Wednesday, December 19, 2007

φαντασίωση

Είναι στιγμές που δεν περιγράφονται με λέξεις
που τα μάτια δε τολμούν να κοιτάξουν,
άλλα κομμάτια του κορμιού έχουν τον λόγο...


O έρωτας εκείνο το βραδάκι,είχε φωλιάσει ανάμεσα στα σαραντάχρονα μωβ βλέφαρα.Καθόταν σε μία από τις πολλές καρέκλες που βρίσκονταν γύρω από το τραπέζι συγκέντρωσης, σε μία μεγάλη αίθουσα με θέα στα βόρεια της πόλης,κι έπαιζε με ένα στυλό.
Εκείνος,άγνωστος,ήρθε και κάθισε δίπλα της,ίσως πάλι εκείνη,ποιός ξέρει,διάλεξε εξ αρχής την συγκεκριμένη κενή θέση κοντά του!
Αυτός,κρυβόταν σ ένα μακρύ παλτό κονσερβοκούτι,μαύρο ή σκούρο μπλέ,μικρή είχε σημασία.
Αυτή κρυβόταν μέσα σ ένα κατακόκκινο μπουφάν, είχε τα μαλλιά ριγμένα στο πρόσωπο και πάντα την αίσθηση πως κουβαλά τον έρωτα ραμμένο κρυφά στο στρίφωμα της φούστας της,ή κάπου στην αριστερή τσέπη,οπωσδήποτε όχι στην δεξιά,εκεί κατοικούσαν μονάχα η σκέψη,η περισυλλογή κι η λογική!
Έπιασαν την συζήτηση,η μία κουβέντα έφερε την άλλη,αρκετά μεγάλη γιά τα λίγα λεπτά που γνωρίζονταν όμως επαρκής γιά να παρατηρήσει πως
α) ήταν όμορφος
β) είχε προσωπικότητα
γ) ήταν ευτυχισμένη που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή μαζί του
δ) στο αριστερό του χέρι φεγγοβολούσε ένα ολόχρυσο δαχτυλίδι αρραβώνα.
Τους χώριζαν γύρω στα είκοσι με τριάντα εκατοστά.
Λίγα γιά να σταματήσουν το ρίγος και την ερωτική αύρα που της μετέδιδε σταδιακά.
Λίγα γιά να νοιώθει πως σχεδόν την άγγιζε,πως το χέρι του είχε πλησιάσει επικίνδυνα το δικό της!
Λίγα γιά να νοιώθει πως σχεδόν τον άγγιζε,πως είχε διαπεράσει παλτό,σακάκι,γραβάτα,πουκάμισο κι ακουμπούσε το δέρμα του κι ας ήταν σε απόσταση.

Φοβήθηκε,κράτησε στη φούχτα τους παλμούς της,και απομάκρυνε το βλέμμα με σκοπό να αποφύγει το άμεσο κοίταγμα και το πέτυχε.Συγκεντρώθηκε αλλού,σε κάτι που της ήταν αδιάφορο κι ουδέτερο αλλά βολικό. Κι από τη άλλη μετρούσε το βλέμμα του, το ξεσκάλιζε, είχε ακούσει πως η χημεία είναι κοινά αναγνωρίσιμη κι από τους δύο πόλους.Ήταν δυνατόν να το ένοιωθε μόνο αυτή;
-Κι αν; αναρωτήθηκε κι ο φόβος της την τσίμπησε στις ρόγες του στήθους.
-Ό,τι..ό,τι γίνει αποκρινόταν!
Παπαρούνες τα μάγουλα της κι η ζήλεια να την τσιμπάει διπλά και τριπλά,σαν έπαυε να της δίνει τη ίδια προσοχή,να στήνει αυτί στο κτύπημα του κινητού του,σαν τέλειωσε ο χρόνος κι έπρεπε να πουν αντίο.


-Ένα..δύο..τρία..τέσσερα..εννιά..Ξύπνησε.Θυμήθηκε.
Ήταν σ ένα καταπράσινο λιβάδι πνιγμένο στην ευτυχία και λουσμένο στο φως.
Κι εκεί ζούσε μόνο με τον τρόπο που αυτή ήθελε.
Τον κοίταξε..ήθελε να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει μα της φάνηκε πως δεν έβλεπε την ώρα να φύγει.


Του ευχήθηκε Καλά Χριστούγενα με βιασύνη περισσότερη από όσο θα έπρεπε.
Και μετά τίποτα.
Άρπαξε το μπουφάν της στα χέρια.
Σχεδόν κατρακυλούσε φεύγοντας τις σκάλες,και πίσω της έτρεχαν κι οι δυό,η σκιά της κι εκείνος ο έρωτας να κρέμεται από τις ξηλωμένες ραφές της φούστας της.


