Monday, June 09, 2008

ο άντρας με το μαύρο πουκάμισο

Tον γνώρισα Φθινόπωρο.
Όχι στην πρώτη συνάντηση στο αμφιθέατρο, στην δεύτερη, στην μεγάλη παραλληλόγραμμη αίθουσα, με την πανοραμική θέα έξω από την τζαμαρία, προς 40 εκκλησιές.
Είχε καθήσει διαγώνια απέναντι μου, ανάμεσα σε καμμιά σαρανταπενταριά άτομα.
Ο μεγάλος όγκος του καταλάμβανε μιά πορτοκαλιά καρέκλα από πλαστικό, η δε επιβλητική του προσωπικότητα, η αύρα του, ήταν διάχυτη σε όλο το χώρο.

Φορούσε κατάσαρκα, ένα μαύρο πουκάμισο, που έκρυβε επιμελώς φαρδιά στήθη και στιβαρά μπράτσα, με μία κατακόκκινη χάρτινη γωνία από ένα sante άφιλτρο να ξεπροβάλει από το αριστερό τσεπάκι, διαγράφοντας ένα τέλειο τετράγωνο.
Έδειχνε χαμένος, ή πιό σωστά κλεισμένος, θα μπορούσα να πω κι εγκλωβισμένος, σ ένα ολόδικο του κόσμο, φανερά ευαίσθητο, όπως άλλωστε συνέβαινε στον καθένα μας.
Είχε ένα πρόσωπο βαρύ και τετράγωνο, μ ένα στρόγγυλο χαμόγελο παιδιού, και δυό μάτια, τόσο καστανά, σκούρα όπως και το δέρμα του, σχεδόν μαύρα που στριφογύριζαν σαν ώριμες ελίτσες στις κόγχες τους, με μία αδιόρατη θλίψη πιασμένη θαρρείς αδύναμα στις υγρές γωνίες.

Έγραφε με μία άνεση ζηλευτή, ολοφάνερο πως κρατούσε το μολύβι χρόνια, σ ένα τετράδιο μαύρο σπιράλ, με δεκάδες φύλλα, χοντρό, σαν τόμος λεξικού ή εγκυκλοπαίδειας, κι έκανε ανάγνωση με ακόμη μεγαλύτερη ευχέρεια τα κέιμενα του, με φωνή μπάσα και ελαφρώς βραχνή, γυρνώντας τις σελίδες με χαρακτηριστικό θόρυβο, φορώντας κάθε λίγο τα χοντρά πρεσβυωπικά του γυαλιά που είχε σε μόνιμη βάση κρεμασμένα από ένα δερμάτινο κορδόνι στο λαιμό του.
Κείμενα γραμμένα με απίστευτο λυρισμό, όπου ανακαλύπταμε ένα περιπλανώμενο Οδυσσέα, όχι όμως τόσο άμεσα ώστε να γίνουν από όλους απολύτως αντιληπτά.

Αρχές ακόμη, πριν πιάσουν τα κρύα του Δεκέμβρη, σ ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, με το sante στο χέρι κι ένα τσιγάρο στο στόμα, πλάτη ελαφρώς κυρτή θαρρείς από κάποιο αόρατο φορτίο, τον ακούγαμε να αποδοκιμάζει τα προσωπικά μας αναγνώσματα, τις δικές μας προτιμήσεις κι επιλογές, και να προτείνει συγγραφείς τους οποίους με φανατισμό θαύμαζε.
Ξεχώρισα το μοναδικό όνομα ενός συγγραφέα που έτυχε να μου είναι γνωστό από τα λεγόμενα του, κι όταν αργότερα, τυχαία στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μου ξεφύλισα μία δική του ποιητική συλλογή , το μόνο που ήθελα ήταν να μοιραστώ την ικανοποίηση και την χαρά μαζί του.

