ο τελευταίος μου άγγελος

Ήταν ένας άγγελος.Με δύο τεράστια βελούδινα φτερά.Ανάμεσα σε αγριολούλουδα και τριαντάφυλλα.Υπό τη προστασία του δύο παιδάκια,ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.Τους έλεγα καλημέρα και καληνύχτα.Η πρώτη ματιά με το που ξυπνούσα το πρωί κι η τελευταία πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο ύπνος.

Ήταν στον τοίχο ακριβώς πάνω από το κρεββάτι μου.Τους κοιτούσα για ώρες,φυλακισμένους στην οβάλ κορνίζα.Με συντρόφευαν και οι τρείς,ο όμορφος άγγελος και τα δύο παιδάκια στην ηλικία μου.Δύο,τριών ετών;Μπορεί και στα τέσσερα.
Ήμουν μοναχοπαίδι τότε ακόμη.Ναι εκείνες οι υπέροχες μέρες που όλοι αγαπούσαν εμένα,αγκάλιαζαν εμένα,κακομάθαιναν εμένα και μόνο εμένα.Κι εγώ,ανικανοποίητη όπως ακόμη και σήμερα,αντί να κολυμπάω στην ευτυχία της μοναξιάς μου..κοιτούσα με μάτια όλο λαχτάρα την τριμελή παρέα πίσω από το τζάμι της κορνίζας και έδειχνα με το μικρό μου δαχτυλάκι στους γονείς μου.
-Θέλω..νααα..θέλω αυτό το παιδάκι για αδερφάκι μου.Θέλω να το βγάλουμε από εδώ μέσα!Οι γονείς μου απαντούσαν προφανώς με συγκατάβαση..ένα βιαστικό ναι..ναι κι εκεί μου περνούσε όλος ο πόθος για μια συντροφιά.Μέχρι που το ξαναθυμόμουν βέβαια.

Να όπως τότε που είχαν χτυπήσει το κουδούνι του σπιτιού μας,δύο βρώμικα παιδάκια,γυφτάκια,τσιγγανάκια τεςπα εγώ το σκούρο δέρμα τους θυμάμαι,την ικεσία στα μάτια και την μύξα που έτρεχε πηχτή και πράσινη από τα ρουθούνια.Θυμάμαι πως η μητέρα μου άνοιξε την πόρτα,τότε τις ανοίγαμε εύκολα τις πόρτες,χωρίς φόβο και την ξανα έκλεισε,με μία ελαφριά μυστικοπάθεια κι εγώ αναρωτιόμουν τι να κρύβεται πίσω από την πόρτα και γιατί η μητέρα μου πήγαινε αθόρυβα προς την κουζίνα.Επέστρεψε το ίδιο αθόρυβα με μία αγκαλιά μπισκότα και φαγητά διάφορα κι εγώ άρχιζα να γκρινιάζω,γιατί που τα πήγαινε τα μπισκότα μου, άνοιξε με την ίδια μυστικοπάθεια την πόρτα,αλλά εγώ πρόλαβα και έβγαλα το κεφάλι μου πίσω από την φούστα της και είδα τα πρόσωπα τους.Τα χάζευα μέχρι που έφυγαν και τα ζήλευα γιατί ήταν δύο και είχαν συντροφιά το ένα το άλλο αλλά και γιατί μου φάνηκε πως παρ όλο που έδειχναν πως πεινούσαν έιχαν μία τόσο όμορφη λάμψη τα μάτια τους ,μια φωτεινότητα αλανιάρικης ελευθερίας και αθώας μαγκιάς!
Παρ όλα αυτά με το που έκλεισε η μάνα μου την πόρτα,άρχισα να κλαίω.
-Σε παρακαλώ..ναα..να τα πάρουμε!!!
-Άει…δεν είπε τίποτα άλλο ίσως γιατί είχε πιο σοβαρά πράγματα να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή,ίσως ανησυχούσε μετρώντας τις μέρες της..γιατί λίγους μήνες μετά εκπληρώθηκε το πιο όμορφο όνειρο της ζωής μου.Έπαψα να είμαι μοναχοπαίδι,βεβαίως στην ζωή μου το πλήρωσα το τίμημα αλλά τις λεπτομέρειες επί αυτού του θέματος θα τις εξομολογηθώ σε μία άλλη ιστορία.

Τον άγγελο με τα δύο παιδάκια ,τον ξαναείδα.Πολλά χρόνια μετά,στο χέρι ενός μικρού που πουλούσε διάφορα μικροπραγματάκια στους δρόμους. Μία μικρή εικονίτσα καλυμμένη με διάφανο προστατευτικό νάυλον.Την αγόρασα βεβαίως και την φύλαξα στο πορτοφόλι μου..