Tuesday, May 06, 2008

Μόνο ΦίΛοι

Συναντήθηκαν τυχαία σε ένα καφέ. Αυτή ήταν με μία φίλη της κι αυτός με έναν φίλο του. Αυτός, καθόταν στο επάνω διάζωμα, αυτές έπιασαν θέση στο ανοικτό παράθυρο, να τις κτυπάει το ανοιξιάτικο αεράκι. Ανταπέδωσε τον χαιρετισμό του από μακριά, κι έστρεψε το βλέμμα αλλού.

Ένα χρόνο πριν

Ήταν Απρίλης όταν τον είχε πρωτοδεί,κόντευε χρόνος, ήταν ο νέος υπάλληλος στην τράπεζα με την οποία συνεργαζόταν η εταιρεία όπου δούλευε. Τον είχε προσέξει από την πρώτη στιγμή. Γκρί παντελόνι, καρώ πουκάμισο, ένα κομπολογάκι αφημένο δίπλα του με πέτρες κοραλλιού, κι ένα τραγούδι στο στόμα. Αργότερα έμαθε πως του άρεσαν πολύ τα πουκάμισα, τα πετρώματα, κι η μουσική. Γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια, στίχους, μελωδίες, δημιουργούς, ακόμη και την ημερομηνία γέννησης του κάθε τραγουδιού, κι ας ανήκε στην δεκαετία του πενήντα.
Έμαθε το mail της κι άρχισε να της στέλνει πράγματα από αυτά που κυκλοφορούν σε όλα τα ηλεκτρονικα γραμματοκιβώτια. Τραγούδια, ανέκδοτα, και καμμιά φορά κάποια πρωινή καλημέρα, που της άφηνε ένα χαμόγελο για όλο το υπόλοιπο της ημέρας.

Πάμε για καφέ;

Μια μέρα, τελειώνοντας μια συναλλαγή μαζί της, καταμεσήμερο, λίγη ώρα απέμενε να σχολάσουν και οι δύο, τεντώνοντας ελαφριά τους κουρασμένους του ώμους, μαζί με μία αστεία ατάκα, της πρότεινε να πάνε για καφέ.
-Να εδώ δίπλα στο sante της είπε γελώντας.
Απέναντί της σε ένα στρόγγυλο μαρμάρινο τραπεζάκι, της άρεσε ακόμη πιο πολύ. Ήταν το ζεστό του βλέμμα, ήταν οι ευγενικές του κινήσεις, ήταν ο γοητευτικός τρόπος που της μάθαινε πράγματα για την μουσική, όλα αυτά μαζί κι ίσως κι άλλα πολλά, από εκείνα που όσο κι αν τα εξηγήσεις κανείς δε πρόκειται να τα κατανοήσει πέρα από σένα.
Πήγαν πολλές φορές από τότε για καφέ, τρελλαινόταν ν ακούει τις μουσικές του, της άρεσε ν ακούει τον γνώριμο χτύπο από τις κοραλλόπετρες του κομπολογιού του. Είχαν κάνει στέκι τους πιά αυτό τον χώρο με την τζαζ στα μεγάφωνα, τον ελάχιστο κόσμο, και κάθε φορά τον θαύμαζε ακόμη πιο πολύ, ένοιωθε πως είχαν πολλά κοινά που θα μπορούσαν να τους φέρουν ακόμη πιο κοντά.
Αυτός πάλι από την πλευρά του, σα να την έψαχνε κάνοντας ένα σωρό ερωτήσεις, μισοαστεία μισοσοβαρά, προσωπικές και μη, για την ζωή της, για το΄να για τ ’άλλο, για ότι τέλος πάντων είχε προκύψει, κι αν όχι γιατί, δείχνοντας περισσότερο περιέργεια παρά κάποιο προσωπικό ενδιαφέρον.
Συνήθως του απαντούσε αυθόρμητα, μα ακόμη κι όταν τον απέφευγε, ήταν επειδή ντρεπόταν παρά επειδή δεν ήθελε να του μιλήσει.
Κάποια μέρα πήγαν για ουζάκι, εκεί ήταν που είχε πέσει ένα γέλιο τρανταχτό, πόσο ανάγκη το είχαν και οι δυό αυτό το γέλιο, κι ήταν εκείνη η μέρα που του είπε για μία σχέση που είχε για χρόνια και την ταλάνιζε, μα τώρα, έναν ολόκληρο χρόνο γυρνούσε στο σπίτι της μόνη.
Της μίλησε κι αυτός για μια σχέση καρδιάς, με άδοξο τέλος που όμως έδωσε την θέση της σε μία δυνατή φιλία, για τους γονείς του, το χωριό του, τις νοστιμιές που μαγείρευε η μάνα του, η κυρά Ελένη, τους φίλους, ένας και καλός, από παιδιά μαζί, ο Θοδωρής, και τις προτιμήσεις
του.

