Μόνο ΦίΛοι

Συναντήθηκαν τυχαία σε ένα καφέ. Αυτή ήταν με μία φίλη της κι αυτός με έναν φίλο του. Αυτός, καθόταν στο επάνω διάζωμα, αυτές έπιασαν θέση στο ανοικτό παράθυρο, να τις κτυπάει το ανοιξιάτικο αεράκι. Ανταπέδωσε τον χαιρετισμό του από μακριά, κι έστρεψε το βλέμμα αλλού.

Ένα χρόνο πριν

Ήταν Απρίλης όταν τον είχε πρωτοδεί,κόντευε χρόνος, ήταν ο νέος υπάλληλος στην τράπεζα με την οποία συνεργαζόταν η εταιρεία όπου δούλευε. Τον είχε προσέξει από την πρώτη στιγμή. Γκρί παντελόνι, καρώ πουκάμισο, ένα κομπολογάκι αφημένο δίπλα του με πέτρες κοραλλιού, κι ένα τραγούδι στο στόμα. Αργότερα έμαθε πως του άρεσαν πολύ τα πουκάμισα, τα πετρώματα, κι η μουσική. Γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια, στίχους, μελωδίες, δημιουργούς, ακόμη και την ημερομηνία γέννησης του κάθε τραγουδιού, κι ας ανήκε στην δεκαετία του πενήντα.
Έμαθε το mail της κι άρχισε να της στέλνει πράγματα από αυτά που κυκλοφορούν σε όλα τα ηλεκτρονικα γραμματοκιβώτια. Τραγούδια, ανέκδοτα, και καμμιά φορά κάποια πρωινή καλημέρα, που της άφηνε ένα χαμόγελο για όλο το υπόλοιπο της ημέρας.

Πάμε για καφέ;

Μια μέρα, τελειώνοντας μια συναλλαγή μαζί της, καταμεσήμερο, λίγη ώρα απέμενε να σχολάσουν και οι δύο, τεντώνοντας ελαφριά τους κουρασμένους του ώμους, μαζί με μία αστεία ατάκα, της πρότεινε να πάνε για καφέ.
-Να εδώ δίπλα στο sante της είπε γελώντας.
Απέναντί της σε ένα στρόγγυλο μαρμάρινο τραπεζάκι, της άρεσε ακόμη πιο πολύ. Ήταν το ζεστό του βλέμμα, ήταν οι ευγενικές του κινήσεις, ήταν ο γοητευτικός τρόπος που της μάθαινε πράγματα για την μουσική, όλα αυτά μαζί κι ίσως κι άλλα πολλά, από εκείνα που όσο κι αν τα εξηγήσεις κανείς δε πρόκειται να τα κατανοήσει πέρα από σένα.
Πήγαν πολλές φορές από τότε για καφέ, τρελλαινόταν ν ακούει τις μουσικές του, της άρεσε ν ακούει τον γνώριμο χτύπο από τις κοραλλόπετρες του κομπολογιού του. Είχαν κάνει στέκι τους πιά αυτό τον χώρο με την τζαζ στα μεγάφωνα, τον ελάχιστο κόσμο, και κάθε φορά τον θαύμαζε ακόμη πιο πολύ, ένοιωθε πως είχαν πολλά κοινά που θα μπορούσαν να τους φέρουν ακόμη πιο κοντά.
Αυτός πάλι από την πλευρά του, σα να την έψαχνε κάνοντας ένα σωρό ερωτήσεις, μισοαστεία μισοσοβαρά, προσωπικές και μη, για την ζωή της, για το΄να για τ ’άλλο, για ότι τέλος πάντων είχε προκύψει, κι αν όχι γιατί, δείχνοντας περισσότερο περιέργεια παρά κάποιο προσωπικό ενδιαφέρον.
Συνήθως του απαντούσε αυθόρμητα, μα ακόμη κι όταν τον απέφευγε, ήταν επειδή ντρεπόταν παρά επειδή δεν ήθελε να του μιλήσει.
Κάποια μέρα πήγαν για ουζάκι, εκεί ήταν που είχε πέσει ένα γέλιο τρανταχτό, πόσο ανάγκη το είχαν και οι δυό αυτό το γέλιο, κι ήταν εκείνη η μέρα που του είπε για μία σχέση που είχε για χρόνια και την ταλάνιζε, μα τώρα, έναν ολόκληρο χρόνο γυρνούσε στο σπίτι της μόνη.
Της μίλησε κι αυτός για μια σχέση καρδιάς, με άδοξο τέλος που όμως έδωσε την θέση της σε μία δυνατή φιλία, για τους γονείς του, το χωριό του, τις νοστιμιές που μαγείρευε η μάνα του, η κυρά Ελένη, τους φίλους, ένας και καλός, από παιδιά μαζί, ο Θοδωρής, και τις προτιμήσεις
του.

