το ταξίδι που λέγαμε

Σ' όλη μου τη ζωή,υποτίθεται ότι έψαχνα για ασφάλεια.Κάπου ν' ακουμπήσω.Κάπου να νιώσω προστασία.Ψεύδος!Ψεύδος πλανερό.Η αλήθεια είναι πως με παράσερνε ένα άγριο κύμα.Μια μανία αυτοκαταστροφής.Ακόμα κι αυτή η ψευδεπίγραφη ανάγκη της ασφάλειας παγίδα ήταν,για αυτοκαταστροφή.Για συντριβή.Ήθελα να οδηγήσω την ψυχή μου στο λαγούμι της ασφάλειας,για να την ξεκοκαλίσω με την ησυχία μου.Αυτό ήταν.
Καλέ,τι να τα κάνω εγώ τα λουκέτα,τους σύρτες και τις κλειδαριές;Αν δεν διέκρινα στο βάθος του ορίζοντα ένα λυσσασμένο σκύλο να έρχεται ορμητικά καταπάνω μου,με σκοπό να με ξεσκίσει,δεν μπορούσα ν' ανάψω ηδονικά το τσιγαράκι μου και να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα.
Κοροιδευόμαστε τώρα; (Σάμπως κάνουμε και τίποτα άλλο; Ας είναι..)

Ξεκίνησα το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη..το ταξίδι που λέγαμε..ήταν η αναμνηστική αγορά από την φετινή έκθεση του βιβλίου.Δεν έχω προχωρήσει πολύ,είμαι στην σελίδα 49,αλλά με έχει ήδη καταγοητεύσει η γνωστή γραφή της,η γλύκα και η γλαφυρότητα μέσα από αυτούς τους ολοστρόγγυλους χαρακτήρες που κατασκευάζει,που αυτοσαρκάζονται με ένα τόσο ηδονικό τρόπο!Ήρωες μέσα από την σκληρή καθημερινότητα,που κινούνται σε μια τόσο ποιητική υπερβολή,αλλά παρ όλα αυτά,δεν ξεπερνούν ποτέ τα όριά τους!!

Μου έκανε εντύπωση αυτή η παράγραφος.Τελικά ζητάμε την ασφάλεια ή μας εξιτάρει ο κίνδυνος;Έχουμε πράγματι μανία αυτοκαταστροφής;Είμαστε οι ίδιοι που ξεκοκαλίζουμε τις ψυχές μας;