Sunday, October 21, 2007

η γραμματέας


Ένα πλατύ χαμόγελο,τράβηξε τις άκρες των χειλιών της ψηλά!Έσβησε τα κεράκια.Τριανταέξι στον αριθμό.Χειροκροτήματα και φιλιά διπλά στα μάγουλα.
Ο Στέφανος την πλησίασε και της έδωσε το δώρο του μαζί με ένα φιλί!Άνοιξε το κουτάκι.Ανάμεσα στα μεταξωτά χαρτιά,ξεχώρισε μιά γραφομηχανή,ίσαμε ένα σπιρτόκουτο.Από κρύσταλλο διάφανο.Έλαμψε στο φως!
-Γιά να σου φέρει γούρι στο βιβλίο που γράφεις..της είπε..
Θόλωσε!Τράβηξε πίσω,δεκαέξι χρόνια μακριά.Μηδαμινές οι αποστάσεις του μυαλού.
Ήταν τότε που απευθύνθηκε σ αυτόν,στον διευθυντή του τμήματος πωλήσεων,ενός μεγάλου εργοστασίου.Του μίλησε γιά τις σπουδές της,προυπηρεσία καμμιά,με σώμα ευθυτενές και άκαμπτο από ντροπή κι ένα παράξενο συνδιασμό από πρώιμη ωριμότητα και νεανική ματαιοδοξία.
Φύση διακριτική,ευγενική,οργανωτική αλλά και κυκλοθυμική,τρυφερή και χαμηλών τόνων.Κοινωνική δεν ήταν,ούτε εξωστρεφής!
Σαν θαύμα της φάνηκε όταν την προσέλαβε.Ιδιαιτέρα γραμματέας!Μετρίου αναστήματος,πολύ θηλυκή,καλοφτιαγμένη και περιποιημένη,ταγιεράκι,τακουνάκι και άψογα λιμαρισμένο και βαμμένο μανικιούρ!
Ατέλειωτη αλληλογραφία πίσω από την γραφομηχανή,τακ..τακ τα πλήκτρα με τα κόκκινα νυχάκια,πρώτη στην ταχύτητα,να σηκώνει τα τηλέφωνα,κι άλλες φορές στο πλάι του στις εξωτερικές δουλειές,δεν άργησε να της μιλήσει γιά την ζωή του,πόσο άτυχος και δυστυχισμένος ήταν στον γάμο του,πόσο υπέφερε που ήταν υποχρεωμένος να ζει με άτομα που δεν τον καταλάβαιναν και πως αυτή ηταν μικρή και αθώα και δεν ήξερε, κι όλα αυτά τα μικρά τρυφερά-κουτά που λένε όλοι οι άντρες όταν θέλουν να ρίξουν μία γυναίκα και που φαντάζουν τόσο μεγάλα στα θηλυκά,λιγομίλητα κι ευαίσθητα,άμαθα μάτια!
Σε κάποιο ταξίδι επαγγελματικό την πήρε μαζί του.Σε ένα άλλο ,χαλαρώνωντας από την κούραση της ημέρας,της έδωσε τα χάδια του!Στρώθηκε χαλί στα πόδια του!Άργησε να σκεφτεί τι σήμαινε αυτό.
Αργότερα πολύ, συνειδητοποίησε τα αδιέξοδα,το κενό,το παράδοξο,την πραγματική εικόνα και την μιζέρια της ψυχής του.Κουράστηκε να γλύφει σαν γάτα τα αποφάγια κι έδωσε τέλος αλλάζοντας ρότα,ψάχνοντας γιά άλλη δουλειά κι άλλη αγκαλιά.Λένε πως αυτός που φεύγει πονάει πιό πολύ,όμως απομακρύνοντας πιά κάθε διάθεση αυτοκαταστροφής από πάνω της,κατάφερε και τον στρίμωξε σε μιά γωνιά της ψυχής της σε μία βελούδινη ακριβή θήκη και δεν ξαναμίλησε ούτε ξανα άκουσε ποτέ γιά αυτόν!
Και σήμερα τι σύμπτωση η μέρα των γενεθλίων της συνέπιπτε με την ημέρα της γνωριμίας τους τότε,σήμερα αυτή η μικροκοπική γραφομηχανή στάθηκε ικανή να ξυπνήσει μέσα της θαμμένες μνήμες.
Ένοιωσε μιά ζάλη στην αρχή ελαφριά κι έπειτα τον κόσμο να χάνεται.
Συνήλθε μουδιασμένη στην αγκαλιά του άντρα της.
Της κρατούσε τρυφερά το χέρι ο γυιός της,δεκατριών χρονών αντράκι πιά!
Αλλά χαιρόταν..αχ ποσο χαιρόταν που ήταν ανάμεσα στους αγαπημένους της!!

34 comments:

  1. Πολύ όμορφη η ιστορία σου! Αρκεί μια λέξη, ένας ήχος , ένα αντικείμενο για να μας πάει χρόνια πίσω...

    φιλιά και καλή σου εβδομάδα!

    ReplyDelete
  2. Συγγνώμη, να πω κάτι άσχετο?! :O ΛΑΤΡΕΥΩ το ρολογάκι που έχεις βάλει στο blog σου! Αυτά τα αρκουδάκια me to you είναι αξιολάτρευτα :D

    ReplyDelete
  3. @..θαλασσινη..ετσι ακριβως!!επισης καλη σου εβδομαδα..

    ReplyDelete
  4. @..magic girl..μ ενα κλικ ειναι δικο σου..το ξες αυτο φανταζομαι..κι εγω το λατρεψα!!
    :)))

    ReplyDelete
  5. καλά πού έκανε και το πέταξε από πάνω της. η αγάπη είναι αυτή που μετράει και μενει. όλα τ'άλλα φεύγουν.

    ReplyDelete
  6. @..dawkinson..να εισαι με ανθρωπους που σαγαπουν,ολα τα αλλα ειναι ψυχοφθορα!!

    ReplyDelete
  7. Η αναπόληση είναι πολύ πιο όμορφη, ακόμα κι από όνειρο,

    όταν γίνεται στην αγκαλιά των αγαπημένων μας.

    Η αγκαλιά τους είναι η ζωή μας.

    :)

    ReplyDelete
  8. Ωραίο ποστ! Μου χτύπησε αρνητικά στο μάτι το "... της έδωσε τα χάδια του". Το αντίθετο δεν συνέβη στην πραγματικότητα; Να είσαι καλά φεγγαραγκαλιά μου. Καλή εβδομάδα

    ReplyDelete
  9. @..αγγελε..σε ζεστες αγκαλιες μονο..κι ειναι χειμωνας!!

    ReplyDelete
  10. @..βασιλη..τα χαδια του της εδωσε..οχι την ψυχη του..
    κι αυτη εγινε χαλι στρωμενο..δεχτηκε..οτι της εδινε αλλα καποια στιγμη συνειδητοποιησε πως δεν της εφτανε..ετσι μου βγηκε..!!

    ReplyDelete
  11. Tόχει η ειδικότητα φαίνεται, της γραμματέως εννοώ ;)
    Καλή μας εβδομάδα για όλους μας σε όποιο πόστο κι αν βρισκόμαστε :))

    ReplyDelete
  12. Με εκανε και δακρυσα η ιστορία σου...
    Αλλες μνήμες ξυπνησες σε μενα.
    Παρολα αυτα να εισαι καλα και να χαιρεσαι την οικογενεια σου και οι μνημες σου να ναι γλυκές.
    Καλημερα και καλη βδομαδα

    ReplyDelete
  13. Θελει δυναμη να απεξαρτηθεις απο την αυταπατη οτι ισως να σε θελει και οι συνθηκες δεν τον αφηνουν. Καποιες τετοιες ιστοριες κρατανε χρονια, ισως και ολοκληρη ζωη.

    Καλημερα φεγγαρενια μου.......πανικος απο βροντες....τις ακους;; :)

    ReplyDelete
  14. Η πορεία δικαιώνει. Τα χάδια του γιου δίνονται χωρίς όρους και μιζέρια... Τι μεγαλύτερη ανταμοιβή;

    Καλή εβδομάδα φεγγαρένια! :)

    ReplyDelete
  15. Λένε πως αυτός που φεύγει πονάει πιό πολύ,όμως απομακρύνοντας πιά κάθε διάθεση αυτοκαταστροφής από πάνω της,κατάφερε και τον στρίμωξε σε μιά γωνιά της ψυχής της σε μία βελούδινη ακριβή θήκη και δεν ξαναμίλησε ούτε ξανα άκουσε ποτέ γιά αυτόν!
    ...
    το καλύτερο που είχε να κάνει

    ReplyDelete
  16. Δεν ξέρω γιατί ,αλλά οι ερωτικές-αισθηματικές αναμνήσεις, ακόμα κι αν είναι δυσάρεστες έχουν μια γλύκα.

    ReplyDelete
  17. ...η μια πίκρα.
    Το ότι τον κράτησε σε ακριβή βελούδινη θήκη, σημαίνει πως ήταν σημαντικός γι αυτήν.


    Jamesbondikes kalimeres

    ReplyDelete
  18. δεν υπάρχει πιο ωραίο να είναι κοντά σου οι άνθρωποι που αγαπάς και να σου χαρίζουν απ'τον χρόνο τους και τα αισθηματά τους!
    όμορφη πολύ η ιστορία σου!
    καλή σου βδομάδα

    ReplyDelete
  19. Ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει, λέει ο Pavel.

    Όμορφη ιστορία κι έχω πολλές υποψίες για την αυθεντικότητά της σε κάποιο σημείο της ανθρωπότητας.

    Φιλιά κι αιολαγκαλιές;)

    ReplyDelete
  20. μερικα πραγματα αφηνουν για παντα τα σημαδια τους...οσο δυναμη κι αν εχουμε για να τα αφησουμε πισω...

    καλο σου βραδυ!

    ReplyDelete
  21. Μου άρεσε πολύ η ιστορία . α φεγγαρένια πολύ όμορφη η foto σου:)να σε καλά.

    ReplyDelete
  22. @..caesar..λες να φταιει αυτο;;

    ReplyDelete
  23. @..hliaxtida..σ ευχαριστω!!

    ReplyDelete
  24. @..dee dee..ναι αλλα ειδες που εφτιαξε ο καιρος;περπατησα πριν λιγο..πολυ ομορφη βραδια!!

    ReplyDelete
  25. @..industrial..τα χαδια του 13αχρονου γυιου..γιατι του 17χρονου που ειναι ο δικος μου εχουν μετατραπει σε αλλου ειδους εκδηλωσεις!!
    :(((

    ReplyDelete
  26. @..σταλαγματια..αναμφιβολα ;)

    ReplyDelete
  27. @..amo..τωρα αν σου πω πως προτιμω να απολαυσω ενα κουτι γλυκα απο καλο ζαχαροπλαστειο θα το πιστεψεις;
    :)))

    ReplyDelete
  28. @..pussy..ολες οι στιγμες μας ειναι σημαντικες..η καθε μια στη δικη της βελουδινη θηκη..

    ReplyDelete
  29. @..melomene..μου σ ευχαριστω..καλη εβδομαδα!!

    ReplyDelete
  30. @..αιολε..φεγγαροαγκαλιες..σμακ!!

    ReplyDelete
  31. @..una mama..σημαδια μονο δε πειραζει..

    ReplyDelete
  32. @..ilia..πραγματικα σ ευχαριστω πολυ..πολυ!!

    ReplyDelete
  33. όχι δεν πιστεύω πως όλες είναι σημαντικές, και για αυτό δεν φυλάσσονται όλες σε βελούδινη θήκη. Τουλάχιστον chez moi

    ReplyDelete
  34. @..pussy..θα ελεγα,πως οτι δεν μενει μεσα μου,οτι δεν αξιζει,το αφηνω να πεταξει μακρια!!
    αυτα που κρατω ειναι σε θηκες..βελουδινες..καλως ηρθες σου ειπα;;

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...