ο άντρας με το μαύρο πουκάμισο

Tον γνώρισα Φθινόπωρο.
Όχι στην πρώτη συνάντηση στο αμφιθέατρο, στην δεύτερη, στην μεγάλη παραλληλόγραμμη αίθουσα, με την πανοραμική θέα έξω από την τζαμαρία, προς 40 εκκλησιές.
Είχε καθήσει διαγώνια απέναντι μου, ανάμεσα σε καμμιά σαρανταπενταριά άτομα.
Ο μεγάλος όγκος του καταλάμβανε μιά πορτοκαλιά καρέκλα από πλαστικό, η δε επιβλητική του προσωπικότητα, η αύρα του, ήταν διάχυτη σε όλο το χώρο.

Φορούσε κατάσαρκα, ένα μαύρο πουκάμισο, που έκρυβε επιμελώς φαρδιά στήθη και στιβαρά μπράτσα, με μία κατακόκκινη χάρτινη γωνία από ένα sante άφιλτρο να ξεπροβάλει από το αριστερό τσεπάκι, διαγράφοντας ένα τέλειο τετράγωνο.
Έδειχνε χαμένος, ή πιό σωστά κλεισμένος, θα μπορούσα να πω κι εγκλωβισμένος, σ ένα ολόδικο του κόσμο, φανερά ευαίσθητο, όπως άλλωστε συνέβαινε στον καθένα μας.
Είχε ένα πρόσωπο βαρύ και τετράγωνο, μ ένα στρόγγυλο χαμόγελο παιδιού, και δυό μάτια, τόσο καστανά, σκούρα όπως και το δέρμα του, σχεδόν μαύρα που στριφογύριζαν σαν ώριμες ελίτσες στις κόγχες τους, με μία αδιόρατη θλίψη πιασμένη θαρρείς αδύναμα στις υγρές γωνίες.

Έγραφε με μία άνεση ζηλευτή, ολοφάνερο πως κρατούσε το μολύβι χρόνια, σ ένα τετράδιο μαύρο σπιράλ, με δεκάδες φύλλα, χοντρό, σαν τόμος λεξικού ή εγκυκλοπαίδειας, κι έκανε ανάγνωση με ακόμη μεγαλύτερη ευχέρεια τα κέιμενα του, με φωνή μπάσα και ελαφρώς βραχνή, γυρνώντας τις σελίδες με χαρακτηριστικό θόρυβο, φορώντας κάθε λίγο τα χοντρά πρεσβυωπικά του γυαλιά που είχε σε μόνιμη βάση κρεμασμένα από ένα δερμάτινο κορδόνι στο λαιμό του.
Κείμενα γραμμένα με απίστευτο λυρισμό, όπου ανακαλύπταμε ένα περιπλανώμενο Οδυσσέα, όχι όμως τόσο άμεσα ώστε να γίνουν από όλους απολύτως αντιληπτά.

Αρχές ακόμη, πριν πιάσουν τα κρύα του Δεκέμβρη, σ ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, με το sante στο χέρι κι ένα τσιγάρο στο στόμα, πλάτη ελαφρώς κυρτή θαρρείς από κάποιο αόρατο φορτίο, τον ακούγαμε να αποδοκιμάζει τα προσωπικά μας αναγνώσματα, τις δικές μας προτιμήσεις κι επιλογές, και να προτείνει συγγραφείς τους οποίους με φανατισμό θαύμαζε.
Ξεχώρισα το μοναδικό όνομα ενός συγγραφέα που έτυχε να μου είναι γνωστό από τα λεγόμενα του, κι όταν αργότερα, τυχαία στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μου ξεφύλισα μία δική του ποιητική συλλογή , το μόνο που ήθελα ήταν να μοιραστώ την ικανοποίηση και την χαρά μαζί του.

Δείλιασα και δεν το έκανα ποτέ. Όλο το διάστημα, οκτώ ολόκληρους μήνες, ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες. Μία από αυτές, ήταν την φορά που του ανέφερα την ηλικία μου, παρ όλο που ποτέ δεν κατάφερα να προσδιορίσω την ακριβή δική του ηλικία, άραγε να ήταν μικρότερος ή μεγαλύτερος από εμένα, νιώθωντας πως προφέρω ένα βαρύ και μεγάλο αριθμό.
-Έ και; δε χαίρεσαι; μου είπε κι είναι κάτι που θα το θυμάμαι αυτό.

Το βλέμμα του ήταν γεμάτο αγάπη και τα χείλη του είχαν μιά γλύκα σα μόλις να είχε ξαποστάσει από μιά δύσκολη εργασία και στην ξεκούραση επάνω να γευόταν ένα κουταλάκι με γλυκό κεράσι.
Πολλές φορές αναρωτιόμουν γιά την οικογενειακή του κατάσταση, την ζωή του, έβαζα σε υπερωρίες την φαντασία μου που μιά τον παίδευε σε νεαρή ηλικία ως το μικρότερο από τα πέντε αδέρφια σε μιά φτωχική οικογένεια, την άλλη σαν πολυταξιδευμένο κι εσχάτως ερωτευμένο, κι όταν το σκεφτόμουν αυτό έβαζα μπροστά κι ένα ''πολύ'', θα μπορούσε να είναι κι ένας καθηγητής, φιλόλογος ίσως, αλλά οπωσδήποτε ''πολύ ερωτευμένος'', γιατί αυτή την εντύπωση μου δημιουργούσε όταν έβλεπα το χορτάτο, ήρεμο και χαμηλό βλέμμα του.

Έλειψε κατά το τέλος της Άνοιξης αρκετά απογεύματα, άδεια η καρέκλα του και δεν είχα που να λοξοκοιτάξω και ποιόν να ξεφλουδίσω στρώμα στρώμα να φτάσω στην ψυχή, ανακαλύπτοντας φανταστικές και μη πλευρές του χαρακτήρα του.
Τελευταία μέρα, η παρουσία του γέμισε την αίθουσα, αρχή καλοκαριού κι όλοι είμασταν ελαφρύτεροι κι ομορφότεροι κι αυτός γιά ένα λόγο παραπάνω. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς φορούσε, ίσως κάτι σε ποιό χρωματιστό, μα εγώ θα τον θυμάμαι πάντα μ εκείνο το πουκάμισο, από μαύρη ποπλίνα που ήμουν σίγουρη πως αν το άγγιζα θα ήταν απαλό και τρυφερό κάτω από τις παλάμες μου και με μυρωδιά φρεσκοσιδερωμένου υφάσματος και βαρύ καπνό τσιγάρου.

Θα έδινα τα πάντα να μάθω αληθινά κομμάτια της ζωής του, έτσι καθώς χάζευα το πρόσωπο του που είχε πάρει ήδη το μπρούτζινο χρώμα του καλοκαιριού, δημιουργώντας πιό αισθητή αντίθεση με το γκρίζο των μαλλιών του.
Αρκέστηκα να τον πειράξω διακριτικά.
-Μπανάκι; τον ρώτησα υπονοώντας την πρώιμη θερινή του απόχρωση.
-Ναι μου απάντησε χαμογελώντας μα ήξερα και ήξερε πως δεν ήταν από την θάλασσα.

Είχα ήδη μάθει πως δουλεύει στις οικοδομές. Σιδεράς έτσι διαδόθηκε.

υ.γ.
στη φωτο, το τετράδιο με τα γραπτά του Π. έτσι όπως κατάφερα να το φωτογραφίσω στα κρυφά, μιά Τρίτη απόγευμα.