Saturday, May 03, 2008

ο κύριος Αντωνάκης

O Αντώνης
Έβγαλε τα κλειδιά από την τσέπη του και ξεχώρισε της εξώπορτας. Έκανε ολόκληρη προσπάθεια να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά, χρησιμοποιώντας το αριστερό χέρι, κρατώντας με δυσκολία τον σταυρωτό σπάγγο που έδενε μία ολόκληρη κούτα βιβλία με το δεξί, παλιοδιαβασμένα μα χρειαζούμενα για την έρευνα που ετοίμαζε. Ευτυχώς είχε αλλάξει πρόσφατα την κλειδαριά, ως διαχειριστής της πολυκατοικίας και το κλειδί γλυστρούσε αντί να μαγκώνει στο πρώτο γύρισμα δεξιά.
Ανέβηκε ασθμαίνοντας τα είκοσι σκαλιά και κάλεσε το ασανσέρ.
Έσυρε σχεδόν την κούτα με τα βιβλία ως το εσωτερικό του ανελκυστήρα κι έκανε να μπει μέσα, όταν άκουσε μια φωνή..
Η Βίκυ
-Μισό λεπτό..μισό λεπτό..περιμένετε σας παρακαλώ..βιάζομαι.
Ήταν λεπτή και σκερτζόζα, όμορφη όχι, ευγενική ναι, ντυσιματάκι απλό, λιτό και νεανικό, μια φουστίτσα περισσότερο σαν ζώνη φαρδιά περασμένη στους γοφούς, κι ένα κολάν λεπτό σα καλσόν, μπλουζάκι με χαμηλό ντεκολτέ, στήθος μικρό, μπούστο άδειο, λευκό δερμάτινο στο ένα χέρι, στο άλλο τα κλειδιά, σπιτιού, αυτοκινήτου και εξώπορτας, ντλιγκ ντλονγκ όλα στο ίδιο πορτ κλε να ακολουθούν τις κινήσεις χεριών και σώματος με περίσσια χαριτωμενιά και δύναμη.,
Έτρεξε, ή τουλάχιστον έδειξε πως έτρεχε από ευγένεια, που την περίμενε με την πόρτα του ανελκυστήρα ανοιχτή, τακ τακ τα τακουνάκια της στο γλιτσιασμένο μάρμαρο, οικοδομή πολλών διαμερισμάτων, 35 και πάνω, κι ακόμη περισσοτέρων ετών, τι να σου κάνει το συνεργείο καθαρισμού δυό φορές την εβδομάδα και μάλιστα σήμερα μετά από πενθήμερη αργία.
Καλησπέρα μουρμούρισε και κατέλαβε την θέση της στον λιγοστό αέρα του ασανσέρ, ήταν από εκείνα που μπαίνοντας έπρεπε να κλείσεις πίσω σου και δύο μικρά πορτάκια πέρα από την κεντρική, αχ πόσο βιάζομαι κύριε Αντωνάκη μου είπε, χρόνια σας πολλά, περάσατε καλά; κι από μέσα της.. μμχχχ… ο ξυνός του πέμπτου.. ήταν ανάγκη; σκέφτηκε.
Δεν της πέρασε όμως απαρατήρητη η κολώνια του, Calvin Klein, ήταν σίγουρη και μάλιστα αυτή στο μαύρο πλακέ μπουκάλι, η αγαπημένη της και της έκανε εντύπωση, μεγάλη εντύπωση πως σήμερα ο ανάλατος κύριος Αντωνάκης του πέμπτου, δε κουβαλούσε μαζί του εκείνη την γλυκερή, ξηρή μυρωδιά του πούρου του που της έφερνε στο νου κατάδυση σε χιλιάδες καπνόφυλλα ψημένα στον ήλιο της Αβάνας.
Της απάντησε με ύφος σοβαρό, την κοίταξε δε την κοίταξε κάτω από τα γυαλιά του, χαχα η ξιπασμένη του τετάρτου σκέφτηκε μέσα του κι άρχισε να ασχολείται ξανά με την κούτα του..δεν είστε η μόνη που βιάζεται δεσποινίς, μουρμούρισε κι ένα τυπικό χρόνια πολλά και κάθισε ακίνητος με το πρόσωπο στραμμένο προς την έξοδο του ασανσέρ, αφού πάτησε το κουμπί που έγραφε τον αριθμό 4.
Το ασανσέρ
Ίσα που χωρούσαν δύο άτομα στον αργόσυρτο παμπάλαιο ανελκυστήρα, που βαρυγκομώντας ανέβαινε στα ψηλά. Αυτή, κτυπούσε το τακουνάκι της πάνω κάτω ρυθμικά, αυτός πίεζε την μύτη του αριστερού του παπουτσιού στην φυσική εσοχή ανάμεσα στο πλαστικό, βρώμικο δάπεδο και την χαρτόκουτα του, σε πλήρη αμηχανία αμφότεροι.
Δεν πολυχωνεύονταν κι αν μιλούσαν μεταξύ τους ήταν τυπικά κι από ευγένεια. Ήταν υπερβολικά τζιμπζίκα, έτσι την αποκαλούσε αστειευόμενος ο από πεποίθηση εργένης, κάθε φορά που γινόταν ομαδική συγκέντρωση των ενοίκων της πολυκατοικίας και του έμπαινε, συνήθως οι διαφωνίες τους κατέληγαν σε καβγά κι ένα ποτάμι λέξεων προσπαθώντας να πείσουν ο καθένας με τα δικά του επιχειρήματα τον άλλον.
Καπάκι η συνάντηση μετά με τους γείτονες από δίπλα.
Εκεί να δεις κουτσομπολιό, εκεί να δεις καζούρα..
-Σε γουστάρει βρε το κοριτσάκι γι αυτό σου τα λέει χύμα..τον πείραζαν γελώντας πονηρά.
Και να τα κοφτά γελάκια και να οι υπαινιγμοί.
Η διακοπή
