Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
αχ τι μου θύμισες τώρα. πάντα το ίδιο σκηνικό γινόταν και με μένα και το σχολείο. μόνο που δε κοιταγόμουν στον καθρέφτη...
ReplyDeleteΧαχαχα εγω κοιταζόμουν και χτένιζα τα μαλιά μου μόνο από μπροστα γιατι βιαζόμουν! Και μια φορα μου λεει μια φίλη μου "Μαρία τα πίσω δεν είναι δικά σου???""
ReplyDeleteΑντε βγάλαμε ρίζες να σε περιμένουμε!!
ReplyDelete:Ρ :Ρ
Η γυναίκα,φεγγαραγκαλιά μου,από μικρή το κουβαλάει το ψώνιο της!!!Ή το 'χει ή δεν το 'χει,τελείωσε!!!
ReplyDeleteφιλιά
Αν και μεχρι το 3 (να μην πω 4) ετος σπουδων φορουσα αρβυλακια κι ενα στρατιωτικο τζακετ ΜΟΝΙΜΩΣ, τον καθρεφτη τον λατρευα περισσοτερο τοτε παρα τωρα....δικαιολογω την τεμπελια μου να με φροντισω με την κλασικη εκφραση "δεν εχω χρονο"......θα θελα ομως...πολυ! Ζηλευω πολυ οσες περιποιουνται!!!
ReplyDeleteΚαλο βραδακι φεγγαρενια μου!
:)
ReplyDeleteΠού έρχεσαι;Δεν έχω στρώσει χαλί ακόμα;
ReplyDeleteΕμένα πάλι φεγγαρένια μου δε μου θυμίζει τίποτα.
ReplyDeleteΣηκωνόμουν 10 λεπτά πρωτού έρθει η κολλητή να με πάρει, έκανα ένα υποτυπώδες πλύσιμο στο πρόσωπό μου, ντυνόμουν (λέμε τώρα) και κουτρουβαλούσα τις σκάλες για να προλάβουμε το κουδούνι!
Καλημέρααααααα
Πού ακριβώς είσαι για νά 'χουμε καλό ρώτημα; :)
ReplyDelete