υ.γ.αναρωτιέμαι εάν κάποια πράγματα συμβαίνουν μέσα μας πραγματικά,ή τα κάνουμε να συμβαίνουν,αν ουσιαστικά φαντασιωνόμαστε τα ίδια μας τα συναισθήματα επειδή τα έχουμε απολυτη ανάγκη ή αν πραγματικά σημεία του κορμιού έχουν τον απόλυτο έλεγχο και το πάνω χέρι στις εκάστοτε στιγμές μας!

25 comments:

  1. Μισή Ώρα

    Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
    ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
    όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
    Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της Τέχνης
    κάποτε μ' έντασι του νου, και βέβαια μόνο
    για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
    η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
    Έτσι στο μπαρ προχθές -βοηθώντας κιόλας
    πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός-
    είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
    Και το κατάλαβες με φαίνεται,
    κ' έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
    Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
    μ' όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
    χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
    χρειάζονταν νάναι το σώμα σου κοντά.

    Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

    Καλησπέρα Φεγγαραγκαλιασμένη

    ReplyDelete
  2. Μου αρεσουν παρα πολυ αυτα τα ποστ.
    Τα ποστ σου.

    ReplyDelete
  3. @..κουκε..μου..εμεινα αφωνη για αλλη μια φορα..λεω ειναι Αυτος..

    καβαφης λοιπον..

    τελικα ολοι μα ολοι τις ιδιες στιγμες ζουμε..μα τοσο καρμπον πια;;

    σ ευχαριστω..φιλι

    ReplyDelete
  4. @..zero..τα ποστ μου..η καταθεση της ψυχης μου;

    σ ευχαριστω..φιλι

    ReplyDelete
  5. Τό μυαλό είναι η αρχή όλων.
    Εκεί γίνονται οι χημείες, τα συνεσθήματα, οι φαντασιόσεις, οι έλξεις.
    Και το τέλος όλων, όταν αποφασίζει να τραβήξει γραμμή, να τα διαγράψει όλα και "να πάρει τό μπουφάν και να φύγει"
    Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι ήταν η σωστή απόφαση????????
    Μονο τό σύμπαν γνωρίζει.

    http://www.youtube.com/watch?v=iDrUA8F7Vn8

    Ζεστή Καλησπέρα

    ReplyDelete
  6. @..alexis.b...χμμ ναι αλλα κι ο απο την αντιθετη πλευρα,ο αλλος δεν εβλεπε την ωρα να φυγει..

    ποτε και για οτιδηποτε δεν μπορεις να ξερεις αν εχεις παρει την σωστη αποφασισει..παντα θα σε παιδευει η αλλη πλευρα,το αν..το ισως..

    μ αρεσουν τα τραγουδακια σου..μονο που αυτο δεν καταφερα να πεισω τον υπολογιστη μου να μου το εμφανισει..

    φιλιαα!!

    ReplyDelete
  7. Δεν έβλεπε την ώρα να φύγει ο άλλος????
    Ε τότε αντ' αμμο τσιμέντο!!!!!!!!!
    Στό καλό, και μέ την νίκη!!!!!!

    ReplyDelete
  8. Γειά σου φεγγαραγκαλιές,
    μου αρέσει το σπίτι σου, είναι ζεστο... να ΄ρθείς και στο δικό μου ν'ανταποδώσω τη φιλοξενεία.
    Τίποτα δεν σου συμβαίνει αν εσύ κατά βαθος δεν θέλεις να σου συμβεί.Ακόμη και όταν λες: μα δεν το επεδίωξα.... συνέβη... ακόμη και τότε, εσύ έχεις αφήσει τα κλειδιά στην πόρτα κι εκείνος που προσκάλεσες, ανοίγει και μπαίνει.
    Είναι ελεύθερα τα ταξίδια στο μυαλό.... χωρίς εισιτίρια, χωρίς ελεκτές, χωρίς αφετηρίες και προορισμούς. ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ FREEWAYS. Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΣΑΣ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΑΝΕΥ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ ΠΤΗΣΗ ....

    http://nefelomata.blogspot.com/

    ReplyDelete
  9. Ξερεις πολλες φορες ειναι τοσο εντονη η επιθυμια για κατι που ειναι σαν να το ζουμε.Η φαντασια μας πλαθει κοσμους μαγικους, επιθυμητους,ονειρεμενους.Αποδεκτης το κορμι μα και η ψυχη.