Μόνο φίλοι

Αχώριστοι έμοιαζαν και φίλοι καρδιακοί, η Αγγελική δύσκολα ένοιωθε πως ήταν τόσο ταιριαστή με κάποιον, μακάρι να μην ήταν μόνο φίλος της σκεφτόταν, μακάρι να ήταν και κάτι άλλο κάτι ακόμη περισσότερο.
Περνούσαν οι μέρες και τα συναισθήματα της γινόταν όλο και πιο δυνατά. Και μαζί μ αυτά και η ανασφάλεια της. Άραγε την σκεφτόταν κι αυτός καθόλου σαν γυναίκα; Μήπως του φαινόταν μεγάλη, ήταν μοναχά ένα μήνα μεγαλύτερος της, στα 39 κι οι δυό, μα αυτός από την φύση του φαινόταν μικρότερος, πολύ μικρότερος από την ηλικία του, κι έπειτα σκεφτόταν κι έλεγε, ίσως δεν με βλέπει όμορφη, άλλωστε για να γίνουν αυτά τα πράγματα χρειάζονται δυό και να θέλουν, μετά καθησύχαζε τον εαυτό της κι έλεγε..θα δείξει..κι ας μη της άρεσε καθόλου αυτή η λέξη. Ήταν βιαστική και παρορμητική, δύσκολα πολύ της άρεσε κάτι, ειδικά αρσενικό, δύσκολα έβρισκε, εύκολα απέρριπτε, ο ένας το μακρύ του, ο άλλος το κοντό του, κανείς στα μέτρα και τα κυβικά της.
Τα χρόνια περνούσαν, κι ένοιωθε πως δεν είχε άλλα περιθώρια, κι ήταν καταπληκτικό αυτό ολόκληρο το δίμηνο που είχε γνωρίσει τον Μάνο, και φαινόταν τόσο διαφορετικός, τόσο κοντά σ αυτό που ζητούσε.
Θα δείξει..έλεγε ανυπόμονα μέσα της, μα δε μπορούσε να κρατήσει την ανάσα της , ασφυκτιούσε, άσε που ο Μάνος, αντί να γίνεται μέρα με την μέρα πιο διαχυτικός μαζί της άρχισε να κλέβει κι από τα ήδη δεδομένα.
Λιγόστεψαν τα mail, με την δικαιολογία πώς να αφού κάθε μέρα είμαστε μαζί, δεν της άρεσε όμως να της παίρνουν πίσω από τα δοσμένα, όσο ασήμαντα κι αν ήταν αυτά, του έκανε μούτρα αυτή, άρχισε να διαμαρτύρεται ο Μάνος, και όταν η Αγγελική του παραπονέθηκε στο τηλέφωνο πως όλο δουλειές προβάλει σαν δικαιολογία τελευταία, της είπε κατάμουτρα..εε μα εσύ δεν υποφέρεσαι..είσαι πολύ γκρινιάρα...

Το τέλος

Αυτό ήταν. Κάθισε και σκέφτηκε βάζοντας όλα τα δεδομένα κάτω. Τόσο το ξύδι, τόσο και το λάδι. Τι έχουμε; Ένα δίμηνο καφέδες άντε και κανένα ουζάκι. Δυό φορές στον κινηματογράφο, ερωτήσεις, απαντήσεις κι από κανένα έστω υπονοούμενο τίποτα. Φιλαράκια. Έλα όμως που καιγόταν η καρδούλα της! Κακά τα ψέμματα, σαν φίλο της δεν θα μπορούσε να τον δει, ίσα που πληγωνόταν. Αλλά να του κάνει πρόταση αυτή δεν ήθελε, κι όσα υπονοούμενα τόλμησε, σαν να βρήκαν τοίχο, έτσι ένοιωσε. Αλλοιώς τα ήξερε να γίνονται αυτά τα πράγματα.
Άρα κάτι έπρεπε να κάνει, και πολύ περίμενε.
Την επόμενη μέρα, δεν του τηλεφώνησε αυτή. Το έκανε αυτός και με μια μικρή δικαιολογία απρόσμενης δουλειάς του έκλεισε γρήγορα το τηλέφωνο.
Το ίδιο απόγευμα, ντύθηκε στολίστηκε και βγήκε με τις φίλες της. Είχε εγκαταλείψει όλους τους δικούς της ανθρώπους μέσα σ αυτό το δίμηνο. Μα τόσο πιά πολύ είχε χάσει το μυαλό της;
Την επομένη, της πρότεινε ουζάκι στην Περαία μετά την δουλειά.
Έχω πολύ σπουδαιότερα πράγματα να κάνω του είπε και φρόντισε να τον αφήσει γρήγορα..
Έτσι σιγά σιγά, της έφυγε η λαχτάρα.