Τρεμόπαιξαν τα φώτα..αχ παναγιά μου ακούστηκε η μικρή..
Μπαα τίποτα δεν είναι την καθησύχασε.
Λάθος του γιατί σε δυό λεπτά βυθίστηκαν στο σκοτάδι και το ασανσέρ σταμάτησε μ ένα υπόκωφο γκντουπ σε κάποιο μεσοπάτωμα..
Αχ ακούστηκε ξανά. Ξεφυσούσαν και οι δύο.. Και τώρα;
Άρχισαν να κτυπούν κι οι δυό την πόρτα. Άρχισαν να φωνάζουν. Μάταια. Ψυχή δεν ακουγόταν.
Ουφφφ.. είναι άδεια η οικοδομή..25 του Μάρτη..απόγευμα..είναι νωρίς ακόμη..είπε μ ένα ξεψυχισμένο νάζι η μικρή και έκανε μια απότομη κίνηση, από αυτές που προκύπτουν μετά από έναν έντονο εκνευρισμό.
Σκόνταψε με τη μύτη των παπουτσιών της στην κούτα του. Ψηλάφισε με τα χέρια. Αει στο καλό ..τι είναι πάλι τούτο..βόγκηξε.κι έκατσε πάνω, περισσότερο γιατί της ξέφυγε το κέντρο βάρους του σώματος της παρά γιατι το ήθελε.
Άναψε αναπτήρα. Φώτισαν για λίγο τα πρόσωπα τους.
Χαμογέλασε, την είδε έτσι μια χουφτίτσα γατάκι όλο νάζι και έβγαλε ένα γελάκι πνηχτό.
-Βρε λες να …σκέφτηκε..
Γκουχ γκουχ έβηξε κι έδιωξε με τα χέρια έναν αόρατο εχθρό, που τρύπωνε με το έτσι θέλω στα βάθη του λαιμού του..
Τα χέρια του διώχνωντας βρήκαν το πρόσωπο της, συγγνώμη κύριε Αντωνάκη του είπε .
Αλλά μέσα στο σκοτάδι..μπερδεύτηκαν πρώτα τα χέρια τους, έπειτα οι ανάσες και οι ομιλίες τους..
Βρήκε το πρόσωπο της κι έμεινε εκεί, κι ήταν ένα ελαφρύ άρωμα κολώνιας που τον συνεπήρε, βοήθησε και το σκοτάδι, έμειναν εκεί κι άρχισαν να ψάχνουν και να χαιδεύουν, σιωπηλά, δίχως ήχο, μόνο ανάσα και σκοτάδι και μυρωδιά πλαστικού μαζί με το άρωμα του σώματος της, και του δέρματος του.
Χάιδευε ένα σώμα λεπτό κι ευλύγιστο, του φάνηκε αιώνας έως ότου ακουμπήσει τα χείλη της, έως ότου τα τραβήξει μέσα στα δικά του και νοιώσει την γεύση του στόματος της, αυτού του στόματος που τόσες και τόσες φορές του έβγαζε με αναίδεια γλώσσα στις διάφορες συνεδρίες.
Η Βίκυ δεν έβλεπε μήτε την μύτη της στο σκοτάδι, μόνο αισθανόταν, πρώτα μία απόγνωση, έπειτα πως έπρεπε να δικαιολογηθεί για την απροσδόκητη προσγείωση της και μετά, μετά το σώμα του κυρίου Αντωνάκη του πέμπτου να πέφτει επάνω στο δικό της.
Ούτε που μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί αν τον καλόβλεπε ή όχι, σηκώθηκε όρθια και τον άφησε να μαλάξει τα στήθια της, να της τραβήξει προς τα κάτω το κολάν, να σηκώσει την φούστα της και να τριφτεί επάνω της με πάθος και δύναμη.
Τριβόταν και προσπαθούσε ο Αντωνάκης, άλλωστε ο χρόνος ήταν με το μέρος του, βογγούσε και λαχάνιαζε, μα το μόριο του δεν ακολουθούσε τις σκέψεις του, τις κινήσεις, τον πόθο του..Φούντωνε και κοκκίνιζε, ευτυχώς που τον έκρυβε το σκοτάδι, αγκομαχούσε, τριβόταν και ήλπιζε μα τίποτα..μάταια..
Η κυρία Ειρήνη
Το ασανσέρ, κινιόταν παράλληλα με τον δικό του ρυθμό, γουργούριζε παράξενα και θυμωμένα, σαν να τον επέπλητε για αυτή του την ανικανότητα της στιγμής, τόσο που η κυρία Ειρήνη του δεύτερου, άνοιξε την πόρτα της και κοίταξε ψηλά..
-Τι γίνεται εκεί επάνω; Φώναξε και ξαναφώναξε μα απάντηση δεν πήρε.
Έπειτα γύρισε στο σπίτι της και πήρε τηλέφωνο την πυροσβεστική.-
Είχαμε διακοπή ρεύματος είπε..μάλλον κάποιοι έχουν κλειστεί στο ασανσέρ και κούνησε το κεφάλι της όλο υπονοούμενα.
-Αμ θα σας βρω εγώ ποιοι είστε πουλάκια μου.σκέφτηκε και γέλασε για το κοτσομπολιό που θα χαιρόταν τις επόμενες μέρες.
Η πυροσβεστική έκανε ένα μισάωρο να έρθει.
Ο κύριος Αντωνάκης .βγήκε με στημένους ώμους και όρθιο το κεφάλι, τινάζοντας το σακκάκι του με ύφος σαράντα καρδηναλίων.
Η Βίκυ ζήτησε ναζιάρικα να την αφήσουν να ψάξει με την ησυχία της το κούμπωμα του σκουλαρικιού της..
Η κυρία Ειρήνη συνέχισε να κουνάει το κεφάλι της όλο υπονοούμενα..βρε δε θα ερχόταν η γειτονισσα η κυρα Μάρθα από το εξοχικό, να δεις πόσα θα είχαν να πουν..