    ReplyDelete
  10. Αυτο το έχουμε αναρωτηθεί όλοι μας φαντάζομαι σε κάποιες στιγμές της ζωής μας...τα έχουμε ανάγκη τα συναισθήματα είναι αλήθεια.

    Πολύ όμορφα το έδωσες στο κείμενό σου κοπέλα μου...όλα όσα αισθανόταν και είναι δύσκολο να περιγράψεις συναισθήματα....

    ReplyDelete
  11. Αραγε το νιώθει και ο άλλος?Σίγουρα? η τρως χυλόπιτα?

    ReplyDelete
  12. Λατρεύω το κοκκινο..... και περιττο να σου πω πως γραφεις ομορφες ιστοριες

    ReplyDelete
  13. πολυ ομορφη ιστορια, οπως ολες που εχω διαβασει σε αυτο το blog..

    η ερωτηση σου στο τελος μαλλον θα παραμεινει αναπαντητη..ουτε εγω ξερω..

    μια ομορφη μερα!
    φιλια
    :)

    ReplyDelete
  14. Γράφω δέυτερη φορά το σχόλιό μου γιατί ο blogger τα έκανε να μην πω τι και με πετάει έξω με το wordpress.Μετράω μέχρι το 10 και τώρα που ηρέμησα ξαναγράφω...

    Ναι συμβαίνουν πραγματικά.
    Κι αν τα φαντασιωνόμαστε είναι γιατί η διαίσθησή μας, μας λέει ότι κάτι συμβαίνει εδώ πραγματικά.
    Δεν μιλάμε βέβαια για καταστάσεις που φτάνουν στα όρια της φαντασιοπληξίας.

    ReplyDelete
  15. Μμμμμμ...λάθος άνθρωπος θα σχολιάσει...τελευταία πιστεύω τρομερά στη δύναμη της ψευδαίσθησης...

    ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!

    ReplyDelete
  16. @..νεφελη..τα ταξιδια του μυαλου,ειναι η φυγη απο την ρουτινα της καθημερινοτητας..
    ομως τα ταξιδια που ερχονται μονα τους;που δεν ελεγχουμε;ισως ειναι αυτα που οπως λες αφηνουμε να μας επιρεασουν εχοντας χαραμαδες ανοιχτες..
    μα κλεινουν ποτε οι χαραμαδες;
    καλως ηρθες

    ReplyDelete
  17. @..πρασινο λικερ..ναι το πιστευω αυτο..δημιουργουμε το δικο μας παραμυθι!!εχει κι αυτο το σκοπο του..φιλια

    ReplyDelete
  18. @..τρελοφαντασμενη..οταν ειμαστε πιο ευαλωτοι,οταν περναμε δυσκολα οταν θελουμε να ξεπερασουμε καταστασεις,τοτε δημιουργουμε αυτη την αναγκη..
    ολα στο μυαλο μας λοιπον..τι κριμα!

    ReplyDelete
  19. @..χελωνα..χα χα..εμεις εδω στη θεσσαλονικη το λεμε μπουγατσα..κι επειδη αυτες τις μερες κανει πολυυυ κρυο,ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ ΜΕ ΧΙΟΝΙ οπως λεει κι ενας φιλος μου Αθηναιος παρακαλώ!!

    ReplyDelete
  20. @..μαρια νικολαου..χμμ θυμαμαι πως πρεπει να την εχω δει σ εσενα αυτη τη φωτο..αλλα επειδη την ειχα ξεδιαλεξει κι εγω απο το site ,μπηκα στον πειρασμο..
    δε μπορεις να φανταστεις ποσο μου αρεσει να γραφω ιστοριες!!
    σ ευχαριστω..φιλια

    ReplyDelete
  21. @..tzotza..τι καλες κουβεντες..τι καλες!!να κατι τετοια μου λετε και μετα..
    φιλι με φεγγαροσκονη..

    ReplyDelete
  22. @..αμο..εγω να δω τι θα κανω που εχει κολλησει ο ταρανδος στην τιτλο του μπλογκ και δε μπορω να τον αξαφανισω..λεω να μπω στο template εκει που ειναι ολα κωδικοποιημενα..κι οποιον παρει ο χαρος!!

    φιλια

    ReplyDelete
  23. @..patsiouri..μα εχεις δικιο..πιστευω κι εγω στην δυναμη της ψευδαισθησης..και την πραγματικοτητα την αντιλαμβανεσαι μετα..και πεφτει το γελιο..

    ReplyDelete
  24. ο ήλιος έξω είναι υπέροχος η αθήνα είναι μαγική σήμερα
    και αυτό που γράψατε μάλλον δεν ήταν άσχετο με την μαγική φύση του έξω....

    χρόνια σας πολλά...

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...