Μόνο φίλοι

Αχώριστοι έμοιαζαν και φίλοι καρδιακοί, η Αγγελική δύσκολα ένοιωθε πως ήταν τόσο ταιριαστή με κάποιον, μακάρι να μην ήταν μόνο φίλος της σκεφτόταν, μακάρι να ήταν και κάτι άλλο κάτι ακόμη περισσότερο.
Περνούσαν οι μέρες και τα συναισθήματα της γινόταν όλο και πιο δυνατά. Και μαζί μ αυτά και η ανασφάλεια της. Άραγε την σκεφτόταν κι αυτός καθόλου σαν γυναίκα; Μήπως του φαινόταν μεγάλη, ήταν μοναχά ένα μήνα μεγαλύτερος της, στα 39 κι οι δυό, μα αυτός από την φύση του φαινόταν μικρότερος, πολύ μικρότερος από την ηλικία του, κι έπειτα σκεφτόταν κι έλεγε, ίσως δεν με βλέπει όμορφη, άλλωστε για να γίνουν αυτά τα πράγματα χρειάζονται δυό και να θέλουν, μετά καθησύχαζε τον εαυτό της κι έλεγε..θα δείξει..κι ας μη της άρεσε καθόλου αυτή η λέξη. Ήταν βιαστική και παρορμητική, δύσκολα πολύ της άρεσε κάτι, ειδικά αρσενικό, δύσκολα έβρισκε, εύκολα απέρριπτε, ο ένας το μακρύ του, ο άλλος το κοντό του, κανείς στα μέτρα και τα κυβικά της.
Τα χρόνια περνούσαν, κι ένοιωθε πως δεν είχε άλλα περιθώρια, κι ήταν καταπληκτικό αυτό ολόκληρο το δίμηνο που είχε γνωρίσει τον Μάνο, και φαινόταν τόσο διαφορετικός, τόσο κοντά σ αυτό που ζητούσε.
Θα δείξει..έλεγε ανυπόμονα μέσα της, μα δε μπορούσε να κρατήσει την ανάσα της , ασφυκτιούσε, άσε που ο Μάνος, αντί να γίνεται μέρα με την μέρα πιο διαχυτικός μαζί της άρχισε να κλέβει κι από τα ήδη δεδομένα.
Λιγόστεψαν τα mail, με την δικαιολογία πώς να αφού κάθε μέρα είμαστε μαζί, δεν της άρεσε όμως να της παίρνουν πίσω από τα δοσμένα, όσο ασήμαντα κι αν ήταν αυτά, του έκανε μούτρα αυτή, άρχισε να διαμαρτύρεται ο Μάνος, και όταν η Αγγελική του παραπονέθηκε στο τηλέφωνο πως όλο δουλειές προβάλει σαν δικαιολογία τελευταία, της είπε κατάμουτρα..εε μα εσύ δεν υποφέρεσαι..είσαι πολύ γκρινιάρα...

Το τέλος

Αυτό ήταν. Κάθισε και σκέφτηκε βάζοντας όλα τα δεδομένα κάτω. Τόσο το ξύδι, τόσο και το λάδι. Τι έχουμε; Ένα δίμηνο καφέδες άντε και κανένα ουζάκι. Δυό φορές στον κινηματογράφο, ερωτήσεις, απαντήσεις κι από κανένα έστω υπονοούμενο τίποτα. Φιλαράκια. Έλα όμως που καιγόταν η καρδούλα της! Κακά τα ψέμματα, σαν φίλο της δεν θα μπορούσε να τον δει, ίσα που πληγωνόταν. Αλλά να του κάνει πρόταση αυτή δεν ήθελε, κι όσα υπονοούμενα τόλμησε, σαν να βρήκαν τοίχο, έτσι ένοιωσε. Αλλοιώς τα ήξερε να γίνονται αυτά τα πράγματα.
Άρα κάτι έπρεπε να κάνει, και πολύ περίμενε.
Την επόμενη μέρα, δεν του τηλεφώνησε αυτή. Το έκανε αυτός και με μια μικρή δικαιολογία απρόσμενης δουλειάς του έκλεισε γρήγορα το τηλέφωνο.
Το ίδιο απόγευμα, ντύθηκε στολίστηκε και βγήκε με τις φίλες της. Είχε εγκαταλείψει όλους τους δικούς της ανθρώπους μέσα σ αυτό το δίμηνο. Μα τόσο πιά πολύ είχε χάσει το μυαλό της;
Την επομένη, της πρότεινε ουζάκι στην Περαία μετά την δουλειά.
Έχω πολύ σπουδαιότερα πράγματα να κάνω του είπε και φρόντισε να τον αφήσει γρήγορα..
Έτσι σιγά σιγά, της έφυγε η λαχτάρα.

Σήμερα

Ένα χρόνο τώρα δεν τον είχε συναντήσει έξω, παρά μόνο σήμερα, στο ίδιο καφέ που πήγαιναν κάποτε οι δυό τους.
Δεν ήταν όμορφος ποτέ, μα ούτε και άσχημος. Ήταν ερωτεύσιμος.
Γέμισαν οι σκέψεις της πίκρα και νοσταλγία.
Γύρισε κι έπιασε την κουβέντα με την φίλη της..ήπιε δυό γουλιές καφέ, έβγαλε από την τσάντα τα τσιγάρα της, άναψε ένα.
Χαμογέλασε.
Δύσκολο να μου αρέσει ένας άντρας, μα κι αν τύχει να συμβεί, έχω τόση τύχη που πάντα στην κατάλληλη περίπτωση πέφτω..της είπε..κι έσκασαν κι οι δυό στα γέλια.
Κι έπειτα, της τα ΄πε όλα από την αρχή, με το νι και με το σίγμα.