μούχρωμα

Το βλέμμα πίσω από το συρματόπλεγμα. Αναζητά. Ανακαλύπτει και θηλάζει αχόρταγα.
Μούχρωμα. Λυκόφως.
Πλάκες φωτιές δέχονται βήματα αβέβαια. Αδύναμα. Βραδιάζει ζυμώνοντας χρώμα και σκοτεινιά μαζί. Το Δέος και το Τίποτα. Τα Πάντα και το Μηδέν.

Η θάλασσα καταπίνει τις τελευταίες ακτίνες, εκβράζει σημαδούρες και ιστιοφόρα σε αριθμημένες θέσεις. Απελπισμένα κόκκινα σινιάλα, σήματα ενός φάρου, μακριά. Παιγνίδια ενός λαμπτήρα. Κάθομαι σ ένα πεζούλι και κάνω τσιγάρο. Κινήσεις ήρεμες, προσεκτικές.
Το κλικ της φωτογραφικής σε επανάληψη. Το αποτέλεσμα κοινότυπο.
Σκέφτομαι τι από όλα μπορούσα να προβλέψω ένα μήνα πριν. Το κενό γιγαντώνεται.
Προσοχή Εύθραστον, δεν είναι παρά το κέλυφος ενός αυγού που κυλάει σε κακοτράχαλο τόπο.

Η μόνη φωτογραφία που μου άρεσε ήταν αυτή. Φωτισμοί τρεις. Το σούρουπο, το ηλεκτρικό και το φλας της ψηφιακής.
Εσωτερικός φωτισμός άκυρος. Προς το παρόν;
Θυμάμαι τον εαυτό μου χέρι χέρι με ένα παρελθόν υγρό, πηχτό, ζεστό και πολλές φορές ευχάριστο. Η μνήμη μου αδυνατίζει στο παρόν. Ίσως δεν προφταίνει.
Στη σκέψη του μέλλοντος, λυγίζει, γονατίζει και πέφτει. Εκμηδενίζεται μπροστά στο αχανές.
Κυριεύεται από φόβο, αντικρύζοντας κάτι που δεν έχει όρια.
Λαχταράει να συναντήσει ένα θεό στον οποίο δεν πίστεψα ποτέ. Ουτοπία.
Πετάω την γόπα του τσιγάρου στο πλακόστρωτο και την πιέζω με την μύτη του παπουτσιού δυνατά. Σβήνει.
Στιγμές, έρωτας, σχέσεις, τα πάντα αναλώσιμα.
Μόνο οι σκέψεις, τακτικοί και πολλές φορές μόνιμοι επισκέπτες της ψυχής. Μόνο.