Δεν ξέρω εάν έτυχε ή αν ήταν εσκεμμένο, αλλά ο Αντωνάκης με την Βίκυ δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Ούτε απάντησε σε οποιαδήποτε ερώτηση αφορούσε την ωριαία συμβίωση του μαζί της.. και γιά το ότι αποδείχτηκε ''τζούφιος'' τσιμουδιά.

Κι ας οργίαζε η φαντασία των γειτόνων του..από καζούρα δε..
Αν ήξεραν κι όλας…

57 comments:

  1. Ωραία η τζιμπζίκα αλλα ο τζιμπζίκος ζούφιος.Κρίμα ρε το φουκαρά.
    Μονορούφι βγήκε .Γλυκιά γραφή στο λέω και ας μην το πιστεύεις , μόνο να γράφεις όσο μπορείς.

    ReplyDelete
  2. Φεγγαρενια εχεις μεγαλο οιστρο γραφης ...με την ανοιξη εκτιναχθηκες στα αστερια...
    Μπραβο κοριτσι μου.

    ReplyDelete
  3. Κρίμα ... το άγχος του θα έφταιγε ... είμαι σίγουρη ...
    Καλημερες !!!

    ReplyDelete
  4. ...έτσι.Στα ξαφνικά και στα απροσδόκητα...ανίκανοι όλοι γινόμαστε.Ή μήπως πάλι όχι;...