Δείλιασα και δεν το έκανα ποτέ. Όλο το διάστημα, οκτώ ολόκληρους μήνες, ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες. Μία από αυτές, ήταν την φορά που του ανέφερα την ηλικία μου, παρ όλο που ποτέ δεν κατάφερα να προσδιορίσω την ακριβή δική του ηλικία, άραγε να ήταν μικρότερος ή μεγαλύτερος από εμένα, νιώθωντας πως προφέρω ένα βαρύ και μεγάλο αριθμό.
-Έ και; δε χαίρεσαι; μου είπε κι είναι κάτι που θα το θυμάμαι αυτό.

Το βλέμμα του ήταν γεμάτο αγάπη και τα χείλη του είχαν μιά γλύκα σα μόλις να είχε ξαποστάσει από μιά δύσκολη εργασία και στην ξεκούραση επάνω να γευόταν ένα κουταλάκι με γλυκό κεράσι.
Πολλές φορές αναρωτιόμουν γιά την οικογενειακή του κατάσταση, την ζωή του, έβαζα σε υπερωρίες την φαντασία μου που μιά τον παίδευε σε νεαρή ηλικία ως το μικρότερο από τα πέντε αδέρφια σε μιά φτωχική οικογένεια, την άλλη σαν πολυταξιδευμένο κι εσχάτως ερωτευμένο, κι όταν το σκεφτόμουν αυτό έβαζα μπροστά κι ένα ''πολύ'', θα μπορούσε να είναι κι ένας καθηγητής, φιλόλογος ίσως, αλλά οπωσδήποτε ''πολύ ερωτευμένος'', γιατί αυτή την εντύπωση μου δημιουργούσε όταν έβλεπα το χορτάτο, ήρεμο και χαμηλό βλέμμα του.

Έλειψε κατά το τέλος της Άνοιξης αρκετά απογεύματα, άδεια η καρέκλα του και δεν είχα που να λοξοκοιτάξω και ποιόν να ξεφλουδίσω στρώμα στρώμα να φτάσω στην ψυχή, ανακαλύπτοντας φανταστικές και μη πλευρές του χαρακτήρα του.
Τελευταία μέρα, η παρουσία του γέμισε την αίθουσα, αρχή καλοκαριού κι όλοι είμασταν ελαφρύτεροι κι ομορφότεροι κι αυτός γιά ένα λόγο παραπάνω. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς φορούσε, ίσως κάτι σε ποιό χρωματιστό, μα εγώ θα τον θυμάμαι πάντα μ εκείνο το πουκάμισο, από μαύρη ποπλίνα που ήμουν σίγουρη πως αν το άγγιζα θα ήταν απαλό και τρυφερό κάτω από τις παλάμες μου και με μυρωδιά φρεσκοσιδερωμένου υφάσματος και βαρύ καπνό τσιγάρου.

Θα έδινα τα πάντα να μάθω αληθινά κομμάτια της ζωής του, έτσι καθώς χάζευα το πρόσωπο του που είχε πάρει ήδη το μπρούτζινο χρώμα του καλοκαιριού, δημιουργώντας πιό αισθητή αντίθεση με το γκρίζο των μαλλιών του.
Αρκέστηκα να τον πειράξω διακριτικά.
-Μπανάκι; τον ρώτησα υπονοώντας την πρώιμη θερινή του απόχρωση.
-Ναι μου απάντησε χαμογελώντας μα ήξερα και ήξερε πως δεν ήταν από την θάλασσα.

Είχα ήδη μάθει πως δουλεύει στις οικοδομές. Σιδεράς έτσι διαδόθηκε.

υ.γ.
στη φωτο, το τετράδιο με τα γραπτά του Π. έτσι όπως κατάφερα να το φωτογραφίσω στα κρυφά, μιά Τρίτη απόγευμα.

27 comments:

  1. Αυτό το μυστήριο και απροσπέλαστο πρόσωπο του Άλλου,μας γεννά σκέψεις και μας εξάπτει την φαντασία.

    Στο να τον πλησιάσουμε,να τον γνωρίσουμε.Να τον ερωτευτούμε πολλές φορές.

