Tuesday, June 24, 2008

θέατρο δάσους ( Γαλάνη - Αρβανιτάκη )


Το θέατρο δάσους είναι πανέμορφο.
Μπαίνεις μόνη γιατί ο καλός σου ψάχνει παρκάρισμα, κι ας είναι μόνο 8.30, ψιλοκουτσαίνοντας γιατί πονάς, ξέρεις εσύ, το κάτω διάζωμα είναι ήδη κατειλημμένο, σημασία δεν δίνεις, φτάνεις κοντά στο κέντρο κι από εκεί μετράς καμμιά δεκαριά σκαλοπατάκια, δύσκολα πολύ αλλά τ ανεβαίνεις, στρώνεις δύο φελιζόλ που έχεις χρυσοπληρώσει ένα ολόκληρο δίευρο, κάθεσαι κι απολαμβάνεις.
Το ελαφρύ αεράκι, την μυρωδιά του δάσους, την θάλασσα μπροστά σου μαζί με ένα μικρό κομμάτι της πόλης που αρχίζει σιγά σιγά να ντύνεται στα χρώματα της νύχτας.
Ο καλός σου μετά από ώρα έρχεται, κινητό στο αυτί και σινιάλο με σώμα και χέρια γιά να σε δει, το αεράκι πέφτει, η ζέστη φουντώνει και το τσιμέντο όπου κάθεσαι βράζει και μαζί του κι εσύ, όμως κατά τις 10.00 το πρόγραμμα ξεκινάει, κι αποζημιώνεσαι απολαμβάνοντας, ρουφώντας τη στιγμή από την αρχή, ως το τέλος.

Με το ίδιο μακό

Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό φύγαν μέρες
Το φεγγάρι απ' τη μια και του κόσμου η ζημιά βάλαν βέρες
Τι θα κάνεις εσύ είναι εννιά και μισή τον καπνό μου φυσάω
Και προτού να λουστώ σταυρουδάκι χρυσό μες στα δόντια μασάω

Κι όλο εσένα θέλω μόνο για κανέναν δεν σηκώνω τώρα πια το ακουστικό
Μόνο εσένα και είμαι εντάξει το ταβάνι έχει πετάξει δυο φωτιές στον ουρανό

Σε χρειάζομαι και το καινούργιο παρκέ με το πόδι πληγώνω
Σου φυλάω μουσικές στο ταξίδι να καις μες στο χρόνο

Τι θα κάνεις λοιπόν το κομμένο Depon κυνηγάω στο σεντόνι
Και προτού να το πιω σαν δεσμός με σκορπιό λογαριάζονται οι πόνοι

Ξενιτιά

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές
Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να ‘ρθει κοντά μου, μην αργεί

Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ’ τον σεβντά μου όλη η γη
Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
Αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να ‘ρθει κοντά μου, μην αργεί
Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να ‘ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ’ το σεβντά μου όλη η γη

Παράπονο

Βαριά βραχιόλια οι λύπες
Πώς μ’ αγαπάς δεν είπες
Το ‘χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
Κι ας πέθαινε το σώμα μου

Δεν θέλω φως μου κόσμο
Στα χείλη μου έχω δυόσμο
Το ‘χω παράπονο, πάρε μου, ζήτα μου
Της λησμονιάς σαΐτα μου ...

Σου στέλνω μ’ ένα γράμμα
Του φεγγαριού τη λάμα
Πάρ’ τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου ...

υ.γ.
έγραψα αυτους τους στίχους που τραγούδησε η Ελευθερία, σ ένα χαρτί, και τους έκρυψα στην τσέπη του, να 'χει να βρει το πρωί!

Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές

κι ήταν οι σχέσεις μας αυτές χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ
Κι έπειτα τον χρόνο μέτρησα να δω

αν προλαβαίνω να σου πω από εμένα πόσα δεν μπορώ
Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες πως μ' αγαπάς χίλιες φορές

πως μ' αγαπάς χίλιες φορές κι εγώ εσένα
Κι αν μείνει τ' όνειρο μισό

κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό ένα να λες σαν να 'ναι χτες

πως μ' αγαπάς χίλιες φορές
Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω να μην μπορώ να το ανεχτώ

και δε βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω αν είν' τα λάθη μου εδώ

και δεν έλειπε κανένα
...
Να μ' αγαπάς χίλιες φορές...

16 comments:

  1. Την πρώτη φορά που πήγα στο θέατρο δάσους ήμουν δεν ήμουν 6 χρονών. Έπαιζε ο Παπαμιχαήλ, δεν θυμάμαι αν ήταν τραγωδία ή πρόζα. Αυτό που ακόμα θυμάμαι είναι η θέα και το φεγγάρι.
    Τώρα το θέατρο είναι πολύ διαφορετικό αλλά και πάλι όταν βρίσκομαι εκεί κάνω προσπάθεια να συγκεντρωθώ. Το μάτι μου χάνεται στον ορίζοντα, ψάχνει την θάλασσα, γυρεύει το φεγγάρι.