    Φιλί

    ReplyDelete
  5. Βρε, βρε τον κυρ-Αντωνάκη, μήπως φταίει το πολύ διάβασμα?Τι θα του έλεγε η γειτώνισα? Πού πας βρε γερομπισμπίκι με τη μικρούλα?
    Αλήθεια τώρα, μήπως είσαι συγγραφέας?
    καλημέρα

    ReplyDelete
  6. @..rvagos..
    μου αρεσει οταν κατι δικο μου μπορει να γινει απολαυστικο για τους αλλους..
    θα ηθελα να δω το χαμογελο σου
    :)
    καλο απογευμα να εχεις..

    ReplyDelete
  7. @..faraona..
    λες;λές να μου φταιει η ανοιξη;

    δε βαριεσαι..ας ειμαστε μονο καλα..κι ολα τα υπολοιπα..γινονται

    χαιρομαι που σου αρεσε
    φιλι

    ReplyDelete
  8. @..ιφιγενεια..
    εγω παλι λεω..πως η υπερβολικα μεγαλη εμπιστοσυνη στον εαυτο του εφταιγε..

    :)))

    καλο απογευμα

    ReplyDelete
  9. @..anima..
    υποθετω πως θα πρεπει να ισχυει αυτο..για ολους..
    αλλα βρε παιδι μου..αν δε το μπορεις..τι το ξεκινας;σωστα;

    φιλι

    ReplyDelete
  10. @..sofia..

    εγω παντως θα του ελεγα,πως τα μεταξωτα βρακια θελουν κι επιδεξιους κωλους..αυτο θα ελεγα στον καθενα μας..
    και στον εαυτο μου βεβαιως..

    φιλι

    ReplyDelete
  11. ...μα έτσι,σαν παιχνίδι.Για να αυτοεπιβεβαιωθείς.Για να δείξεις ότι μπορείς.Κι ας ξέρεις πως...

    ReplyDelete
  12. Καλά ..όποιος έχει ταλέντο φαίνεται..!!

    Γλυκιά γραφή ..να γράφεις πάντα έτσι !!

    Φιλιά Πολλα

    ReplyDelete
  13. @..anima..
    αλλωστε η προσπαθεια μετραει!το παιχνιδι!η διαδικασια!
    κι οσο για το αποτελεσμα..σιγααα τωρα μη μας νοιαξει..αλλωστε τι ειχαμε τι χασαμε..

    τωρα θυμηθηκα εκεινο το περιβοητο..
    τι εγινε γερομπισμπικη;την χουφτωσες;
    απο ποια ελληνικη ηταν;

    ReplyDelete
  14. @..fatale..

    ναι ναι..αντε κανονισε κανενα party time εσυ..τωρα ομως πριν τις κοψω τις φλεβιτσες μου ναι;
    θελω αεραααα λεμε..

    φιλι

    ReplyDelete
  15. αν θυμάμαι καλά,"κάτι κουρασμένα παληκάρια".Αναφέρεσαι βέβαια στην ατάκα του Παπαγιαννόπουλου προς τον Κωνσταντάρα.
    Και που ΄σαι;Μερικές φορές όμως μας νοιάζει και το αποτέλεσμα.Σωστά;

    ReplyDelete
  16. @..anima..

    εμενα προσωπικα παντα μ ενδιαφερει και μ ενδιεφερε το αποτελεσμα..

    τον Αντωνακη μου ..δεν ξερω ;)

    ReplyDelete
  17. Έτσι αγαπημένη μου.Έτσι.Προσυπογράφω...

    ReplyDelete
  18. Καλώς ήρθες και καλωσόρισα.

    ReplyDelete
  19. @..κωνσταντινα..

    καλως ηρθατε..περιμενουμε νεα..βεβαιως..

    φιλια

    ReplyDelete
  20. Πάρα πολύ όμορφο κείμενο.. :)
    Μπράβο, καλό μήνα και καλή εβδομάδα!

    ReplyDelete
  21. Τελικά,φεγγαρένια μου,είναι αλήθεια!Όταν ένας άντρας και μια γυναίκα βρεθούν μόνοι σε ένα χώρο,ξυπνάει πάντα ο ερωτισμός!Ανεξαρτήτου...αποτελέσματος:))

    φιλί γλυκό!

    ReplyDelete
  22. @..roadartist..

    καλο μηνα
    καλη εβδομαδα..

    φιλι

    ReplyDelete
  23. @..ψυχη μου..

    α ν α μ φ ι σ β η τ η τ α !!

    καλο βραδυ

    ReplyDelete
  24. Καλή σου νύχτα αγαπημένη μου και όνειρα όμορφα να έρθουν να σ΄ανταμώσουν...