    Και σαν τίποτα απ΄αυτά δεν γίνεται,μένουμε με την εικόνα του.Τη νοσταλγία του.
    Πάντα με ένα αιωρούμενο
    "τί θα γινόταν αν.Αν είχα τολμήσει."

    Που και που,όσα χρόνια κι αν περάσουν,πάντα θα ανακαλούμε αυτό το "αν."

    Και θα πλάθουμε σενάρια.Χωρίς απάντηση ποτέ να βρούμε...

    Φιλί

    ReplyDelete
  2. @..anima..
    πολλες φορες ειπα, αυτον τον ανθρωπο θα ηθελα να τον μαθω καλυτερα,ν ακουσω τις ιστοριες του,βλεποντας τον σαν ανθρωπο και μονο..

    καλο απογευμα

    ReplyDelete
  3. "Θα έδινα τα πάντα να μάθω αληθινά κομμάτια της ζωής του..."

    Γιατί υπάρχουν κάποιοι γύρω μας που μας εμπνέουν γι΄αυτό ακριβώς.

    Μεγάλη κουβέντα που κρύβει αλήθεια,δε νομίζεις;

    Καλησπέρα σου

    ReplyDelete
  4. Καλή μου
    Καλησπέρα.Σας βάζω μια έκκληση.Πρόκειται για τη βαφτιστήρα μου.

    Το Σάββατο 7 Ιουνίου στις 12 και μισή το βράδυ αυτοκίνητο αγνώστων στοιχείων χτύπησε μια 26χρονη κοπέλα καθώς διερχόταν την Κηφισίας στο ύψος του ΜΕΤΡΟ Μεγάρου Μουσικής και την εγκατέλειψε.
    Οι περαστικοί ειδοποίησαν την Τροχαία Καισαριανής και το ΕΚΑΒ το οποίο τη διακόμισε τραυματισμένη στο Ναυτικό Νοσοκομείο όπου και νοσηλεύεται.
    Παρακαλούμε θερμά όποιον γνωρίζει κάτι για την υπόθεση να επικοινωνήσει με την οικογένεια στο τηλ. 210-9650418. Θα σας είμαστε ευγνώμονες.

    ReplyDelete
  5. Πολύ ωραία η περογραφή σου, και τα συναισθήματα που διαφένονται χωρίς να επιβάλλονται...
    καληνύχτα

    ReplyDelete
  6. Μερικές φορές είναι καλύτερα να μένεις με την φανταστική εικόνα που έχεις σχηματίσει στο μυαλό σου για ένα άνθρωπο παρά να διαψευστείς από την πραγματική.
    Πάντως το κείμενο δίνει με μοναδικό τρόπο τα συναισθήματα που δημιουργούνται σε αυτές τις περιπτώσεις.

    ReplyDelete
  7. “…Σιδεράς έτσι διαδόθηκε…”Την άλλη φορά που θα τον δεις να του μιλήσεις είναι σιδεράς ,άρα ντόμπρος ,αλλά και ντροπαλός. Μακάρι να ήμουν εγώ αλήθεια αλλά δεν είμαι ο σιδεράς σου δυστυχώς…. Καλημέρα σου.

    ReplyDelete
  8. Μυστήριο και συναίσθημα. :) Φιλιά καλό βράδυ.

    ReplyDelete
  9. Ιδιέτερα εντυπωσιακός όπως περιγράφετε.
    Τόσο σαν εξωτερική εμφάνιση όσο και δεινός συζητητής.
    Κάτι πού θα τόν κάνει ιδιέτερο.
    Καλημέρα

    ReplyDelete
  10. Ιδανικός συνδυασμός:Στιβαρά μπράτσα,γνώση, συνάισθημα.
    Και.... "η δουλειά κάνει τους άντρες,το μυστρί,το πυλοφόρι,το γιαπί". Γι αυτόν τον στίχο στα 17 μου,είχα κάνει τρελό καυγά με φίλο του αδελφού μου,που δεν συμφωνούσε καθόλου,αλλά εγώ από τότε είχα αδυναμία στα σκληραγωγημένα αντρικά χέρια :-)))

    ReplyDelete
  11. Είδες πως γεμίζουν τη ζωή μας, κάποιες φορές μερικοί άνθρωποι, χωρίς καν να το αντιληφτούν; Ίσως όμως να είναι και καλύτερα που συμβαίνει έτσι. Πολύ όμορφη η ιστορία σου... Φιλιά.

