Monday, November 19, 2007

μιά βραδιά οι δυό μας

Η Αλίκη
-Έτσι που λες Πηνελόπη μου..
Μιλούσε μπουκωμένη μ ένα κουλουράκι και κρατούσε το φλυτζάνι με το τσάι στα χέρια της.
Ήπιε δυό γουλιές να πάει κάτω η μπουκιά και μαζί μ αυτήν το χθεσινό ξενύχτι.
Ούτε θυμάμαι πόσες φορές γεμίσαμε και ξαναγεμίσαμε τα ποτήρια μπύρα.Ξεχύλιζε ο αφρός.Σηκώναμε τα ποτήρια ξανά και ξανά στην υγειά μας!
Τριάντα χρόνια τώρα,πρώτη φορά μου ζήτησε να βγούμε μόνοι μας έξω.Πάντα με τα παιδιά.Πάντα με φίλους ή συγγενείς.
Και ήταν ένα μαγαζίι..θα σου δώσω ακριβή διεύθυνση να πάρεις τον Αργύρη σου να πάτε.Περιβάλλον εξαιρετικό,κι ατμόσφαιρα ζεστή σου λέω.Κι ο σερβιτόρος..χα χα..τώρα που τον θυμάμαι,κορμί ευθυτενές να φέρνει βόλτα τα λιγοστά τραπέζια,δέκα μετρημένα στο σύνολο ,διαγώνια παράλληλα και κάθετα,όλα γεμάτα με παρέες και ζευγάρια.Με χαμόγελο που δεν ξέφευγε από το όριο του φυσικού ανοίγματος των χειλιών,έφερε τα πιάτα που είχαμε παραγγείλει,δυό μερίδες σουτζουκάκια,μία πατάτες τηγανητές,μία σαλάτα αλοιφή και μία πράσινη με μπόλικο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι.
Με πήρε στο τηλέφωνο το πρωί,παντρεμένοι άνθρωποι πιο πολύ τηλεφωνικά επικοινωνούμε,όχι πως δεν μου φάνηκε παράξενο,από τα σπάνια,να συναντηθούμε οι δυό μας το βραδάκι ,κάτι σημαντικό είχε να μου πει,θα πήγαινε σ ένα πελάτη,θα ήταν ελεύθερος μετά,μα τι του ήρθε Πέμπτη βράδυ για φαί ,αλλά η χαρά ήταν μεγαλύτερη,τσιμουδιά δεν έβγαλα..τι να πω..
-Ναι είπα σαν απάντηση κι όρισαμε την ώρα του ραντεβού.
Το πρώτο μπουκάλι μπύρα άδειασε χωρίς πολλές πολλές κουβέντες,ραμμένο το είχε ο άτιμος,στο δεύτερο η γλώσσα λύθηκε,πήγαινε ροδάνι.Άρχισε να μιλάει για διάφορα,για την δουλειά του,για τον τάδε πελάτη,για την χι υπάλληλο,έτρεχε πρωί πρωί για μία ακάλυπτη επιταγή,ένας συνάδερφος ήταν στο νοσοκομείο,απέφευγε τα ουσιαστικά,απέφευγε τα προσωπικά,αυτά που θα έδιναν άσχημη αφορμή να ξεφύγει από τον έλεγχο της κουβέντας !
Τον κοιτούσα Πηνελόπη μου,τον ψυχολογούσα στα κρυφά,μάταια , αυτός σ εμένα μίλαγε κι αλλού κοιτούσε,χάζευε όλο αμηχανία,κάνω έτσι και τι να δω,ένα γυναικείο άρωμα και μιά μοναχική σκιά πίσω μου, σαν κάτι να τον απασχολούσε, κάτι να πήγαινε να πει και σαν να το μετάνοιωνε,χαλάρωνε κομματάκι,πατούσε μια πηρουνιά σουτζουκάκι,το βούταγε στην μουστάρδα,γύρναγε γύρω γύρω το βλέμμα,λίγο έκανα να του πω..τι με κουβάλησες εδώ μωρέ..τόπνιξα!
Σα χθες μου φαίνεται,μιά ανάσα χρόνια πίσω,ένα τόσο δα κλικ , με ένα του νεύμα έφτανε,τι λέω και παραπανίσιο ήταν,έφτανε..να νοιώθω πως είναι δικός μου,σαν τα πιτσουνάκια είμασταν,ξαναμπουκώθηκε το τρίτο κουλουράκι,με μαρμελάδα ανάμεσα αυτό,βατόμουρο,και μήνες να έλειπε,πάλι δικός μου,κι ανάμεσα σε χίλιους ανθρώπους πάλι μονάχοι οι δυό μας,εγώ κι αυτός...
Είπα δε θα μιλήσω ,αλλά με έτρωγε.