    Φιλί

    ReplyDelete
  25. Δεν μ' αρέσει, δεν μ' αρέσει κι ας μη με ρώτησε κανείς. Πάμε πάλι γιατί θέλω άλλο τέλος :))

    Χρόνια πολλά και καλό μας μήνα αγκαλιτσα μεγάλη

    ReplyDelete
  26. @..anima..
    καλημερα

    να εισαι καλα

    ReplyDelete
  27. @..freedula..

    :)
    αα ολα κι ολα..αλλο τελος δεν εχει..ισως καποια αλλη μερα,με καποια αλλη κυρια,περισσοτερο στα μετρα του,ο Αντωνακης μου να μπορεσει να λειτουργησει οπως θα ηθελε..
    εγω του το ευχομαι..

    χρονια πολλα
    φιλια

    ReplyDelete
  28. @..insomnia..

    διακρινω μια γοητεια μεσα απο τα ............. σου!!

    την καλημερα μου

    ReplyDelete
  29. Βλέπω επανήλθαμε δυναμικά μετά την νηστεία και την προσευχή του Πάσχα χι χι. Αγριεμένος Μάης. Καλό μήνα να έχουμε. Τα λέμε…

    ReplyDelete
  30. Α, μου άρεσε πολύ το κλείσιμο της ιστορίας. Κυρία η ...κυρία! Καλή σου μέρα...

    ReplyDelete
  31. :)) :)) Λες και το έβλεπα μπροστά μου, σαν ταινία!! :)) Πολύ καλή η γραφή σου! :))
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα! :))

    ReplyDelete
  32. Την λέξη "τζιμπζίκα" πάντως πρώτη φορά την βλέπω.
    Τώρα για την ιστορία θα πω ότι κάποια άλλη στιγμή θα ξαναβρεθούν και ο Αντωνάκης θα λειτουργήσει :-)
    Μα είμαι σίγουρη ότι θα ξαναβρεθούν.
    Για το γραπτό σου δεν λέω τίποτα.Ξέρεις...

    ReplyDelete
  33. Καλα καλέ δεν ντρέπεσαι;
    Να τα διαβάζω στη ζούλα στο σεμινάριο και να κοκκινίζω!!!
    τζιμπζίκα τι θα πει;

    ReplyDelete
  34. Βρε τον έρμο τον Αντωνάκη....
    Όσο για την πολυκατοικία τι να σου πω... σα να μιλούσες για τη δική μου... να ψάξω τα ονόματα μπας και;....
    Φιλιά και καλή εβδομάδα! :)

    ReplyDelete
  35. @..γρηγορη..
    μπααα..το ειχα μερες αποθηκευμενο στο word..

    σας πεθυμησα μωρε..
    πολυυυ!!
    ουτε χρονια πολλα δεν ειπαμε..

    αυριο ομως;

    ReplyDelete
  36. @..madame de la luna..

    μμμ..γυναικα θα ελεγα..με ολη τη σημασια της λεξης..
    ακομη το ψαχνει..
    το σκουλαρικι ντε..

    καλο απογευμα

    ReplyDelete
  37. @..ανεμοσκορπισματα..

    αμ εγω να δεις..

    φιλια

    ReplyDelete
  38. @..despinak..
    αισιοδοξη σε βρισκω..
    οχι αυτοι οι δυο δεν θα ξεναβρεθουν!

    αλλωστε εγω δεν τους δημιουργησα;εε οτι θελω εγω θα κανουν..σωστα;
    :)))*

    ReplyDelete
  39. @..κωνσταντινα..

    αα σε παρακαλω..αλλοι να ντρεπονται που τους στελνουμε σε σεμιναρια κι αντι να προσεχουν τον καθηγητη..αντε να μη πω τωρα..
    :)))

    τζιμτζικα και δεν ειμαι σιγουρη αν θα πρεπει να το γραψω με ζ ή με σ..ειναι αυτη που τα ψυριαζει ολα με καθε λεπτομερεια..

    φανταζομουν πως θα σας ηταν γνωστη η λεξη..
    :)))*

    ReplyDelete
  40. @..giaemena..

    για ψαξ το να δεις..μηπως..

    :)))*

    ReplyDelete
  41. Βρε τον Αντωνάκη.... γαμπρός πήγε να το παίξει...η όσφρησή του τον απογείωσε, ξέχασε όλα τα άλλα...
    Πώς τα έδεσες, πώς τα έφερες, αλλιώτικη η ιστορία σου, με μια ανάσα τη διάβασα! Πολυτάλαντη φεγγαρένια μου,ε;;;;

    Φιλιά καληνύχτας!