    ReplyDelete
  2. Παθαίνω ακριβώς το ίδιο με την Κωνσταντινιά. Στο φυσικό σκηνικό παρασύρεται η ματιά μου. Κυπαρίσσια, θάλασσα, φεγγάρι. (όταν η παράσταση δεν είναι καλή, αυτό είναι και σωτήριο,ε;)

    Τι όμορφο αυτό που έκανες με τους στίχους του τραγουδιού! Εγώ δεν θα το τολμούσα.

    Υ.Γ. όλα τα τραγούδια των οποίων τους στίχους εγραψες, τα ερμηνεύει η Ελευθερία. Είναι αγαπημένη φωνή;

    ReplyDelete
  3. Ετσι...έτσι...εύχομαι πολλές-πολλές συναυλίες ακόμα!

    ReplyDelete
  4. Αχ,αυτό το τραγούδι στο βιντεάκι, αυτό το τραγούδι! Τραγούδι σπαρακτικό, διαχρονικό, το ακούω με το ίδιο πάθος όπως και 15 χρόνια πρίν, και πάντα με τον ίδιο τρόπο το νοιώθω. Και είναι καταπληκτικό το πώς το ερμηνεύει η Γαλάνη (που τόχει γράψει κιόλας)!
    Οσο για τό άλλο με την Ελευθερία, το "κομένο ντεπόν", είναι νομίζω, ένα απο τα πιό ερωτικά της τραγούδια, τραγούδι γεμάτο απελπισία και μοναξιά που σε αδειάζει...
    Δυό υπέροχες φωνές, και μουσικές
    που πρέπει να έκαναν το Θέατρο Βράχων ακόμα πιό όμορφο, κι εσένα ακόμα πιό ερωτευμένη!

    ReplyDelete
  5. Α, τις εχω απολαυσει πολλες φορες και τις δυο. Στην Αρβανιτακη εχω ιδιαιτερη εκτιμηση.
    Οπως ειχα γραψει πριν λιγες μερες και στο μπλογκ της καλημερας, της Αναστασιας, δεν εχω παει ποτε στο Θεατρο του Δασους, αλλα μονο και απο την ονομασια του..με κερδισε!!

    ReplyDelete
  6. Ναι...! ναι σου λέω!

    Κι έρχεται και η χαρούλα στις 2 του μήνα, για να σε δω εκεί τι θα μου γράψεις;

    Θα σε βρω εκεί ναι; Ναι!

    Καληνυχτούλα φεγγαραγκαλίτσα μου!

    ReplyDelete
  7. Με το ίδιο μακό
    μέτρησα τις πιο βαθειές μας διαφορές.
    Κι ολο εσένα θέλω μόνο.
    Κι εσύ,ενα να λες σα ναναι χτες, πως μ΄αγαπάς χίλιες φορές.
    Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου.

    Δυο μέρες μόνο.
    Πριν ραγίσει απ΄το σεβντά μου ολη η γη...


    Υπέροχο μάτια μου.
    Με "ταξίδεψες".Ξανά..

    Φιλί
    και φιλί.
    Με αγκαλιά.Μεγάαααααλη

    ReplyDelete
  8. 4 Ιουλίου,
    αρχαίο Θέατρο Φιλίππων...
    Το περιμένω πώς και πώς...
    Έτσι, ό πως το λες. Το πριν (έχει κι αυτό όμως τη δική του μοναδικότητα, σε κουρδίζει) και το μετά..., αχ αυτό το μετά...
    Μου άρεσε πολύ αυτό που είπες για το πρωί!
    Φιλί κι ένα ακόμη!

    ReplyDelete
  9. H παράσταση κρατάει για πάντα .
    Στο θέατρο ζωής .
    Με η χωρίς στίχους .
    Θα πάμε ?
    Όμορφο το ημερολόγιο σου φεγγαρένια μου .
    Χάρηκα που σε γνώρισα !!!

    ReplyDelete
  10. Τι ωραία!! Εκτός το που πονάς δηλαδή
    Περαστικά..
    καληνύχτα

    ReplyDelete
  11. Άντε και με το καλό σε περισσότερες! φιλιά καληνύχτα!

    ReplyDelete
  12. Οσο έγραφα το σχόλιο στο πόστ σου, σε είχα τοποθετήσει, εσένα και το καλό σου, στο Θέατρο Βράχων! Γιατί, δε ξέρω! Ετσι.
    Φαντάζομαι ότι το Θέατρο Δάσους, ίσως και νάναι ομορφότερο!
    Συγνώμη για το λάθος!

    ReplyDelete
  13. Θα πρέπει να ήταν μιά υπέροχη συναβλεία σε ένα καταπληκτικό θέατρο.
    Να περνάτε όλοι και πάντα καλά

    ReplyDelete
  14. Τι κρίμα που δνε μπόρεσα να πάω στη συναυλία. Αλλά σαν να πήρε το μάτι μου αφίσα ότι θα ξανάρθουν 8 Αυγούστου!!! Λες;

    ReplyDelete
  15. Με συγκίνησε πολύ η ανάρτησή σου...

    Καλή σου νύχτα και καλό σαββατοκύριακό!

    ReplyDelete
  16. Εκείνο το γλύστρημα στην τσπέπη του το ζήλεψα.

    Κι εκείνοι οι στίχοι μοιρασμένες στιγμές ευτυχίας μου έφερες στο νου.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...