Κουνήθηκα λίγο από τη θέση μου μήπως και μου φύγει,,τσίμπησα λίγη σαλάτα,ρούφηξα μια γουλιά μπύρα..τίποτα..αντί να μου περάσει,μ έτρωγε περισσότερο..
-Κάποτε με πρόσεχες του λέω και θυμήθηκα τα μάτια του να με κόβουν από πάνω ως κάτω,από μαλλί ,κραγιόν,άνοιγμα ντεκολτέ, μάκρος φούστας και ύψος τακουνιού.
-Μην αρχίζεις πάλι.
-Χμμ ξέρεις πόσο καιρό έχει που έχω γίνει κοκκινομάλα!Το μισούσες το κόκκινο Αναστάση μου,αλλά επίτηδες το έκανα έτσι του είπα.
Με κοίταξε με απορία.
Εγώ συνέχισα σε τόνο χαμηλότερο,όλο νάζι σου λέω ...
-Μ αρέσει εδώ Αναστάση μου..που είμαστε οι δυό μας βρε παιδί,να το κάνουμε συχνότερα λέω!Δουλεύεις πολύ βρε πουλάκι μου,δεν ξαποσταίνεις καθόλου,θα μου πάθεις και τίποτα.Φεύγεις το πρωί,γυρνάς το βράδυ..κάποτε τουλάχιστον σε βλέπαμε καμμιά ωρίτσα το μεσημέρι..Λίγος χρόνος για τον εαυτό σου,γιά μας, χρειάζεται δεν είναι έτσι;
Ο Αναστάσης πήγε κάτι να πει αλλά έξυσε αμήχανα το κεφάλι του.
Έκανε μια γύρα το βλέμμα,το συγκέντρωσε πίσω μου,μαζεύτηκε,που να τολμήσει να με καρφώσει κατάματα..
Η πιο σημαντική κουβέντα Πηνελόπη μου,ήρθε με το γλυκό.Εκεί ήταν που χάθηκε τελείως.
-Που ταξιδεύεις;τον ρωτάω κι ανάβω τσιγάρο.
-Και γιά να έχουμε καλό ρώτημα κάτι ήθελες να μου πεις έτσι δεν είναι;
-Ναι ήθελα..όχι δεν ήθελα,άλλο εννοούσα.Υπομονή βρε κοριτσάκι μου..μου λέει..υπομονή!Έχω πολλά σχέδια για μας.Όλα θα φτιάξουν..υπομονή!
Άγγιξα τα χέρια του.Τραχιά και ψυχρά,αλλά μου άρεσαν! Δεν είναι όμορφος ο Αναστάσης μου το ξέρω,τα κοντά σγουρά μαλλιά του,τα πρόωρα ασπρισμένα,τα σχιστά του μάτια,το πρόσωπο σπασμένο αλλά εμένα μ αρέσει!
-Η γυναικεία σκιά πίσω μου λουσμένη στην angel μας ζήτησε ευγενικά φωτιά.Της έδωσα τον αναπτήρα μου.
-Υπομονή..μήπως κάνω και τίποτα άλλο, του είπα.Άλλωστε δεν έχω κι άλλη επιλογή,έναν σ έχω και σ αγαπάω,ούτε που έχω γνωρίσει άλλον άντρα ποτέ,εδώ έλεγε κομματάκι ψέμματα, 30 χρόνων φωτογραφίες ντοκουμέντα γεμίζουν στο σπίτι Πηνελόπη μου,κούτες ολόκληρες,ο Αναστάσης ως υποψήφιος γαμπρός,η τεράστια ανθοδέσμη του λόγου,εγώ κοριτσάκι ακόμα,το θαλασσί φόρεμα στο αραββώνα,το χέρι του να μ αγκαλιάζει,τα μάτια του να υπόσχονται,το κατάλευκο νυφικό,τα παιδιά μωρά,τα παιδιά άντρες πιά,στο σπίτι το παλιό,στο σπίτι το καινούργιο,τα ευτυχισμένα χαμόγελα να ξεχύνονται από το ιλουστρασιόν χαρτί και οι στιγμές τυπωμένο παρελθόν που πέρασε και πάει.
-Υπομονή Αναστάση μου αλλά κάτι να αλλάξει δεν συμφωνείς;Πόσο ακόμη;Πόσο πιά; σκούπιζε το στόμα της με μία χαρτοπετσέτα όσο μιλούσε..πόσο πιά;
Κοίταξε πάλι πίσω μου,σαν κάτι να ήθελε να πει και αυτό το κάτι να τον τρόμαξε,έσκυψε το κεφάλι ..
-Σου το υπόσχομαι μου είπε..αχχ υποσχέσεις Πηνελόπη μου,όλα θα αλλάξουν έτσι είπε..
Ακούμπησε το φλυτζάνι του τσαγιού στο τραπέζι και το γέμισε γιά δεύτερη φορά με τσάι.
συνεχίζεται..

35 comments:

  1. Γειάσου Φεγγαρένια!!!...πολύ ωραίο το κείμενο...έχει μια απίστευτη απλότητα...μιά ευαισθησία..και φυσικά πάντα ρομαντική...μ αρέσει γιατί απευθύνεται και μιλάει για απλούς μικρομεσαίους ανθρώπους και αντιπρωσοπέυει τα προβλήματά τους και τις ανυσηχίες τους τις επυθυμίες και τα όνειρά τους...και τις χαρές,τις λύπες τους αυτά που ζητούν από τη ζωή....Πάρα πολύ ωραίο και πολύ ωραία και η φωτό σου...Με αγάπη,Αθανασία.

    ReplyDelete
  2. Ας μην ειναι η συνεχεια μια γυναικα εγκλωβισμενη σε ενα κοσμο που δεν υπαρχει πια , αλλα τον τρεφει με καθε δυνατο τροπο στο μυαλο της. Με στενοχωρουν αυτα τα "αδιεξοδα".

    Καλησπερα φεγγαρενια μου!

    ReplyDelete
  3. κατι μου λεει πως ο τυπος θα της σερβιρει ευγενικα μια ωραια χυλοπιτα...σπεσιαλιτε του καταστηματος!

    : )))

    ReplyDelete
  4. @..αθανασια..καλημερα..ευχαριστω για την αναλυση σου!!

    ReplyDelete
  5. @..dee dee..συμβαινουν ομως..
    υποσχομαι το επομενο να ειναι πολυ χαρουμενο..(ωχ ηδη διακρινω τις δυσκολιες)χε χε
    καλημερααα

    ReplyDelete
  6. @..mama..χμμ ισως..μπορει..δε ξερω..αλλα σε φιλω..καλημεραα

    ReplyDelete
  7. Στο κείμενο βλέπεις καθαρά την φθορά των σχέσεων με το πέρασμα του χρόνου.Ελπίζω να βρουν τρόπο να ξεφύγουν .Χελωνοφιλάκια

    ReplyDelete
  8. τι θλιμμένο και όμορφο... εύθραυστο όπως οι σχέσεις...

    φιλί

    ReplyDelete
  9. @..χελωνα..καλησπερες και φεγγαροαγκαλιες!!

    ReplyDelete
  10. @..αλεξανδρα..ειναι τοσο θλιμμενο εε;;κατι πρεπει να γινει μ αυτο!!
    φιλια

    ReplyDelete
  11. Ναι, πολυ καλο.
    Ο χρονος το κανει αυτο.
    Παρα πολυ καλο.

    ReplyDelete
  12. @..zero..πολυ χαιρομαι που σου αρεσε..καληνυχτα..

    ReplyDelete
  13. Φεγγαρένια μου,γραφή βελούδο!!!'Οποια κι αν είναι η συνέχεια,εγώ θα περιμένω καθηλωμένη!!!

    φιλιά

    ReplyDelete
  14. Καλημέρα φεγγαράκι μου...Καλώς σε ξαναβρήκα

    ReplyDelete
  15. Έτσι περνάει η ζωή κι αφήνουμε ότι μας άφησε. Όμορφο κείμενο αν και μελαγχολικό. Φιλιά

    ReplyDelete
  16. πόσα πολλά μπορεί να σου αφήσει ένα κείμενο που δείχνει καθημερινή κουβέντα [ωραιότατα δοσμένη] κι όμως στ’ αλήθεια μαρτυράει τόσα πολλά, απρόοπτα, χθόνια, αποτελεσματικά… ανυπομονώ για τη συνέχεια… να μάθω κι άλλα…

    φιλι φιλι

    ReplyDelete
  17. Χίλα συγνώμη αλλά επείγει.Όποιος μπορεί ας διαβάσει παρακάτω.

    http://gmargari.wordpress.com/2007/11/21/troxaio/

    ReplyDelete
  18. @..ψυχη..ελπιζω να σ ευχαριστησω!!φιλια

    ReplyDelete
  19. @..bebe..καλως ηρθες..που εισαι κρυμμενη εσυ;;αντε τωρα θα τα λεμε :)))

    ReplyDelete
  20. @..βασιλη..φαινεται πως εχω μια αδυναμια στα μελαγχολικα..γι αυτο στελνω πολλα χαμογελα :)))

    ReplyDelete
  21. @..γιαννη φιλιππιδη..η γνωμη σου μετραει παντα..σε φιλω

    ReplyDelete
  22. @..island..το ειδα ..ανατριχιαστικο και συγκηνητικο..να παρει η ευχη..
    λυπαμαι πολυ..θα κανω οτι μπορω!!

    ReplyDelete
  23. Aμαν...όχι την καημένη...

    ReplyDelete
  24. φεγγαρένια..

    σε χαιρετώ..ήρθε η ώρα να φύγω από εδώ..!!

    φιλιά ...

    ReplyDelete
  25. Αναμένω τη συνέχεια,

    κάτι μου λέει ότι κρύβει μια έκπληξη...

    :)

    ReplyDelete
  26. Ανατροπές ψυχανεμίζομαι...

    Κι' αυτή η ευλογημένη...δεν τον αδικώ τον κάθε Αναστάση...

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

    ReplyDelete
  27. Χαρούμενη νότα θλίψης. Πικρία που γλυκαίνεται από τα κουλουράκια. Για μια γυναίκα που ναι μεν κάνει υπομονή μα είναι ένα βήμα πριν μία καινούρια αρχή, δική της και όχι δική τους αναγκαστικά
    Καλησπέρα φεγγαρένια, πραγματικά υπέροχο post!

    ReplyDelete
  28. @..patsiouri..καημενη λες;ισως!

    ReplyDelete
  29. @..fatale..λυπηθηκα..αλλα περιμενω απαντηση ετσι;;

    ReplyDelete
  30. @..αγγελε..για εκπληξη δεν ξερω..διαβασε να μου πεις!!

    ReplyDelete
  31. @..φυρδην μιγδην..ποιος να πρωτοφταιει αραγε;;
    φιλια

    ReplyDelete
  32. @..trying escape..ετσι ακριβως..
    σε φιλω!!
    για διαβασε και πες μου

    ReplyDelete
  33. Περιμενω ενα συγκλονιστικο τελος.

    ReplyDelete
  34. Πολυ΄ καλό, μου αρέσιε η ατμόσφαιρα που με βάζει η ιστορία διαβάζοντάς την.
    Υποθετω θα χει πολλές συνέχειες ;

    ReplyDelete
  35. Μου άρεσε πολύ το κείμενο... περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια...Αν και ψυχανεμιζομαι ότι δεν θα είναι πολύ ευχάριστη , θα ήθελα να ήταν διαφορετικά.
    Κάτια

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...