    ReplyDelete
  42. Φεγγαρένια μου δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω τόσο ωραίο κείμενό σου.Έχω διαβάσει πάρα πολλά και στο παρελθόν.'Εχεις αποδείξει το ταλέντο σου άλλωστε πολλές φορές.
    Μα κάθε φορά με εκπλήσεις διαφορετικά.Κάθε φορά ο θαυμασμός μου φτάνει στα όρια.Και κάθε επόμενη τα ξεπερνάει.
    Συγχαρητήρια και φιλί!

    ReplyDelete
  43. Πανέμορφο μας κακομαθαίνεις.

    Συνέχισε.
    Μπράβο σου.

    Καλό βράδυ

    ReplyDelete
  44. Απλά υπέροχο!!!!!! Μήπως δέχεσθε παραγγελίες?

    ReplyDelete
  45. @..κοκκινη ομπρελλα..

    να αυτα παθαινουμε οταν λειτουργουμε με το ενστικτο μας..παρασυρομαστε και μετα..οποιον παρει ο χαρος!!

    καλη μερα να εχουμε..ναι;

    ReplyDelete
  46. @..ανασαιμια..
    εε καλα τωρα με ελιωσες πρωι πρωι..
    μπααα οχι κι ετσι!!
    υπερβολες θα ελεγα εγω..

    φιλι πρωινο

    ReplyDelete
  47. @..ζαφορα..

    καλημεραααα!!

    ReplyDelete
  48. @..kostaslogh..

    χχμμμ..γραφω αυθορμητα και χωρις πολυ σκεψη..ομως αν σου βρισκεται καποια καλη ιστορια,ειμαι ολη αυτια..

    καλη μερα να εχεις

    ReplyDelete
  49. Μου άρεσε πάρα πολύ.
    Μου άρεσε η ροή της ιστορίας.
    Και μου άρεσε πάρα πολύ που ο Αντωνάκης μας δεν τα κατάφερε...
    Νάσαι καλά φεγγαρένια...το μυαλό μου συνειρμικά πήγε σεναν αλλον Αντωνάκη,τον Αντωνάκη που υποδήθηκε ο Γιώργος Κωνσταντίνου:)

    ReplyDelete
  50. Συγνωμη, ειναι ευκολο να βαζετε ενα σημαδακι πανω πανω , να μη τα διαβαζουμε αυτα μεσημεριατικα;;;

    Εμενα μου φανηκε πολυ ερεθιστικη η περιγραφη σου.

    Α, να μην ξεχασω, στο DeeDee2 εχει προσκλησουλα!

    :)

    ReplyDelete
  51. @..dromaki..
    ναι,τον θυμηθηκα κι εγω εκεινο τον υπεροχο κ. Αντωνακη της ελληνικης ταινιας..μερικα πραγματα ειναι μεσα μας..μ αυτα μεγαλωσαμε..

    φιλια

    ReplyDelete
  52. @..dee dee ..
    ευχαριστω για την προσκληση..θα το σκεφτω και το γραψω ναι;αν και δεν καταλαβα τον σκοπο..
    τι ειναι αυτο το side και γιατι πρεπει να το διαφημισουμε;

    φιλι

    ReplyDelete
  53. Ωραία ιστορία πολύ όμορφα γραμμένη !

    Κρίμα που ο κύριος Αντωνάκης δεν....

    Να γράφεις πιο συχνα πικάντικες ιστοριούλες , κατέχεις καλά την τέχνη φιλενάδα.

    Πολλά φιλιά

    ReplyDelete
  54. @..τρελλοφαντασμενη μου..

    πολλα φιλια κι απο μενα

    μια καληνυχτα να εχεις..

    ReplyDelete
  55. Η τζιμπζίκα αποδείχτηκε λαχταριστή αλλά ήθελε κι ο κ. Αντωνάκης τον τρόπο του φαίνεται τις ωρες και τα βιάγκρα του. Αλλά πιστεύω ότι καμάρωνε οταν τον είδαν οι γειτόνισσες να βγαίνει από το ανανσέρ. Πολύ όμορφο το ποστάκι σου φεγγαρένια μου. Γλυκό κι ερωτικό.

    ReplyDelete
  56. @..βασιλη μου..μονο απο κοντα να ησουν να τον εβλεπες..το τουπε που ειχε..

    καλο βραδυ καλε μου

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...