι μια χαλια μια ωραιο??μια κρυο μια ζεστη??σκωτζεζικο ντουζ σα να λεμε??
ReplyDelete@..george..μονο οι στιγμες μας μενουν εικονες στο νου κ περασμενα ονειρα κ μεγαλεια..
ReplyDeleteσε φιλω
Ο πραγματικος ερωτας δεν φευγει δεν χανεται μενει εκει δεν τον βλεπουμε δεν θελουμε να τον νιωσουμε .Πληγωνει σε κανει λιωμα πολλες φορες αν θες, αλλα υπαρχουν οι αναμνησεις το παθος η τρελλα τα ονειρα οι ωραιες στιγμες που τον συντηρουν και στο θυμιζουν. Μια κινηση απλη χρειαζεται να τον ακουμπησεις να τον αισθανθεις παλι,αρκει να εισαι ετοιμη αρκει να θελεις αρκει να συμπεσετε χρονικα.Kostis
ReplyDeleteΟ έρωτας είναι πάντα εκεί, κουρνιασμένος σε μια γωνιά της ψυχής μας, δεν έχει πρόσωπο και όνομα, όταν αποκτά φέρνει σεργιάνι όλα εκείνα που μάτωσαν οι προηγούμενες διαδρομές, τα θεραπεύει, παίρνει την πρώτη ύλη της ψυχής που μέχρι πρότινος μέσα της κούρνιαζε και της άλλης που όνομα του έδωσε και πρόσωπο και χτίζει σπίτια, παλάτια, φτωχοκάλυβα να κατοικίσουν μέσα όσα θα γεννηθούν.
ReplyDeleteΕκείνα που πονούν είναι τα πρόσωπα τα προηγούμενα που βγαίνουν καμιά φορά στην επιφάνεια από τον βυθό της θαλάσσης από κάποια τυχαία αναμόχλευση του βυθού.
Κι εκείνα όμως αδυνατούν να πονέσουν, παρά μόνο να αγγίξουν μπορούν κάποιες στιγμές αν το πρόσωπο που έχει τη στιγμή εκείνη ο έρωτας είναι λαμπερό και φωτίζει εκείνα που πονάνε και τα φροντίζει, αν σπίτια χτίζει, μικρά η μεγάλα δεν έχει σημασία, με θεμέλια γερά που εντός τους κατοικεί η αγάπη…
Καλή σου ημέρα Φεγγαραγκαλιασμένη μου.
μαλλον λεμε ψέμματα πως δεν θυμομαστε..
ReplyDeleteπολυ καλο αυτο που εβαλες ...
πως να τελειώσει ο έρωτα;;
ReplyDeleteνα μετατραπεί σε αγάπη γίνεται
να τελειώσει . . .
αν τελειώσει πάει να πει ότι ήταν μόνο πόθος
(τα παγωτά δεν τα ζωγραφίζουν ΦΑ
τα τρώνε λολ :-) )
Δεν νομίζω ότι χάνεται τίποτα.. Τα συναισθήματα μετατρέπονται σε κάτι άλλο.. Τρυφερότητα, μίσος, αδιαφορία.. ή κλείνονται σε ένα κουτάκι και νομίζουμε ότι τα ξεχνάμε. Δεν όμως.. :-)
ReplyDeleteΔύσκολο νομίζω να χαθεί... η πρώτη κι η επόμενη, κι όλοι οι επερχόμενοι. Πάντα μέσα μας κατοικούν, ίσως οι θύμησες τους κάποιες φορές να ξαποστένουν μα ποτέ δεν ξεχνάνε... επιστρέφουν για μια πιο ισχυρή αγάπη, πιο τραγικό πόνο, πιο τρυφερή αγκαλιά. Πως άραγε υφίσταται λησμονιά;
ReplyDeleteΘα συμφωνήσω με τον "Ήχος Πλάγιος. Μόνος..." κάλυψε όλα όσα σκεφτόμουν να πω με το δικό του τρόπο..
ReplyDeleteΑπλά ο έρωτας δεν χάνεται.. είναι μέσα μας πάντα.. είναι ένδειξη ζωής.. όποιο και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα
για τις παλιές αγάπες, μη μιλάς. Στα πιο μεγάλα "θέλω", κάνουν πίσω...
ReplyDeleteκαι δεν είναι δικό μου, αλλά συμφωνώ...
@..κωστη..θελει πολλες συμπτωσεις ωστε να συμβει το 'ξανα μαζι'
ReplyDelete@..ηχε μου..που ειπαμε το βρισκουμε ολο αυτο??
ReplyDelete:))
σαν πολυ ομορφο να ακουγεται!!
φιλι
@..ηλιαχτιδα..τιποτα δεν ειναι ικανο να μας κανει να λησμονησουμε τους ερωτες μας..ειναι παντα μεσα στην καρδουλα μας..ΟΛΟΙ
ReplyDelete@..στεφανε..τελειωνει πολλες φορες και δεν γινεται αγαπη..χανεται η συνταγη!!
ReplyDelete@..sunshine..μηπως σου βρισκεται ευκαιρο καποιο κουτακι??
ReplyDelete@..mist..ξεχνας μονο οταν συναντησεις κατι περισσοτερο δυνατο αλλα κι αυτο ακομη δυσκολο πολυ..δε λησμονας νομιζω!!
ReplyDelete@..mirca..μεσα μας ναι..δεν μπορουμε να ξεχασουμε!!
ReplyDelete@..σπυρο..ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΝ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΑΝ ΜΑΚΡΙΑ ΚΡΥΦΤΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΩΝ. ...
ReplyDeleteAγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα
ReplyDeleteΤης ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
Αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν, τον πρώτο σου έρωτα
Οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
Σε σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ΄ τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι, οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
Μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
Που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή το δαίμονα στις άκρες των δαχτύλων τους
Ξημέρωμα Σαββάτου
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω |
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά, κρυφτήκαν στις σπηλιές χαμένων Παραδείσων.
Ότι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα, για το λίγο μου C
Ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ, πολύ για σένα, πολύ για σένα
Για τις παλιές...
Kρυφτήκαν στις σπηλιές
Oτι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο.