μιά βόλτα οι δυό μας 2ο

O Aναστάσης

-Βάζω σφραγίδα κι είσαι έτοιμος.Αλλά κάτσε να πιούμε ένα ουισκάκι.Νάτο,έτοιμο κι όλας!
-Βιάζομαι,αλλά..σ εσένα δε μπορώ να αρνηθώ.
-Έλα πες μου νέα,τα παιδιά,η Αλίκη όλοι καλά;
-Καλά είναι,ο μικρός ήταν λίγο κρυωμένος αυτές τις μέρες αλλά σε γενικές γραμμές καλά..αλλού είναι το πρόβλημα.
Έβαλε το χέρι στην τσέπη.
-Τσιγάρο;
-Τι έγινε ρε φίλε;Φουστάνι;Μη μου πεις καμμιά πιτσιρίκα ρε κάθαρμα;
-Πιτσιρίκα;Τύφλα νάχουν οι μικρές..σαραντάρα και χήρα σου λέω!
-Για λέγε,για λέγε..
-Μ έχει από κοντά,ένα χρόνο τώρα.Αλλά κούκλα φίλε μου,μάτια κάρβουνα,μαλλί κόλαση,δέρμα να καίει,βυζί στητό και πλούσιο,γάμπα φρεσκογυαλισμένος διάδρομος προσγείωσης.Άλλο πράμα σου λέω..
Αλλά κι εγώ μια χαρά της ξηγιέμαι..να πάμε για φαγητό Αναστάση μου μου λέει..να πάμε,να πάμε για ποτό..να πάμε,το χειρότερο πως έχω εξαφανιστεί από το σπίτι,και φοβάμαι μη πάρει μυρωδιά η Αλίκη.Έχω νοικιάσει κι ένα διαμερισματάκι για τις ιδιαίτερες στιγμές,μοιρασμένα τα κλειδιά στα δύο,δε προλαβαίνω να το ζητήσω και την βρίσκω στο κρεββάτι ,την μια με νεγκλιζέ, την άλλη με στριγκάκι ,ποτισμένη κάθε φορά σε διαφορετικά πατσουλιά κι όλο Αναστάση μου..αχ Άναστάση μου πως μ ανασταίνεις, αναστενάζει!!
Σου τα λέω στα γρήγορα,τελευταία,με κάτι μισόλογα από δω και κάτι μισόλογα από κει,να πάρω διαζύγιο λέει..να σου πω δε μου φάνηκε παράξενο,μέχρι κι εγώ άρχισα να το σκέφτομαι το διαζύγιο,άλλωστε με την Αλίκη δε πάει άλλο,να τα μοιράσουμε φίλε μου,να τα μοιράσουμε να τελειώνουμε!
Προχθές μετά από ένα δίωρο στη αγκαλιά της,ζαλίστηκα μα τον Χριστο σου λέω..με βλέπει έτσι η δικιά σου,αρπάζει από τα μαλλιά την ευκαιρία,Αναστάση θέλω να ζήσουμε μαζί μου λέει και δος του να με ζεσταίνει με τα χάδια ,τα φιλιά και τις αγκαλιές!
-Μαζί,και ποιος δε θέλει να ζήσουμε μαζί της λέω..
-Αναστάση πρέπει να μιλήσεις στην Αλίκη μου λέει και δοσ του τρίτος γύρος από καυτές ανάσες,φιλιά και παιχνιδίσματα!
-Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι δικέ μου.Σκεφτόμουν τα γνωστά πολλές φορές.Στριφογύριζα σαν το διάολο.Τι απόφαση κι αυτή!Και το κυριότερο..πως θα την μετέφερα στην Αλίκη.
Προγραμματίζω λοιπόν ολόκληρη την κουβέντα,πως θα άρχιζα,πως θα τέλειωνα,ένα μικρό προσωρινό διάλλειμα θα ζητούσα,θα την ενημέρωνα για την διεύθυνση του σπιτιού όπου θα έμενα για αυτό το μικρό χρονικό διάστημα,τηλέφωνα,μετρητά,κάρτες,όλα στην διάθεση τους.
Πάμε να τσιμπήσουμε το βραδάκι;πρότεινα στην Αλίκη,καταχάρηκε ανυποψίαστη αυτή, νόμιζε πως θα βγαίναμε με φίλους.
Και να τα κρεατικά φίλε μου,και να οι μπύρες,να αδειάζουν τα ποτήρια,να γεμίζω εγώ,γεμάτο το μαγαζί,κάνω μια έτσι και τι να δω.Πίσω από την Αλίκη,είχε αγκαζάρει το τραπέζι μονάχη της η χήρα..η δικιά μου χήρα.Στην αρχή νόμιζα πως παραγνώρισα,τι δουλειά έχει αυτή εδώ λέω!
Μου δέθηκε η γλώσσα.Ότι είχα προγραμματίσει να πω το λησμόνησα.Αμηχανία φίλε μου..άρχισα να μιλάω για την δουλειά,για τον καιρό,για τα παιδιά,μέχρι και στιγμές από το παρελθόν θυμήθηκα.
Η Αλίκη με άκουγε,η χήρα με διαόλιζε με τα μάτια.Μα όσο την έβλεπα,τόσο ξεχνούσα τον λόγο που είχα έρθει!Ούτε την γεύση του φαγητού δεν κατάλαβα ,μόνο τα ποτήρια άδειαζαν και γέμιζαν μπύρα.
-Ρε φίλε,τι πήγα να κάνω!
Έτσι που τις έβλεπα την μία πίσω από την άλλη,η Αλίκη γλυκειά κι υπομονετική,η χήρα διάολος σε πρόσωπο γυναίκας...πάγωσα.Λέω τι πάω να κάνω..
Γύρισα το βλέμμα στην γυναίκα μου,σαν να την έβλεπα πρώτη φορά.Είχε βάψει τα μαλλιά της κόκκινα.Μ ερέθιζε αυτό το χρώμα!
-Άντε βάλε ένα ουισκάκι ακόμη,στέγνωσε το στόμα μου.
-Δώσε ένα τσιγάρο ακόμη..τι μου λες;μετά,τι έγινε μετά;
-Μετά;Ζήτησα χρόνο από την Αλίκη μήπως και καταφέρω να ξαναδέσω τα λυμμένα.
Λίγο χρόνο της είπα,αγάπη μου,κι όλα θα περάσουν,όλα θα διορθωθούν.Σε μια στιγμή,σηκώνεται η χήρα κι έρχεται προς το τραπέζι μας.Φοβήθηκα.Λύγισα.Λέω να τώρα θα γυρίσει και θα τα πει όλα.
Ζήτησε φωτιά,υπογραμμίζοντας μία μία τις λέξεις.Άναψε τσιγάρο,μου έστειλε ένα βλέμμα μεταξύ φθόνου και πόθου και γύρισε στο τραπέζι της.
Ανάσανα!
Άσε ρε φίλε,μεγάλος μπελάς η γυναίκα.Άλλο να κτυπάς πουλί περαστικό κι άλλο να το βάζεις στο κλουβί σου.
Φεύγω Γιάννη ,παίρνω την επιταγή και τρέχω σπίτι.
Λέω να πάω νωρίς σήμερα!

συνεχίζεται..