Sunday, February 10, 2008

αφιερωμένο από ένα φίλο


Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα, που ζούσε σε ένα πολύ όμορφο κάστρο, σε μια πανέμορφη χώρα. Το δωμάτιο της ήταν στον ψηλότερο πύργο, στολισμένο με χρυσάφια και πολύτιμα πετράδια. Κάθε μέρα ξυπνούσε με συντροφιά το γλυκό φώς του ήλιου. Άλλωστε εκεί δεν έβρεχε ποτέ! Κάπως έτσι είχε ξεκινήσει το παραμύθι και τελείωσε με το κλασικό «και έζησαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα».
Σίγουρα καλύτερα.
Κανείς δεν μας έγραψε ποτέ λεπτομέρειες γι’ αυτό το «έζησαν αυτοί καλά». Τι έγινε άραγε μετά; Μήπως ο πρίγκιπας ήταν καλός για περιπέτειες, αλλά τελικά όχι τόσο καλός σύζυγος; Μήπως την απατούσε με τις υπηρέτριες του κάστρου; Μήπως αυτή τον απατούσε με άλλο Βασιλόπουλο (και του πουλιού το γάλα); Μήπως αυτός δεν ήθελε παιδιά; Μήπως αυτή όταν έκανε τα παιδιά ξέχασε να είναι γυναίκα; Σε όλα αυτά και πολλά περισσότερα ερωτήματα δε μας απάντησε κανείς.
Τη δικιά της απάντηση δίνει η ίδια η, γερασμένη πλέον, βασίλισσα (πρώην πριγκίπισσα). Δήλωσε ότι ποτέ δε διάλεξε αυτό το ρόλο, όπως και ότι άλλο συνέβη στα τόσα παραμύθια. Ποτέ δεν ήθελε, κάποιος σεξουαλικά ανικανοποίητος και φαλλοκράτης ψευτοσυγγραφέας, να την περιγράφει σαν πεντάμορφη, αγνοώντας τον ψυχικό της κόσμο και τις σκέψεις τις. Σκέφτεται επίσης ότι, αν δεν αποτελούσε μέρος ενός παραμυθιού, θα είχε τη δυνατότητα να διαλέξει τον τρόπο ζωής της. Θα ήθελε να βγει έξω από τα κάγκελα και τα πέτρινα μουχλιασμένα ντουβάρια του κάστρου. Θα ήθελε να δει μικρά ζεστά ανθρώπινα σπίτια, με χαρές και στεναχώριες. Θα ήθελε να γνωρίσει πραγματικούς ανθρώπους που δεν βρίσκονται εκεί για ντεκόρ. Θα ήθελε να ζήσει και τη νύχτα. Θα ήθελε να νιώσει το κλάμα του ουρανού στο δέρμα της, κάποιο χάραμα γυρνώντας στο σπίτι.Θα ήθελε να πάρει αυτή της αποφάσεις και όταν μεγάλωνε να είχε πραγματικές αναμνήσεις και όχι ξεθωριασμένες σελίδες από ανακυκλωμένο χαρτί.
Τώρα όμως είναι πλέον αργά, για τη βασίλισσα… όχι όμως και για σένα.
«Σβήσε όλα τα παραμύθια που έχουν γράψει οι άλλοι για σένα, και γράψε την ιστορία της δικιάς σου ζωής, όπως την θες»
Aυτά ήταν τα τελευταία λόγια της βασίλισσας, και ζήσαμε εμείς…
το παραμύθι αυτό είναι γραμμένο, εμπνευσμένο και αφιερωμένο από τον http://derekenaris.blogspot.com/

19 comments:

  1. ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ!!!! ΨΑΓΜΕΝΟ!!!!
    πολυ καλο!

    ReplyDelete
  2. Πόση αλήθεια έχει αυτό το "παραμύθι"!!! ;))

    φιλάκια,φεγγαρένια μου...