Σήμερα

Ένα χρόνο τώρα δεν τον είχε συναντήσει έξω, παρά μόνο σήμερα, στο ίδιο καφέ που πήγαιναν κάποτε οι δυό τους.
Δεν ήταν όμορφος ποτέ, μα ούτε και άσχημος. Ήταν ερωτεύσιμος.
Γέμισαν οι σκέψεις της πίκρα και νοσταλγία.
Γύρισε κι έπιασε την κουβέντα με την φίλη της..ήπιε δυό γουλιές καφέ, έβγαλε από την τσάντα τα τσιγάρα της, άναψε ένα.
Χαμογέλασε.
Δύσκολο να μου αρέσει ένας άντρας, μα κι αν τύχει να συμβεί, έχω τόση τύχη που πάντα στην κατάλληλη περίπτωση πέφτω..της είπε..κι έσκασαν κι οι δυό στα γέλια.
Κι έπειτα, της τα ΄πε όλα από την αρχή, με το νι και με το σίγμα.

44 comments:

  1. Χμμμμμ!!!!!
    Μετά την άδοξη κατάληξη του Αντωνάκη, άλλη μία άδοξη κατάληξη. Πεσμένη σε νιώθω ή κάνω λάθος;

    ReplyDelete
  2. @..τασο..καποια στιγμη,διαβαζοντας με ενας φιλος μου λεει..
    μα που τους εξαφανιζεις ολους τους αντρες;;
    εγω δεν εχω παρα να χαμογελασω..

    :)))
    καλο βραδυ να εχεις

    ReplyDelete
  3. Φεγγαρενια μου
    κι αυτος εξαφανιζολ?
    Μα τι θα γινει βρε κοπελα μου.Ασε και κανεναν στη θεση του!
    φιλια

    ReplyDelete
  4. ...αναρωτιέμαι εγω τώρα.
    "τί μου θυμίζει,τί μου θυμίζει;"...

    Τα φιλιά μου αναρωτώμενα...

    ReplyDelete
  5. Θελει δυναμη για να συμπεριφερθεις με δυναμη και να αποστασιοποιηθεις απο μια κατασταση που το νιωθεις καθαρα οτι δεν τραβαει.
    Ποσες φορες εχουμε συρθει νιωθοντας εντελως αδυναμες να "αδιαφορησουμε" οταν επρεπε. Οχι απο εγωισμο για εκδικηση...απο εσωτερικη αναγκη ηρεμιας νομιζω!

    Καλημερα φεγγαρενια μου

    υ.γ. Η προσκληση ειναι ενα παιχνιδακι, το site νομιζω ανοιξε μονο για να συγκεντρωσει τους γραφικους μας χαρακτηρες. Αν πιστευεις οτι ειναι κατι περα απο αυτο, μην παρεις μερος, δεν θα χαλαστουμε κιολας :):)

    xxx

    ReplyDelete
  6. Έλα μωρέ,εεε, δώσε μας ένα happy end.......please,...εσύ που τα γράφεις τόσο ωραίαααα.....
    Την καιμένη, 39, και για καφέ για 2μηνο,,με τον γλυκανάλατο...πούφ...
    Πάντως άν βλέπεις πολλές κορδέλες και χαριτωμενιές κάτι βρωμάει..χα..χα.
    καλημέρα

    ReplyDelete
  7. αααα...πολυ με εκνεύρισε ο τύπος στο κείμενο. αρχικά τη θέλει και μετά της θυμώνει και από πάνω?? πω πω που μπλέξαμε...

    :)

    ReplyDelete
  8. klassikes anthrwpines istories ;)

    kalimera!

    ReplyDelete
  9. Πάει και αυτός εκεί που πήγαν και οι άλλοι?

    πολύ ωραία ιστορία και με μια γλυκοπικρη αίσθηση

    την καλησπέρα μου

    ReplyDelete
  10. βουρ τα γιαταγιάνια του έρωτος ας πυρακτωθούν ....
    σφάξτε τον ερωτικός .... θα του αρέσει... ΟΡΜΑΤΕ ΜΕ ΠΥΡΑ ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΗ...