    ReplyDelete
  12. Μερικοί άνθρωποι τελικά,φεγγαρένια μου,είναι μοιραίο να υπάρχουν για πάντα στην καρδιά και στο μυαλό μας,κι ας έκαναν απ' τη ζωή μας ένα μικρό,ελάχιστο πέρασμα...

    φιλιά:)

    ReplyDelete
  13. Είναι τα "μικρά θαύματα" έτσι μ' αρέσει να τα αποκαλώ... κι είναι κι αυτή η παιδιάστικη εμμονή μου με τη χρυσόσκονη, όλοι έχουμε στη χούφτα μας λίγη από δαύτη, και ενίοτε αποφασίζουμε να σκορπίσουμε λίγο από αυτή και να ζήσουμε μικρές στιγμές ευτυχίας... αυτές δεν είναι που μετράνε;

    ReplyDelete
  14. @..anima..

    υπαρχουν ανθρωποι, που δειχνουν να κρυβουν πισω τους ενα μεγαλο παρελθον..

    φιλια

    ReplyDelete
  15. Κατ αρχην χαθηκες...που εισαι συ?
    Δευτερον ετοιμασε μου τα κυδωνακια μου...ερχομαι πανω στις 25 Ιουνιου.
    Τριτον υπεροχο κειμενο...
    Υπεροχο.

    τεταρτον
    φιλι κι αγκαλια

    ReplyDelete
  16. @..νανα..

    λυπαμαι..κι ευχομαι να πανε ολα καλα..
    ολοψυχα..

    ReplyDelete
  17. @..sofia..

    το καλο βραδυ μου να εχεις..

    φιλια

    ReplyDelete
  18. @..αθεοφοβε..
    που εισαι εσυ;

    πραγματι,μου εχει συμβει αυτο και ειναι οδυνηρο..
    αλλα συμβαινει..

    καλο βραδυ

    ReplyDelete
  19. @..sideras..

    χμμμ ετσι νομιζω κι εγω..

    φιλι

    ReplyDelete
  20. @..love me..

    επισης

    φιλι

    ReplyDelete
  21. @..alexisb..

    οχι δεν ειχε κατι το τοσο ιδιαιτερο,απλα εγω εκανα μια προσπαθεια να τον ιχνογραφησω,να εχω κατι απο εκει..

    φιλι

    ReplyDelete
  22. @..despinak..
    :)))
    εγω απεναντιας ειχα αδυναμια στα κομψα,μακρια δαχτυλα,καλοσχηματισμενα κ με καθαρα κ κομμενα νυχια..

    καλο βραδυ

    ReplyDelete
  23. @..madame..

    φυσικα..κι ισως αντιστοιχα κι εμεις των αλλων..

    φιλι

    ReplyDelete
  24. @..ψυχη..

    κι ειναι πολλοι αυτοι..

    φιλι

    ReplyDelete
  25. @..κοπελλα..

    κι εσυ θα ελεγα πως εχεις αρκετη χρυσοσκονη κρυμμενη στις χουφτες σου..ναι;

    φιλι

    ReplyDelete
  26. @..faraona..

    χαθηκα ναι αλλα θα επανελθω ;)

    σε περιμενω κ πολυ χαιρομαι :)))

    ανταποδιδω κ το φιλι κ την αγκαλια

    ReplyDelete
  27. Μερικοί άνθρωποι, έχουν το χάρισμα να σε κάνουν να "ψάξεις" πίσω απο το ακατέργαστο και ταπεινό της εξωτερικής τους εμφάνισης.
    Αρκεί να διαθέτουμε βλέμμα διεισδυτικό, και ευαισθησία ψυχής, όπως εσύ.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...