    ReplyDelete
  3. Παραμυθένια όμορφο ιστολόγιο
    Την καλησπέρα μου.
    Angel kiss

    ReplyDelete
  4. τα παραμυθια ειναι διοδοι ασφαλειας. γι αυτο ποτε κανεις δε σκεφτεται κατι αλλο περα απο ροδινη ζωη μετα το "ζησανε αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα..".
    υπεροχο ποστ.
    καλη εβδομαδα

    ReplyDelete
  5. Με μπερδέψατε! Ποιος έγραψε αυτό το υπέροχο αντιπαραμύθι τελικά;
    Τέλος πάντων όποιος και να το γραψε, επαναλαμβάνω το ίδιο σχόλιο:

    Ξέρεις γιατί όλα τα παραμύθια και οι Ελληνικές ταινίες έχουν χάπι έντ, τέλος καλό και όλα καλά;
    Γιατί μένουν στάσιμα σε ένα χάπι σημείο.
    Η ζωή συνεχίζεται όμως και πέρα από εκείνο το σημείο, με όλα τα απαραίτητα σκαμπανεβάσματά της.

    Φιλιά!!

    ReplyDelete
  6. Τι γλυκό και επαναστατικό παραμύθι έγραψε(ς)! Συγκλονιστικό αυτό μόνο έχω να πω που μόνο μια γυναίκα που σέβεται το ρόλο της στον κόσμο μπορεί να γράψει, πολλά φιλιά καλή εβδομάδα

    ReplyDelete
  7. αλλαγές οσμίζομαι... αλλά στο μέλλον... σε κακό μονοπάτι βρίσκεστε... μπορεί και σε καλό ... η ηρωίς είναι έτοιμη να πλερώσει στον ταμία??? θέλουν προσοχή προσοχή προσοχή τα βήματα της καταστροφής ή της αλλαγής...

    ReplyDelete
  8. Θα γίνω λίγο "πνέυμα αντιλογίας", ίσως και πεζή μ'αυτό το σχόλιο.
    Εμείς (εγώ) που και μικρά ζεστά σπίτια είδαμε, και το κλάμα του ουρανού το ζήσαμε σε ποτάμια, και πραγματικούς ανθρώπους γνωρίσαμε, καλούς αλλά και τόσο σκληρούς όσο η πραγματικότητα, δεν θα θέλαμε να ήμασταν για λίγο πριγκίπισσες;
    Να τα δούμε όλα παραμυθένια πλασμένα;
    Προσωπικά θα το ήθελα.
    Καλή εβδομάδα :)

    ReplyDelete
  9. Μπράβο! Εξαιρετικό!... Δεν ξέρεις τί νέους δρόμους μας ανοίγεις!...

    ReplyDelete
  10. Τελικά ακολουθόντας την άκρη από το κουβάρι, λες κι από κάποιο άλλο παραμύθι ξεκινόντας ... βρέθηκα, βγαίνοντας από το ξεφωτο του δάσους ... στο δικό σου παραμύθι!

    Αχ, πόσο με μπερδεύει ο τίτλος. Λοιπόν κάποιος φίλος στο αφιέρωσε;
    Εσύ δεν το αφιερώνεις ;;;

    Και πόσο καμιά φορά τα παραμύθια με την ζωή μας την πραγματική δεν μοιάζουν ...

    Μα, όσο κι αν αυτό το τέλος έσυ δίνεις, χμ ... πάντοτε υπάρχουνε ανατροπές . Αυτές βέβαια συμβαίνουν στην αληθινή μας την ζωή, αρκεί η καρδιά μας ολοκληρωτικά να μην έχει νεκρωθεί... και τότε είναι που υπαρχει ,εστω απλά σαν πιθανότητα, η ζωή μας με παραμύθι να μοιασει ...

    Ενας φίλος ...

    ReplyDelete
  11. Διαβάζοντας το ποστ (που είναι παραμυθένια γραμμένο) και τους "προλαλήσαντες" καταλήγω κι εγώ στο συμπέρασμα (που άλλοι έβγαλαν πριν από μένα): ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΣ ον ο άνθρωπος!

    ReplyDelete
  12. Φεγγαραγκαλιασμενη μου ,
    ειναι δυνατον ποτε μια βασιλισσα να ζει ''την δικη της'' ζωη?Εδω οι απλοι ανθρωποι και δεν τη ζουνε!!!

    Πολυ ωραιο θεμα!Φιλια!