    ReplyDelete
  11. Δεν ξέρω τι να σου πω... δεν είμαι σίγουρη αν συμφωνώ με τον τρόπο σκέψης της ηρωίδας. Κάποιες φορές με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται κι οι άντρες και διστάζουν να κάνουν το πρώτο βήμα, τα περιμένουν όλα από μας. Δε λέω πως είναι σωστό, ούτε και λάθος. Απλά κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.

    Εγώ μέχρι πρότινος δεν την έκανα ποτέ, περίμενα από τον άλλον. Μέχρι που μια μέρα είπα είπα να δοκιμάσω και να εκδηλώσω ενδιαφέρον ανοιχτά. Το αποτέλεσμα; Τον Ιούλιο παντρεύομαι!

    :-)

    ReplyDelete
  12. @..φαραονα..
    πρεπει να σκεφτω μια ιστορια με καλο τελος..πρεπει να σκεφτω μια ιστορια με καλο τελος..
    ποσες φορες ειπαμε πρεπει να το γραψω;

    που θα παει
    καλο βραδυ

    ReplyDelete
  13. @..anima..
    σου θυμιζει ε;
    κι εσενα;

    τι να πεις..
    φιλι

    ReplyDelete
  14. @..dee dee..
    πραγματικα ειναι τεχνη να ξεκαθαριζεις τα συναισθηματα σου οταν πρεπει..

    βεβαιως και θα το παιξω το παιχνιδακι..αφου ειμαι καλεσμενη σου μπορω να μην;

    φιλι

    ReplyDelete
  15. @..sofia..
    να παρει η ευχη..δε μπορω να σκεφτω τιποτα,αλλα που θα παει!!

    παντα οταν κατι βρωμαει,βρωμαει απο την αρχη,φαινεται, κανει μπαμ..

    καλη σου νυχτα

    ReplyDelete
  16. @..yiota..
    ασ τα , ασ τα..

    τι εγινε;ζωγραφισαμε κατι καινουργιο;και υπεροχο βεβαιως;

    :)))

    ReplyDelete
  17. @..ερασιτεχνη μου..
    απο συνηθισμενες ζωες κλασσικων ανθρωπων..ναι;

    καλο βραδυ

    ReplyDelete
  18. @..artou..
    μα οταν λεμε παει κι αυτος με τους αλλους μαζι,το εννοουμε στην κυριολεξια ετσι;
    καθε ανθρωπος λενε γεννιεται με την τυχη του..μα τετοια τυχη!

    :)))*

    ReplyDelete
  19. @..akrat..
    μωρε να τον σφαξουμε δε λεμε οχι,αλλα θελει δυο να το κρατουν αυτο το μαχαιρι..ναι;

    :)))*

    ReplyDelete
  20. @..nosyparker..
    με αφησες αφωνη..
    ειλικρινα χαιρομαι πολυ για αυτη την ομορφη εξελιξη στην ζωη σου..

    ευχομαι οτι ποθεις απο την καρδια μου..

    ομως να μας γραφεις και στο μπλογκακι σου που γραφεις τοοσο ομορφα ,μη μας αφηνεις ναι;

    φιλι διπλο

    ReplyDelete
  21. ...δε λες τίποτα,αν μπορείς βέβαια...
    ...και πάμε παρακάτω...
    ...αλλά λες πάλι να μας τύχει το ίδιο;...
    ...όχι πάλι!!!!

    Τα φιλιά μου μη επαναλαμβανόμενα...

    ReplyDelete
  22. και πολυ που αργησε η ηρωιδα να ξεκοψει...δεν τους 'παω' κατι τετοιους... καθολου ομως!!!
    φιλακια φεγγαρενια μου : ))

    ReplyDelete
  23. @..anima..

    λενε πως οταν συνεχως τραβας μια συγκεκριμενη κατηγορια ανθρωπων, κατι τρεχει,οχι με τους αλλους,αλλα με εσενα..
    δε νοιωθεις λεει ικανος ως προς το να χαρεις ομορφα πραγματα..ανασφαλεια δηλ.χαμηλη αυτοεκτιμηση αλλοιως..

    ReplyDelete
  24. @..una mama..

    συμφωνω..ουτε εγω τους παω..

    καληνυχτα
    φιλι

    ReplyDelete
  25. ...διαφωνώ,διαφωνώ...
    ...αλλά ίσως αυτό το συζητήσουμε μια άλλη φορά...

    ReplyDelete
  26. @..anima..

    μακαρι να εχεις δικιο..

    ReplyDelete
  27. ...εχω καλή μου...
    ...πίστεψε με...

    ReplyDelete
  28. κάτι μου λέει ότι το έχεις ζήσει!!!
    καλό σου βράδυ

    ReplyDelete
  29. @..anima..

    μια καλημερα σου στελνω

    ReplyDelete
  30. @..melomene μου..

    αυτο δεν το λενε ποτε σε εναν ανθρωπο που πλαθει ιστοριουλες..ναι;

    να ερχεσαι συχνοτερα
    :)))

    ReplyDelete
  31. Πόσο πολύ μου αρέσει να διαβάζω ιστορίες σου!
    Καλημέρα φεγγαροαγκαλιασμένη μου

    ReplyDelete
  32. ..πόσο οικεία μου είναι η ιστοριούλα σου..Ειναι πολύ αληθινή.., ρεαλιστικη!

    ReplyDelete
  33. @..giaemena..
    ειναι ιστοριες που εχω ακουσει κι εγω απο αλλους ανθρωπους..και που αν τις γραψουν οι ιδιοι θα ειναι σιγουρα ακομη πιο συγκλονιστικες κι ακομη πιο αληθινες..

    φιλι διπλο
    ;)

    ReplyDelete
  34. @..roadartist..

    καλο απογευμα να εχεις

    φιλι

    ReplyDelete
  35. Φεγγαραγκαλιασμένη μου θα σου προτείνω ένα καλό τέλος. Δεν βάζεις λίγο σκοινί στην ιστορία να δέσεις κανέναν;('Οχι σαπούνι δε χρειάζεται...προς το παρόν). Απλά δέσιμο...και πως τους αρέσειιιιιιι!!!!!!!

    Παρ'όλα αυτά...είναι τόσο γλαφυρός ο λόγος σου που με ή χωρίς καλό τέλος αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση.Σε σημείο να λες..."ρε καλά να πάθει ο μάγκας.Θα ΄ρθει ο καιρός που θα το φυσάει και δε θα κρυώνει τέτοιο κορίτσι που έχασε!":P
    Σου έχω μια προσκλησούλα...ένα κι ένα για σένα!

    ReplyDelete
  36. "Σιγά σιγα της έφυγε η λαχταρα"...εγώ σε αυτό θα μείνω..

    Μερικές φορες (τις περισσότερες) είναι ό,τι καλυτερο έχουμε να κανουμε...το ενα βημα παρακάτω

    Καλο σου βραδυ:)

    ReplyDelete
  37. ...για τόσο πέρασα
    όσο κρατάει ένα τσιγάρο...
    μια ανάσα..
    μια καληνύχτα να σ΄αφήσω...

    ReplyDelete
  38. Ο κακός της παρέας θα παρατηρήσει "καμμία κουβέντα για τα αισθήματα του Μάνου". Είναι τάχα αναίσθητος, ή θα χαλάσουν ευαίσθητες ισορροπίες;
    Μισό, με υποψία τσίπουρου

    ReplyDelete
  39. @..ανασαιμια..

    σκοινι ε;και μαλιστα απο αυτα που τσιμπουν και ματωνουν το δερμα;
    μωρε τους λυπαμαι τους καημενους..
    :(((

    το παιχνιδι οπως ειδες το επαιξα..
    μα το δικο σου ηταν ολα τα λεφτα ετσι;

    καλο βραδυ

    ReplyDelete
  40. @..elemelissa..ουτως ή αλλως φευγει η λαχταρα..ο χρονος βλεπεις..η φθορα..κι ας μην προλαβε..

    καληνυχτα

    ReplyDelete
  41. @..anima..

    εγω τα τσιγαρακια μου τα απολαυσα σημερα με καλη παρεα και καλο καφε..

    εκανες καλα και περασες

    σου στελνω μια καληνυχτα

    ReplyDelete
  42. @..taso..
    βλεπεις..ουτε καποιος αντρας δεν βρεθηκε να τον στηριξει τον δολιο..

    ο στραβος της παρεας ε;
    γκρινιαρης ισως;
    :)

    ReplyDelete
  43. Φεγγαρενια μου ετσι πρεπει.Παντα με το κεφαλι ψηλα ,οχι κλαματα ,οχι δακρυα για κανεναν.

    ReplyDelete
  44. Δύσκολο να κρατήσεις κάποιον που δεν έχει καν σταθεί.....

    Ακόμα πιο δύσκολο να ανασάνεις μετά...

    Σε φιλώ!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...