    ReplyDelete
  13. Πω Πω !!!
    Εκτός έδρας βλέπω βροχή από σχόλια! Τι σου είναι οι γνωριμίες.
    Πρέπει να σου δίνω και τα άλλα κείμενα μου, να τα ανεβάζεις εσύ μπας και δω καμιά άσπρη μέρα. Χιχι.

    Άντε καλή Τετάρτη σε όλες τις πριγκίπισσες που απεργούν ;)

    ReplyDelete
  14. Φεγγαρενια μου δεν σου κρυβω οτι θα ηθελα να βλεπω την ζωη εστω και για λιγο απο την πλευρα της πριγκιπισσας.
    Γιατι οχι να μην εχουν ολα Happy end.
    Eσυ μεσα απο το κειμενο στο βιβλιο σου εδωσες το δικο ςου happy end στην ιστορια που αναφερεις.Ποσο δικιο εχεις.Ολο προσπαθειες πρεπει να κανομε για να κερδισομε λιγα ψιχουλα αγαπης.Ξανα προσπαθειες για να ειναι ολα τελεια.Ποσο δυναμη χρειαζεται τελικα να πεις ενα μεγαλο οχι αντι να μενεις .Ποσο καλα νιωθεις ακομα και αν εισαι μια πριγκιπισσα να πεταξεις ,να τρεξεις πανω σε ενα ασπρο αλογο προς την ελευθερια.

    ReplyDelete
  15. Τώρα να σου πω την αλήθειά μου, φεγγαρένια μου, εγώ την πριγκίπισσα πολύ τη ζήλεψα, κι ας λέει ό,τι θέλει στα γεράματα. Καθόλου δεν θα με χάλαγε να ζούσα σ' ένα κάστρο -έστω και μουχλιασμένο- να 'χα τα πετράδια μου (θα 'φτιαχνα και τα κοσμήματά μου χωρίς να σκάω ένα κάρο λεφτά), να 'μουν πεντάμορφη (δεν βλέπω σε τι θα έβλαπτε τον ψυχικό μου κόσμο), να 'χα κι έναν πρίγκιπα στα πόδια μου (κι ας με κεράτωνε και με τις υπηρέτριες, σκασίλα μου!).
    Και μη μου απαντήσεις, please, κάτι του στιλ "να γίνω πριγκίπισσα στη δική μου ζωή", γιατί όταν γυρνάς σπίτι σου ξεπατωμένη, με τα πόδια τούμπανο και μια φάτσα σαν ανάποδο γαμώτο, όχι πριγκίπισσα δεν μπορείς να γίνεις, άντε να τα καταφέρεις - και μιλάμε για μεγάλα ψυχικά αποθέματα - να διαβάσεις κανένα blog ;-)

    ReplyDelete
  16. Τέλειο το παραμύθι αλλά καίγομαι να πάω κάτω να διαβάσω για το Μπάρτον, οι απόψεις διίστανται, εγώ τρελλάθηκα αλλά οι φίλοι που έστειλα να το δούν με καταράστηκαν!

    ReplyDelete
  17. πεστα χρυσοστομη!!!

    ReplyDelete
  18. Φεγγαραγκαλιά, καλή σου μέρα
    Δημιούργησα ένα blog, με την ονομασία "Κλέφτρα Κίσσα" (http://kleftrakissa.blogspot.com/), στο οποίο "εκθέτω" κείμενα άλλων bloggers, που τους τα έχω "κλέψει".
    Περισσότερα, μπορείς να βρεις και να διαβάσεις στην πρώτη μου ανάρτηση:
    http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html
    Επειδή μεταξύ των αναρτήσεων που έχω κλέψει περιλαμβάνονται και
    δικές σου, θεώρησα σκόπιμο να σε ενημερώσω σχετικώς, ώστε αν έχεις οποιαδήποτε αντίρρηση για την "κλοπή" αυτή να με ενημερώσεις και να κατεβάσω τις σχετικές αναρτήσεις μου.

    Ευχαριστώ
    Seagull
    http://seagullstefanos.blogspot.com/

    Υ.Γ. Αφήνω σχετικό σχόλιο κάτω από κάθε πρωτότυπη ανάρτηση, για ευνόητους λόγους

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...